เซี๊ยะกงที่รัก

ตอนที่ 1 ชื่อตอน คนรักของนาง

ซูชิงเฉิงนางตัดสินใจฆ่าตัวตาย หลังจากคนรักของนางถูกคหบดีผู้หนึ่งสังหาร เพราะความงามของนางไปสะดุดตาคนผู้นี้เข้า นางถูกผู้คนจำนวนมากไล่ล่าและติดตามมามิหยุด นางวิ่งหนีผู้คน น้ำตานองในใบหน้า คหบดีผู้งดงามมากกว่าคนรักของนาง ควบม้าติดตามนางมามิลดล่ะ ใบหน้าเฉยชานั้นจ้องมองนาง อย่างอสรพิษจ้องมองเหยื่อ นางกัดฟันวิ่งอย่างอ่อนล้า จนกระทั่งถึงหุบเหวแห่งหนึ่ง นางตัดสินใจหลับตาลงและกระโดดลงไปในหุบเหว

"เพี้ยะ....กรี้ดดดด !!!!"

แส้หนาในมือบุรุษผู้นั้นฟาดลงมาที่ร่างนาง และตวัดรัดร่างนางขึ้นมาจากหุบเหว มือหนาดึงนางแน่นและบีบมือลงบนคางของนาง เสียงกรุ่นโกรธกระซิบที่ใบหูนาง

"หากจะคิดหนีไปจากข้า ความตายย่อมมิใช่หนทางนั้น "

ร่างบางดิ้นรนไปมา ดวงตาท่วมไปด้วยหยาดน้ำตา คนผู้นี้เข่นฆ่าผู้คน คนรักของนางถูกคนผู้นี้เข่นฆ่า ร่างบางสะบัดฝ่ามือ ตบหน้าชายหนุ่มไปอย่างรุนแรง

"เพี๊ยะ!!!! "

ร่างหนาดวงตาวาวโรจน์ ตบนางกลับคืนมาในทันใด

“เพี๊ยะ!! ”

เสียงรอดไรฟันดังขึ้นมาอีกคราหนึ่ง

"อย่าบังอาจนักซูชิงเฉิง หากมิอยากให้ครอบครัวของเจ้าตกตายไปตามกัน จงอย่าคิดต่อสู้กับข้า!!! "

ใบหน้างดงามนั้นแดงขึ้น น้ำตากลิ้งหล่นลงมาในทันใด เสียงผู้คนควบม้ามารายล้อมนาง ร่างของนางถูกพาดบนหลังม้า และทะยานไปในทิศทางหนึ่ง นางถูกลักพาออกจากหมู่บ้านของนางเสียแล้ว คหบดีผู้นี้มาจากเมืองหลวง นางร่ำไห้คิดถึงคนรักของนาง

วาระสุดท้ายของพี่อี่ถานช่างน่าสงสารยิ่ง พี่อี่ถานกอดรัดนางแน่นยามถูกสังหาร ยามผู้คนกลุ้มรุมสังหารแล้ว ยังดึงร่างนั้นออกอย่างรุนแรง นางพยายามถลากอดยึดร่างนั้นไว้ ชายชั่วผู้นี้ก็กระชากร่างไร้วิญญาณนั้น ทิ้งลงในแม่น้ำอย่างมิใยดี ความคิดของชิงเฉิงล่องลอยไปในอากาศ

"พี่อี่ถาน ท่านว่ายามฤดูใบไม้ผลิคราหน้า จะมีดอกหญ้างดงามหลงเหลืออยู่หรือไม่? "

ร่างน้อยๆดึงชายเสื้อของชายหนุ่มหน้ามน จนร่างนั้นหันมาใกล้ๆ และพยักหน้าเบาๆ

"มีซิยามฤดูใบไม้ผลิ ย่อมมีดอกไม้งดงามมากมายนักชิงเฉิง "

"เช่นนั้นมาสัญญากันเถิดว่า เรานั้นจะไปชมดอกไม้กันนะ พี่อี่ถาน"

"อื้อ ข้าสัญญา "

สองร่างเกี่ยวก้อยกัน และแย้มยิ้มให้กันและกัน วันเวลานั้นช่างมีความสุขยิ่งนัก แต่ทว่าทุกสิ่งก็เลือนหายไปในวันนี้

ทุกสิ่งเลือนหาย มิมีรอยแย้มยิ้ม จากพี่อี่ถานอีกแล้ว ไม่มีมงกุฎดอกไม้ร้อยบนเรือนผม ฝ่ามือหนาที่ยื่นมาให้นาง ไม่มีคนคอยอุ่นมือที่เย็นชื้นของนาง ทุกสิ่งมลายหายไปจนสิ้น กองเลือดและร่างไร้วิญญาณ ติดตรึงแทนที่รอยยิ้มอ่อนหวาน ที่ตราตรึงอยู่ในหัวใจของนางนัก ดวงใจปวดร้าวเจียรจะขาดตาย นางมิอาจยื้อชีวิตพี่อี่ถานกลับมาได้แล้ว น้ำตาหล่นลงเป็นสายเลือด ดวงใจคล้ายจะหยุดเต้นลงในยามนี้ เสียงแผ่วเบาร้องหาบุรุษคนรักมิขาดปาก

"พี่อี่ถาน ฮือๆ "

ใบหน้างดงาม มีเพียงน้ำตาหยาดหยดลง มือของนางกำแน่น ดวงตาล่องลอยไปไกลในความคิดคำนึง นางแอบลักลอบคบหากันมานานวัน โดยทั้งสองฝ่าย มิได้เข้าออกกันตามประตู

นางมีคู่หมั้นหมายคือบุตรชายคหบดี สกุลนามว่าฝานเซี้ยะกง ฝานเซี้ยะกงผู้นี้อายุมากกว่านางถึงเจ็ดปี มิค่อยอยู่ติดเรือนนัก ต้องควบคุมคาราวานสินค้าออกไปค้าขาย

ซูชิงเฉิงมิเคยชอบ ฝานเซี้ยะกงผู้นี้เลย เพราะดวงตาที่เย็นชาดั่งน้ำแข็ง บุรุษผู้นี้มิเคยแย้มรอยยิ้มให้นาง บุรุษผู้นี้นั้นเด็ดขาดและเหี้ยมโหดนัก

นางนั้นพบท่านพี่อี่ถาน ตั้งแต่เยาว์วัย ยามนางย้ายตามบิดามาในชนบท พี่อี่ถานเป็นเพียงบุตรชาวบ้าน ผู้ยากจนผู้หนึ่ง แต่รอยยิ้มและความอ่อนโยนนั้น ตรึงใจของซูชิงเฉิงยิ่งนัก นางคบหากันอย่างจริงใจ นางลักลอบพบกันในหุบเขา ที่เต็มไปด้วยดอกไม้งดงามบานสะพรั่ง

ซูชิงเฉิงแย้มรอยยิ้มและนั่งลงบนกองดอกไม้ ที่ชายหนุ่มผู้เลี้ยงม้านำมาร้อยบนเรือนผม นางนั่งโปรยดอกไม้ แย้มรอยยิ้มละไม

ในทุกๆวันพี่อี่ถานจะพานางไปชมทุ่งดอกไม้ สั่งสอนนางหัดขี่ม้า ม้าสองตัวนำหน้าฝูงม้าไปช้าๆ นางและพี่อี่ถานจับมือกันและกันแน่นหนา ดวงตามีแต่รอยยิ้มให้กัน

แต่ทว่าความรักของพวกนางนั้น ฟ้ามิปราณีนัก ยามมีผู้มาพบเจอ คนเหล่านั้นกลับเป็นคนรับใช้ของฝานเซี๊ยะกง ฝานเซี๊ยะกงส่งผู้คนมาตักเตือนนางและบิดาของนางในคราหนึ่ง นางจึงไปบอกพี่อี่ถาน พี่อี่ถานทำหน้าเศร้านักและดึงมือนางไปไว้ในอกตน

"ชิงเฉิง เราหนีไปด้วยกันเถิด ข้ารักเจ้านัก หากมิมีเจ้า ชาตินี้ทั้งชาติข้าคงมิอาจมีชีวิตต่อไปได้แล้ว หนีไปกับข้าเถิด ข้าสัญญาว่าจะดูแลเจ้าอย่างดีไปตลอดชีวิต "

นางขมวดคิ้วคราหนึ่ง ขบคิดในสมองของตนเองขึ้นมา

“นางมิเคยลำบากใดๆ บิดานางคือผู้ดีสกุลหนึ่งที่มาหลบภัยการเมืองในหมู่บ้านนี้ และนางมีคู่หมั้นที่ต้องจากมา จากภัยการเมืองนี้เฉกเช่นกัน นางมิรู้รายละเอียดนัก แต่ทว่านางมิเคยลำบากในชนบทนี้ เรือนของนางหลังโต ผู้คนใช้สอยมีมากนัก นางมิเคยแม้จะต้องตักน้ำใส่ตุ่มเอง นางทำสิ่งใดมิได้เลย เช่นนี้นางจะหนีไปได้เช่นใดกัน นางจะดูแลพี่อี่ถานแบบสตรีทั่วไปได้จริงหรือ .. "

ซูชิงเฉิงสะบัดมือออกจากการเกาะกุมของพี่อี่ถานคราหนึ่ง แต่ร่างหนาดึงนางเข้ามากอดแน่นขึ้น นางพยายามขืนกายหนี พลันเสียงตวาดลั่นดังขึ้นภายหลังนาง

"ซูชิงเฉิง ข้าเตือนเจ้าแล้ว เจ้ามิเคยฟัง ดีเจ้าจะลองดีกับข้าเช่นนั้นหรือ ซูชิงเฉิง!!! "

ใบหน้างดงามนั้น จดจ้องดวงตามาที่นาง ใบหน้ากรุ่นโกรธยิ่งนัก ร่างกำยำกระชากข้อมือของนางออก จนนางเซถลาเข้าปะทะอกแกร่ง

"หยุดนะปล่อยนางนะ ข้ากับนางรักกัน!!! "

พี่อี่ถานตะโกนลั่น ยื้อยุดฉุดนางกลับไปในอกตน ครานี้ทั้งสองก็ยื้อยุดนางคนล่ะแขน จนพี่อี่ถานคว้าดาบจากเอวแกร่งออกมาและยกชี้ขึ้นมาข่มขู่

"อย่าเข้ามานะ มิเช่นนั้นจะหาว่าข้ามิเตือนมิได้ !!! "

พี่อี่ถานตะโกนลั่น ร่างหนาใบหน้ามืดครึ้ม ดวงตาจดจ้องมาที่ร่างของนาง อย่างจะกินเลือดกินเนื้อ นางแนบใบหน้า ลงบนอกพี่อี่ถานแน่นขึ้นอีก ซบลงอย่างต้องการการคุ้มครองจากพี่อี่ถาน มิคาดว่าร่างหนาจะกระชากนางและรับดาบที่พี่อี่ถานฟันลงมาด้วยมือเปล่า ก่อนจะรับดาบที่คนรับใช้โยนลงมาและผลักร่างนางออก ปะทะกันต่อสู้กันย่างบ้าคลั่ง

"กรี้ดด หยุดนะ พี่อี่ถาน !!!! "

คุณชายฝานเซี๊ยะกง ดวงตากรุ่นโกรธยิ่งนัก ต่อสู้ด้วยแรงโทสะ จนกระทั่งพี่อี่ถานสะดุดล้มลงและถูกคุณชายแทงเสียหลายแผล ชิงเฉิงกรีดร้องลั่น

"พี่อี่ถาน กรี้ดดดด "