"ทหารตามหมอเร็วเข้า"
เป็นเสียงขององค์ชายอี้ซินที่สั่งการแทน
"ท...ท่านพ่อ"
"ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว หมอกำลังมา เจ้าจะต้องปลอดภัย"
ในใจเจินเม่ยมีแต่ความหวาดกลัว นางไม่อยากตาย หากแต่พอคิดถึงความตาย ภาพตอนที่นางปล่อยให้ฟ่างเซียนเซียนสิ้นใจตายต่อหน้าต่อตากลับชัดเจนขึ้นมาในหัว
"ข้าขอถามท่าน...พ่อ สักคำถาม"
เสวียนสวี่ประคองบุตรสาวแนบแน่นขึ้นพร้อมพยักหน้าเบา ๆ
"ท่าน... ท่านพ่อเคยรักเม่ยเอ๋อร์หรือไม่เจ้าคะ"
ช่างเป็นคำถามสิ้นคิดสำหรับเสวียนสวี่ที่ได้ฟัง หากแต่เขากลับรู้ดีว่าตนผิดเองที่แสดงความรักต่อบุตรสาวอย่างเจินเม่ยไม่ชัดเจนมาตลอดจนทำให้นางเกิดข้อกังขาในความรักของเขา
"เด็กหนอเด็กน้อย มีพ่อแม่ที่ไหนไม่รักลูกกัน"
ทั้งน้ำเสียงและแววตาของเสวียนสวี่ไม่มีความโกหกใด ๆ ทั้งสิ้น
"ข...ขอบคุณ ท่าน...พ่อ"
เจินเม่ยคลี่ยิ้มออกมาจากใจเป็นครั้งแรก ตามมาด้วยดวงตาคู่สวยค่อย ๆ หลับลง มือแน่งน้อยทิ้งน้ำหนักลง
