จอมสวาทแดนเถื่อน

บทที่ 8

"ฮึ ฮึ...สงสัยวันนี้เถ้าแก่จะมือไม่ขึ้นเท่าไหร่นะครับ" ขนาดโกงที่โต๊ะยังแพ้...เล่นกับเขาก็โกง แต่เขาก็โกงได้เหนือกว่า                              "ไม่ต้องพูดมากเฮียโฮป...อยากทำอะไรก็เชิญ" เถ้าแก่เหมายกมือปาดเหงื่อที่แตกซิกรอบดวงหน้าในขณะที่ยังกล่าวด้วยน้ำเสียงถือดี

           "ไปเอามีดมา!"

           "ครับ!!" เสียงฮือฮาดังขึ้นเมื่อคำสั่งนั้นออกจากปากราเชนทร์ การ์ดโน้มตัวรับคำสั่งและเดินหายไป

           "เฮ๊ย! เอาจริงเหรอเนี่ย" แก้ววัลลาอุทาน ใจเต้นตึกตักที่ต้องมาเห็นความโหดเหี้ยมต่อหน้าต่อตาแบบสดๆ อย่างนี้ ต่อให้อยู่ในแหล่งอโคจรมาก่อนก็ใช่ว่าเธอจะเจอความเลวร้ายมาสารพัดรูปแบบ เสียหน่อย

           "นายครับ..." เสียงเสวนาครึกครื้นดังขึ้นอีกครั้งเมื่อมียาวซาปาต้าหัวตัดถูกนำส่งมอบให้เจ้าของกาสิโนหนุ่ม

           เถ้าแก่เหมาถึงกับหมดแรงหลังพิงเก้าอี้ ใบหน้าซีดเผือด บรรดาลูกน้องต่างเดินเข้ามาพร้อมปกป้องผู้เป็นนายเต็มที่ แต่เถ้าแก่ ก็ยกมือกำราบห้ามไว้ กฎต้องเป็นกฎ ทั้งที่รู้อยู่แก่ใจว่าตัวเองถูกโกงอย่างหน้าด้านๆ แต่ก็ไม่อาจอ้าปากคัดค้านอะไรได้

            นั่นเพราะ...ต่างก็ใช้ความฉ้อฉลด้วยกันทั้งคู่!!

           "ผมนับถือใจเถ้าแก่จริงๆ" ราชเชนทร์พูดพลางลุกยืนและเดินอาดเข้ามาที่ร่างใหญ่ซึ่งทั้งสั่นทั้งซีด

           ทุกคน ณ ที่นั้นจดจ้องมัจจุราชรูปงามเป็นตาเดียวและก็ถอยกรูดให้เขาเป็นเจ้าของพื้นที่ทุกตารางนิ้วที่เท้าเก้าเหยียบแต่เพียงผู้เดียว  บอดี้การ์ดของเขาสองคนทำหน้าที่คุมหลังเถ้าแก่เหมา จับบ่าเอาไว้มั่น จนหนึ่งจับมือหนึ่งไขว้หลังส่วนอีกคนก็จับมือหนึ่งวางบนโต๊ะ ยึดไว้มั่น                                                                                     ราเชนทร์ไม่พูดพร่ำทำเพลง...เริ่มพิธีการเชือดไก่ให้ลิงดู ง้างมีดใหญ่คมกริบในมือเงื้อสูง ก่อนจะทิ้งแรงดิ่งลงยังเป้าหมายเป็นๆ...

           "เดี๋ยว!! หยุดนะ!"

           เถ้าแก่เหมาหายใจโล่งทันที กลืนน้ำลายลงคอและหันไปส่งสายตาขอบอกขอบใจสาวน้อยที่ช่วยยื้อชีวิตเขา ราเชนทร์ชะงักมือ เสียงกรีดแหลมทำให้เขาหงุดหงิดจนสีหน้าเครียดตึง หันมองเจ้าของเสียงนั้นด้วยแววตาดุดัน

           เขาเบาแรงปล่อยมีดคล้อยไว้ข้างลำตัว รอดูสิว่าแม่สาวรายนี้จะมีเหตุผลอะไรในการที่กล้าบังอาจออกปากห้ามเขา

           "อาซิ้มนี่ใคร..."

           คนฟังถึงกับลมออกหูอ้าปากค้าง...อีนี่! ไม่หล่อ ใจสกปรกแล้วยังปากเป็นสุนัขเดือนสิบอีก

           "ลูกค้าเราครับ ไม่มีอะไร...คุณนายครับ เชิญทางนี้ดีกว่า" ชายหนุ่มในชุดสูทใส่แว่นดำรีบเข้ามาฉุดแขเธอให้ออกจากบริเวณนั้น เพื่อไม่ให้เสียฤกษ์ แต่สาวเจ้ากลับสะบัดฉับ เดินอาดเข้าไปยืนตรงหน้าเจ้าของกาสิโนหนุ่ม

           "ไม่ยุติธรรม...คุณเป็นเจ้าของที่นี่แต่ไปโกงเขา แถมยังจะตัดมือเขาอีก คุณจะโหดเหี้ยมเกินไปแล้ว"                                                      "..." ราเชนทร์ถลึงตามองคนตรงหน้าที่ความสูงของศีรษะไม่ถึงปลายคางเขาด้วยซ้ำ แม่นี่รู้บ้างไหมว่ากำลังทำอะไรอยู่ ชายชาตรีอกสามศอกเป็นร้อยในนี้ยังไม่มีใครกล้าสักคน

           "วันนี้ไม่อยากตบผู้หญิง...ไม่อยากถูกสับแทน! ก็อยู่เฉยๆ..."

           แก้ววัลลาสลดไปวูบหนึ่ง ผู้ชายคนนี้มีความเป็นสุภาพบุรุษบ้างหรือเปล่า กล้าพูดจาคุกคามเธอซึ่งเป็นสตรีเพศต่อหน้าคนนับร้อยโดยไม่แยแสแบบนั้นเลยเหรอ

           เลว!

           "เรามาเคลียร์เรื่องของเราต่อดีกว่าเถ้าแก่เหมา...เสียเวลามากแล้ว เมื่อคุณเป็นคนแพ้ก็ต้องทำตามข้อตกลง"

           "แน่นอน! ผมไม่ใช่คนขี้ขลาดตาขาว เฮียโฮปจัดการได้เลย แล้วต่อไปนี้ผมจะไม่มาเหยียบที่นี่อีกเด็ดขาด"

           เป็นเรื่องที่ดี...เพราะเถ้าแก่เหมาแม้จะเป็นคนมีเงิน แต่ก็เรื่องมากเซ้าซี้ มีปัญหากับลูกน้องและลูกค้าคนอื่นๆ หลายครั้งมาแล้ว มาคราวนี้เขาถึงต้องหาวิธีจัดการขั้นเด็ดขาดเพื่อเตือน...และแสดงให้เห็นถึงอำนาจความเด็ดขาดของสถานที่นี้

           "งั้นก็เตรียมใจไว้เลย" คนร่างใหญ่ที่เดินกลับมายังที่เดิมอีกครั้งเงื้อมีดในมือขึ้นสูง...

           เสียงครางระงมด้วยความหวาดเสียวดังไปทั่วทั้งห้องโถง พร้อมเสียงหวีดร้องของแก้ววัลลาที่ถูกจะหวีดแหลมกว่าใครๆ ในใจคิดได้คำเดียวเลยว่า ไอ้หมอนี่...

           โหดสัส!!                                                                                               

เธอกรี๊ด กรี๊ด ลั่นเสียยิ่งกว่าเถ้าแก่เหมาที่ถูกบั่นข้อมือจนขาดวิ่นเลือดสาดกระจายเสียอีก การ์ดของจำเลยรีบเข้าประคองร่างนายที่ถูกลงโทษอย่างป่าเถื่อนให้ลุกขึ้นและช่วยกันอุ้มออกไปจากที่ตรงนั้นทันที

           พร้อมกันนั้นก็ไม่ลืมจะหยิบเอามือที่ขาดออกจากกันนำติดไปด้วย ดูจากรูปการ ยังสามารถต่อติดกันได้เพราะรอยแผลไม่ได้ช้ำมากนัก อีกทั้งยังอยู่ในสภาพสดใหม่

           เลือดแดงสดนองโต๊ะแถมยังไหลล้นลงบนพื้นอีก จนต้องรีบถอยเท้าเมื่อได้สติ ก็พบว่าตัวเองเกิดวูบกะทันหันจนขาไขว้เหยียบชายกระโปรงลื่นล้มลงไปกองกับพื้นไม่ทันตั้งตัว

           ตึง! "อูย..." หญิงสาวประใช้มือค้ำประคองร่างตัวเองที่เจ็บระบมจากการล้มกระแทกกับพื้นอย่างแรงจนหมวกเอยแว่นเอยหล่นกระจัดกระจาย จนถูกจับตามองทันที

           "ผมช่วย..." การ์ดคนหนึ่งรีบส่งให้เธอจับและลากขึ้นยืน ด้วยสีหน้าเคร่งขรึม จากนั้นก็หยิบแว่นและหมวก หญิงสาวเหลือบมองและเพิ่งสังเกตว่าเธอถูกหลายสายตาจับจ้องอยู่ ล้วนแต่เป็นคนของกาสิโน ส่วนลูกค้าและพนักงานคนอื่นๆ ต่างแยกย้ายกันไปหมดแล้ว

           โดยเฉพาะเจ้าพ่อบ้าเลือดนั่น...แต่ก็ยังไม่พูดอะไรออกมาสักคำ คงทำหน้าตายใช้ผ้าที่การ์ดยื่นให้เช็ดเลือดบนคมมีดหน้าตาเฉย

           "ขอเช็กโค๊ดสมาชิกด้วยครับ..."

           ซวยแล้ว! เพราะอย่างนี้นี่เองถึงได้จ้องเธอเป็นตาเดียว

           "เอ่อ...ฉันลืมขอโทษทีนะ ต้องรีบไปแล้ว"                               

        "ไม่ได้ครับ...เราต้องคุยกันยาวแล้วล่ะ" เพราะที่นี่มีระบบควบคุมดูแลแน่นหนา ถ้าไม่ใช่คนในหรือสมาชิกจะไม่สามารถเล็ดลอดผ่านด้านหน้าประตูชั้นนอกมาได้เด็ดขาด เป็นไปไม่ได้เลยที่ใครสักคนจะลืมสิ่งที่สามารถแสดงตัวตนแล้วจะมายืนอยู่ในห้องโถงนี้อย่างหน้าตาเฉย