“ต้องให้บอก?”
“มะ ไม่ต้องๆ มี่รู้ มี่รู้น่า”
ฉันลนลานปฏิเสธทั้งที่ไม่รู้อะไรเลย แต่ตอบแบบนั้นมันน่าจะดีกว่าเขาหมดความอดทน แล้วลุกขึ้นมาทำทั้งหมดเอง ฉันค่อยๆปลดตะขอกางเกงผ้าเฮียสิงค์ออก รูดซิปลง ก่อนจะดึงกางเกงออกอย่างยากลำบาก เขาไม่คิดจะยกตัวขึ้นช่วยฉันเลย เอาแต่นอนมองนิ่งๆ เหมือนตุ๊กตายางงั้นแหละ
“ถอดไม่ได้ ช่วยยกหน่อยสิคะ”
ถ้าเป็นเขาในเวลาปกติ ฉันคงไม่พูดดีขนาดนี้ด้วย แต่ตอนนี้เฮียสิงค์ไม่ปกติ นี่ถ้าฉันสามารถกราบเท้าอ้อนวอนได้ ฉันทำไปแล้วจริงๆ เฮียสิงค์น่ากลัว ฉันจะจำใส่หัวสมองไว้
“เฮียคะ มี่ถอดไม่ได้จริงๆ ช่วยยกสะโพกขึ้นหน่อยค่ะ”
คนที่เหมือนหลุดอยู่ในภวังค์ยกสะโพกขึ้น ฉันใจชื้นขึ้นมานิดหน่อย ก่อนจะใจฝ่อลง เมื่อเฮียสิงค์ช่วยปลดบล็อกเซอร์ลงไปให้ แก่นกายที่เคยทำร้ายฉันไปแล้วหลายครั้ง ตั้งตระหง่านท้าทายสายตา ทำตัวราวกับว่า มันอยู่เหนือทุกสิ่งทุกอย่าง
“อม”
ฉันชะงักนิดหน่อย ก้มหน้า
