“พอเถอะนะ กินเยอะแล้วอะ มี่ยังไม่ได้กินเลยสักคำ”
“ใครจ่ายเงิน”
“ไม่ยุติธรรมเลย ไหนบอกว่าจ้างไง มี่ต้องได้กินบ้างสิ”
“ก็จ่ายไปแล้วไง นั่นไม่ได้รวมอาหาร”
ฉันหมดความอดทน หมุนตัวหันไป ‘หยุมหัวเฮียสิงค์’ ทันทีอย่างโกรธแค้น ฉันอุตส่าห์ปรนนิบัติพัดวีอย่างดี มาพูดแบบนี้มันได้ด้วยเหรอ
“นี่แนะ นี่แนะ!”
“คิก ฮ่าๆ โอ้ย! ฮ่าๆ”
อยู่ดีๆเฮียสิงค์ก็ระเบิดหัวเราะเหมือนคนบ้า คนในร้านมองมาที่ฉันกับเขา จนรู้สึกอาย ฉันปล่อยมือออก กอดเขาไว้แน่นพลางซบหน้าหลีกหนี เขาเป็นคนทำเสียงดังก็ด่าเขาสิ จะมาด่าฉันทางสายตาทำไม!
“เลิกหัวเราะเหมือนคนบ้าสักที มี่อายจะตายอยู่แล้ว”
ฉันจะไม่เหยียบมาที่ร้านนี้อีกเป็นครั้งที่สอง สร้างเรื่องไว้มากมายขนาดนี้ ฉันไม่ย่างกรายเข้ามาอีกเด็ดขาด
“กลับกันเถอะ”
“มี่ยังไม่ได้กิน”
“ไปกินที่บ้าน”
พูดจบเฮียสิงค์ก็ผลักฉันลงไปยืนบนพื้น ขว้าข้อมือฉันไปจับ ออกแรงลากเดินไปที่เคาน์เตอร
