สวรรค์ส่งข้ากลับมาทวงแค้น

เอาคืน : 1.3

"เจ้าไม่เป็นอะไรมากนะ"

อี้เฟยวางซูเหยาไว้บนตั่งนั่งที่ศาลาริมน้ำ คราแรกเขาตั้งใจจะพานางไปส่งที่กระโจมของนาง ทว่าซูเหยาขอออกมานั่งสูดอากาศหายใจด้านนอกแทน

"หม่อมฉันไม่เป็นอะไรเพคะ"

แค่กัดปากตนเองเพื่อให้เขาสงสารและป้ายความผิดให้เจินซู่เท่านั้น นางรู้สึกสะใจเสียมากกว่าเจ็บอีก

"เจ้าไปนำน้ำอุ่นกับผ้ามา"

อี้เฟยหันมาสั่งสาวใช้ของฟ่างเซียนเซียน

"เพคะ"

อาถังน้อมรับคำสั่งก่อนจะเร่งเดินออกจากศาลาตรงนี้

"ข้าไม่คิดว่าเทียนฮูหยินจะกล้าทำร้ายเจ้า"

แม้ฟ่างเซียนเซียนจะเป็นเพียงลูกเลี้ยงของเทียนเจินซู่ แต่เขาก็ไม่เคยคิดว่าเจินซู่จะมีจิตใจโหดร้ายกล้าทำร้ายสายเลือดของเสวียนสวี่ในค่ายทหารแห่งนี้

"จะโทษฮูหยินรองฝ่ายเดียวคงมิได้ เป็นข้าเองที่ทำร้ายพี่รองก่อน"

ซูเหยาเล่าพร้อมใบหน้าที่สลดลง

"เจ้าทำร้ายเจินเม่ยด้วยเหตุใด"

อี้เฟยจ้องสตรีตรงหน้าอย่างใคร่รู้

"พี่รองจะทำร้ายอาถัง หม่อมฉันเลยจำเป็นต้องปกป้องบ่าวข้างกาย"

"เหตุใดเจินเม่ยต้องทำร้ายสาวใช้นางนั้น"

"เพราะเรื่อง..."

ซูเหยาทำท่าทีอึกอัก ทั้งอยากพูดแต่สีหน้ากลับหวาดระแวง

"หากเชื่อใจข้าก็พูดออกมาเถิด"

สายตาของอี้เฟยบ่งบอกว่าเขาจะปกป้องนางเองทำให้วูบหนึ่งหัวใจซูเหยากลับหวั่นไหว แต่เป็นเพียงชั่วเวลาขณะหนึ่งเท่านั้น

"หม่อมฉันแค่เล่าเรื่องที่ถูกโจรดักปล้น แต่พี่รองกลับพูดจาเลือดเย็นอยากให้โจรนั้นฆ่าหม่อมฉันเสีย อาถังเลยพูดปกป้องหม่อมฉันจนเกือบถูกพี่รองสั่งสอน"

ซูเหยาเอ่ยเสียงแผ่ว ใบหน้านางก้มมองแต่พื้นเพราะมิกล้าสู้หน้าอี้เฟย

"ความสัมพันธ์ของพวกเจ้าในสกุลฟ่างเป็นเช่นไรกันแน่"

อี้เฟยพึมพำออกมาเบา ๆ เขามองสตรีตรงหน้าที่ดูเหมือนอ่อนแอแต่ก็ไม่ทั้งหมด เหมือนนางมีความลับอะไรบางอย่างแอบซุกซ่อนไว้มากกว่า

"น้ำอุ่นมาแล้วเจ้าค่ะ" อาถังยกกะละมังไม้เนื้อดีที่บรรจุน้ำอุ่นพร้อมผ้าผืนเล็กเข้ามา

"เจ้ามีอะไรไปทำก็ไปเถอะ"

ซูเหยาเหลือบตามองอี้เฟยที่สั่งสาวใช้นางเงียบ ๆ

"เพคะ"

แม้จะอยากอยู่ดูแลคุณหนูนาง แต่พอเห็นว่าองค์ชายสามเอ่ยเช่นนั้นนางได้จึงถอยออกห่างศาลาแห่งนี้ไป

"พระองค์มีเรื่องสำคัญจะคุยกับหม่อมฉันหรือเพคะ"

ซูเหยาลอบสังเกตเห็นท่าทางอี้เฟยเหมือนมีความในใจและการที่เขาไล่สาวใช้นางออกไปทำให้ซูเหยามั่นใจว่าอี้เฟยต้องมีเรื่องบางอย่างอยากคุยกับนาง

"หันหน้ามานี่ก่อน"

มือหยาบกร้านที่จับแต่ดาบและสายบังเ**ยนม้าเอื้อมไปหยิบผ้าผืนเล็กจุ่มลงในน้ำอุ่น บิดพอหมาดแล้วเรียกสตรีตรงหน้าให้ทำตามคำสั่งเขา

"หม่อมฉันทำเองเพคะ"

ซูเหยาไม่สบายใจที่ต้องให้บุรุษเช่นเขามาจับเนื้อต้องตัว แม้ไม่ใช่เนื้อหนังของนางจริง ๆ แต่ตอนนี้นางครอบครองร่างกายนี้อยู่ คนที่รู้สึกถึงสัมผัสจากกายนี้ก็คือนาง

"อย่ารั้น"

เหตุใดแค่ค้านเล็กน้อยก็หาว่านางดื้อรั้นกัน แต่มองจากแววตาบุรุษตรงหน้าแล้ว อี้เฟยคงไม่ยอมถอยง่าย ๆ หากนางไม่ยอมทำตาม

ซูเหยาค่อย ๆ หันใบหน้าข้างที่มุมปากที่ปริแตกให้อี้เฟยได้ทำความสะอาดแผลให้สะดวก ๆ

"ข้าทำเจ้าเจ็บ"

ซูเหยาแสร้งสูดปากแสดงความเจ็บแสบออกมาทำให้มือหนาชะงักเล็กน้อยเพื่อดูอาการของนาง

"เปล่าเพคะ หม่อมฉันแค่ไม่เคยได้รับการปฏิบัติเช่นนี้จากบุรุษผู้อื่น"

"ข้าจะเป็นบุรุษอื่นได้เยี่ยงไรในเมื่อตอนนี้เรากำลังเรียนรู้ใจกัน"

อี้เฟยเอ่ยถึงข้อเสนอของซูเหยาก่อนหน้านี้

"นั่นสิเพคะ พระองค์จะเป็นบุรุษอื่นได้เยี่ยงไร" เสียงนางอ่อนหวานดูเคอะเขินขึ้นทันตา

อี้เฟยมองเห็นทางหางตาว่ามีคนอื่นยืนมองพวกเขาอยู่ คนผู้นั้นคือเจินเม่ย

"องค์ชายมียาแก้ฟกช้ำใช่หรือไม่เพคะ"

นางได้กลิ่นสมุนไพรที่คัวอี้เฟย อีกอย่างบุรุษที่ออกสนามรบบ่อยครั้ง ซ่อมกระบี่ยิงธนูบ่อยหนย่อมพกยาเหล่านั้นติดตัวเป็นแน่

อี้เฟยได้ยินคำถามจึงหยิบขวดยาที่พกไว้ในผ้าคาดเอวออกมา

"องค์ชายช่วยทายาให้เซียนเอ๋อร์ได้ไหมเพคะ"

เสียงออดอ้อนดังขึ้นพร้อมกับใบหน้าที่ขึ้นสีระเรื่อจากอาการเขินอาย

อี้เฟยเป็นคนฉลาด เขาจึงเดินตามแผนการนั้นของซูเหยาอย่างไม่ขัดข้อง

มือหนาแตะผงยาสีนวลที่ปากขวดก่อนจะเอามาจรดลงเบา ๆ ที่มุมปากช้ำเลือดของซูเหยา

สายตาสองคู่ประสานกันอย่างไม่รู้ตัว ผ่านไปชั่วขณะทั้งสองจึงได้สติจากเสียงหนึ่งที่ดังขึ้น

"หม่อมฉันคงมาผิดเวลากระมัง"

เสียงเจินเม่ยเหมือนรู้สึกผิด ทว่าแววตาของนางกลับถลึงจนแทบจะถลนออกมายามมองซูเหยาใกล้ชิดบุรุษของนาง

ซูเหยาแสร้งทำตัวสั่นเมื่อด้านหลังนางมีร่างของเจินซู่ปรากฎขึ้น

"ไม่ต้องกลัว ไม่ต้องกลัว"

อี้เฟยโอบกอดร่างเล็กที่แสดงความหวาดกลัวได้แนบเนียนเข้ามาสู่อกอุ่น

สองแม่ลูกแทบจะถลาเข้ามากระชากหนังศีรษะศัตรูหัวใจของบุตรสาวให้หายแค้นใจหากแต่ทำได้แค่เก็บอาการเอาไว้

"หม่อมฉันมาเพื่อดูบาดแผลของเซียนเอ๋อร์"

เจินซู่กล่าวราวสำนึกผิด

"ข้าไม่ได้เป็นอะไรมาก ฮูหยินรองอย่ารู้สึกผิดเลยเจ้าค่ะ"

ซูเหยาตอบนางทั้ง ๆ ที่อยู่ในอ้อมกอดของอี้เฟย