ผมถอนหายใจออกมาหนัก ๆ แล้วลุกเดินตามออกไป นี่ถ้าไม่เห็นว่าดึกแล้ว ผมคงไม่ตามออกไปแน่ ๆ
“จะไปไหน” ผมคว้าแขนเบสท์ไว้ก่อนที่เธอจะเดินเข้าลิฟต์ไป
“กลับบ้าน จะได้ไม่รกหูรกตาพี่”
“ไร้สาระฉิบหาย” ย้อนกลับแม่งเลย
ยัยน้องสาวก็หันมาจ้องหน้าผมตาเขม็ง คงเคืองที่โดนย้อนคำของตัวเอง
“กลับห้อง เดี๋ยวฉันกลับคอนโด รำคาญเด็กแถวนี้”
ผมเท้าเอวมองหน้ายัยเบสท์ รอให้เธอเดินกลับห้องไป แต่ยัยเบสท์ก็ไม่ยอมไป
“รับเบสท์เป็นน้อง” อยู่ ๆ เธอก็เอ่ยขึ้นมา
“ไม่”
สิ้นเสียงผม ยัยเบสท์ก็นั่งขัดสมาธิลงที่พื้น
ให้มันได้อย่างนี้สิ! อายเขาบ้างโว้ย
“น้องงอนเหรอคะ” คุณพยาบาลเดินผ่านมา เธอหันมาแซว
“อ่า ครับ”
พอคุณพยาบาลเดินไปผมก็ถลึงตาใส่เบสท์ แล้วคว้าแขนของเธอฉุดดึงให้ลุกขึ้น แต่ก็ไม่เป็นผล ยังคงนั่งนิ่ง ไม่รู้เอาแรงมากจากไหนถึงสู้แรงผมได้
คุณพยาบาลอีกคนเดินผ่านมา เธอหันมายิ้ม ผมก็ต้องยิ้มกลับไปตามมารยาท
“เบสท์เล่
