“พูดง่ายเหลือเกินนะ”
“ก็ไม่เห็นมันจะยากตรงไหน เสียแล้วก็แล้วไป มี่ไม่ใช่คนที่เฮียรักนี่”
ฉันไม่ได้ประชดประชัน แต่กำลังย้ำเตือนตัวเองอยู่ เมื่อเห็นว่าเฮียเงียบไป ฉันก็ค่อยๆพยุงร่างที่เหมือนเพิ่งผ่านสนามรบลงจากเตียง ก้มมองตัวเองนิดหน่อย ก่อนจะร้องอีเหี้ยในใจ ตวัดสายตามองค้อนคนที่นั่งเงียบอยู่บนเตียง ด้วยความโกรธ
เป็นคนถอดเสื้อผ้าฉันออกแท้ๆ แต่กลับไม่มีปัญญาใส่กลับไปให้เลยสักชิ้น
พรึ่บ!
“เห็นแล้วอุจาดตา”
ผ้าเช็ดตัวลอยมากระแทกหน้าฉัน ฉันก็ไม่ได้อยากยืนเป็นชีเปลือยอยู่อย่างนี้หรอก แต่เข้าใจไหมว่าฉันขาเจ็บ นี่ก็ฝืนยืนเพราะแรงโกรธทั้งนั้น ให้เดินไปหาผ้ามาปิดเอง มันทำไม่ไหวจริงๆ
“อาจจะอุจาดสำหรับเฮีย แต่อาจจะดูน่าเอาในสายตาคนอื่นก็ได้”
พูดจบก็แทบจะตบปากตัวเอง ปากพาซวย จะพาฉันซวยอีกรอบแล้วไหม เมื่อคืนก็เพราะพูดแบบนี้ไง ถึงโดนไอ้เฮียมันจัดหนัก ยังจะไปพูดแบบนั้นใส่เขาอีก
“ครั้งเดียวพวกมั
