"น้ำชาเจ้าค่ะ"
ชาดอกท้ออุ่น ๆ ถูกรินลงบนจอกแล้วยื่นให้ฟ่างเสวียนสวี่
"ท่านพ่อไม่กลับค่ายทหารหรือเจ้าคะ"
"พ่ออยากอยู่เป็นเพื่อนเม่ยเอ๋อร์ที่นี่อีกสักหน่อย"
แววตาเหม่อลอยและรู้สึกผิดทอดมองไปยังทิศของที่พักของเจินเม่ย ผ่านมาแล้วหลายวันหลังจากที่จัดงานส่งดวงวิญญาณของเจินเม่ย หากแต่ฟ่างเสวียนสวี่ยังไม่อาจทำใจยอมรับการสูญเสียในครั้งนี้ได้
"เม่ยเอ๋อร์เกิดมาวาสนาน้อย ชีวิตนางน่าสงสารเสียจริง"
แม้จะไม่ใช่เลือดเนื้อของตนแต่เขาก็เป็นบิดาให้นางมาถึงสิบเจ็ดปี ถึงจะไม่ได้แสดงออกว่ารักนางมากเช่นฟ่างเซียนเซียน แต่เขาก็เคยอุ้มเคยกล่อมจนนางหลับเมื่อยามแรกเกิด ความรักความผูกพันฉันท์พ่อลูกย่อมมีอยู่แล้ว
"วันนี้ท่านพ่อจะไปส่งฮูหยินรองหรือไม่เจ้าคะ"
เสวียนสวี่ถอนหายใจหนักกว่าเดิม
จากความผิดที่ก่อเอาไว้ เทียนเจินซู่ถูกสั่งตัดสินโทษประหารชีวิต ทว่าเทียนอ้าวหลุนที่ได้รับโทษทัณฑ์เบากว่าเพราะทำลงไปด้วยการขา
