เซี๊ยะกงที่รัก

ตอนที่ 2 ชื่อตอน น้ำตา

"กรี้ดดด พี่อี่ถาน พี่อี่ถาน ปล่อยข้านะ ปล่อยข้า ปล่อย ข้าจะไปดูพี่อี่ถาน!!! "

ร่างบางถูกคนรับใช้ดึงรั้งไว้ นางดิ้นรุนแรงจนสะบัดหลุดออกไปได้ และถลาไปกอดร่างชุ่มด้วยเลือด แต่ทว่า นางถูกคนรับใช้ดึงออกมาอีกครั้งอย่างแรง ปลายนิ้วของนางแตะปลายนิ้วพี่อี่ถาน และถูกลากกลับเรือนในทันใด นางร่ำไห้และมิกินสิ่งใดอีก และหาหนทางออกไปดูร่างพี่อี่ถาน ยามนางกลับไปอีกคราหนึ่ง ร่างชุ่มด้วยเลือด เหลือเพียงร่างไร้วิญญาณ เสียงม้าควบดังมา นางหันมองเห็นผู้คนมากมายนัก นางวิ่งหนีจนสุดฝีเท้า น้ำตานองในใบหน้า วิ่งอย่างไร้จุดหมาย ดวงตานางพร่าเลือน ร่างหนาตะโกนลั่น

"ซูชิงเฉิงหยุดนะ!!!"

ร่างหนาควบม้าไล่กวดนาง และใช้แส้หวดนางอย่างมิปราณี

"กรี้ดดด ปล่อยข้านะ!!!!! "

ร่างของนางถูกนำขึ้นม้าออกจากหมู่บ้าน มายังสาขาสำนักคุ้มภัยสาขาหนึ่ง นางถูกมัดและโยนลงในห้องงดงามห้องหนึ่ง น้ำตานางหล่นลงมิขาดสาย

"พี่อี่ถาน...ฮือออ พี่อี่ถาน"

นางร่ำไห้จนหลับไป เสียงเปิดประตูดังขึ้นคราหนึ่ง นางลืมตาขึ้นดวงตาบวมช้ำ ร่างงดงามทำหน้ามิพอใจนางยิ่งนัก เดินย่างเท้าเข้ามาตรงหน้านาง และบีบปากนางแรงๆ

"โอ๊ยยย !!! "

"คร่ำครวญเท่าใด มันก็ตายจากไปแล้ว เจ้าคือคู่หมั้นของข้า เหตุใดจึงมิสำนึกตนเองเล่าว่า เจ้าทำสิ่งใดชั่วช้าลงไปบ้าง ซูชิงเฉิง!!!! "

ใบหน้างดงามมีแววเจ็บปวดยิ่งนัก นางหลับตาลงและร่ำไห้ออกมาอีกคราหนึ่ง

"พี่อี่ถาน อย่าจากข้าไป พี่อี่ถาน "

ร่างหนาฟาดแส้ลงบนร่างนางอย่างแรงคราหนึ่ง เรียกสตินางให้ฟื้นขึ้นและกระชากผมนางขึ้นมา

"ข้าบอกว่ามันตายแล้วอย่างไรเล่า เลิกคิดถึงมันได้แล้ว เจ้าคือคนของข้า และยามนี้บิดาของเจ้า ยกเจ้าเป็นผู้คนของตระกูลฝานแล้ว นับจากนี้เจ้าจะมิมีวันได้กลับไปคร่ำครวญถึงมันอีก เจ้าคือฮูหยินสกุลฝาน สตรีของข้าฝานเซี๊ยะกงผู้นี้เท่านั้น !!! "

ใบหน้างดงามนั้นกรุ่นโกรธ กระชากผมนางรุนแรงขึ้นและบดขยี้ริมฝีปากนางอย่างรุนแรง นางตัวสั่นระริก นางมิเคยจุมพิตแม้แต่กับพี่อี่ถาน แต่คนผู้นี้กลับโขมยจุมพิตแรกของนางไปอย่างชั่วช้า นางขบฟันกัดริมฝีปากนั้นแรงๆ จนรสเลือดขมปร่า ร่างหนาบีบปากนางและตวัดปลายลิ้นชอนไชอย่างถือสิทธิในกายนาง

ดวงตาของนางเบิกกว้าง นางพยายามดิ้น แต่ก็ไม่เป็นผล ริมฝีปากร้อนๆสูบลมหายใจไปจากนาง นางหายใจหอบถี่ ดวงตาคล้ายจะพร่าเลือน ร่างหนาผละออก และแค่นเสียงยิ้มเยาะนาง

"เจ้าคนเลี้ยงม้านั่น มันมิสอนสิ่งใดให้เจ้าเลยหรือ ว่ายามจุมพิตนั้นเจ้าต้องหายใจเช่นใดกัน ซูชิงเฉิง"

ใบหน้างดงามกรุ่นโกรธตวาดลั่น

"หยุดดูถูกพี่อี่ถานนะ พี่อี่ถานมิเคยทำสิ่งชั่วช้าเช่นเจ้า !!!"

ริมฝีปากแดงไปด้วยโลหิต ตวัดปลายลิ้นเลียเลือดเบาๆคราหนึ่ง และเงยหน้าจ้องมองนางอย่างเย้ยหยัน เอ่ยกดเสียงรอดไรฟัน น่าสยดสยองยิ่งนัก

"ก็ดี..คนชั่วช้าเช่นข้า จะทำสิ่งชั่วช้ายิ่งกว่านี้ให้เจ้าดู ซูชิงเฉิง!!! "

ร่างหนากระชากร่างนางลอยขึ้น และส่งเสียงเรียกคนรับใช้เข้ามาในห้องหอ

"อาบน้ำให้นางให้สะอาด อย่าให้สิ่งโสมมมารบกวนอารมณ์ข้า!!! "

"เจ้าค่ะคุณชาย"

สาวใช้หลายนาง รู้ดีว่าเกิดสิ่งใดขึ้นในยามนี้ ทุกคนแก้มัดนางและตรึงร่างนางคนล่ะทาง นางมิขัดขืนสตรีรับใช้และนั่งนิ่งในถังน้ำ มือบางของสาวใช้ขัดถูเรือนกายนางจนสะอาดยิ่ง พวกนางชื่นชมมิขาดสาย

"คุณหนูซู ผิวของท่านนุ่มยิ่งนักนะเจ้าคะ เส้นผมของท่านก็งดงาม เรือนร่างคุณหนูก็งามงดนะเจ้าคะ คุณหนูอย่าดื้อดึงเลยเจ้าค่ะ คุณชายอารมณ์ร้ายนัก หากคุณหนูดื้อดึง พวกบ่าวก็อาจจะมิรอดตามไปด้วยนะเจ้าคะ โปรดเห็นใจบ่าวด้วยเถิดเจ้าค่ะ คุณหนูเจ้าขา "

สาวใช้สมองไว แสร้งบีบน้ำตาใส่ร้ายนายตน นางรับใช้นายน้อยมานาน เหตุใดจะมิรู้ใจนายน้อยของตนเองเล่า นางทำหน้าเศร้าตัวสั่น จนเหล่าสาวใช้ด้วยกันต้องช่วยกันบีบน้ำตาตามๆกัน ซูชิงเฉิงคลายแรงกายลงและนั่งนิ่งรอคอยพวกนางปรนนิบัติ

ยามขึ้นจากน้ำ นางถูกห่มคลุมเพียงผ้าผืนบาง และประคองไปนั่งข้างๆคุณชายฝานที่เอนกายนอนอยู่บนเตียง มือหนาดึงนางเข้าในอก ซูชิงเฉิงพยายามขืนกายหนีทันใด เหล่าสาวใช้เร่งออกไปและปิดประตูลงกลอนแน่นหนาจากภายนอก ร่างหนาดึงร่างนางเข้าในอก และถามนางคำหนึ่งในดวงใจที่ปวดร้าว

"เจ้ารังเกียจข้ามากนักเลยหรือ ซูชิงเฉิง"

นางมิตอบคำ แต่ทว่ายังคงนั่งนิ่ง มือหนาดึงนางลงใต้ร่างตนและกักขังนางในอ้อมแขน ร่างแข็งแกร่งหันใบหน้าหนี น้ำตาหลั่งรินลงเป็นสาย นางซบฝ่ามือรำไห้ ร่างหนาแทรกต้นขาลงบนร่างนาง ซูชิงเฉิงหยุดร่ำไห้และพยายามหาทางหนีทันใด

"หยุดนะฝานเซี้ยะกง ท่านจะทำสิ่งใดกันแน่ "

ร่างหนายิ้มเยาะนางคราหนึ่ง อย่างปวดร้าวและเย้ยหยันนาง

"เจ้าทำสิ่งใด กับชายคนรักนั้นบ้างเล่า ข้าก็จะลบรอยมันผู้นั้นให้สิ้นไป!!! "

ดวงตากลมโตของนาง แตกตื่นยิ่งนัก

"คนผู้นี้มิใช่เข้าใจว่า นางสูญเสียพรหมจรรย์ไปแล้วเช่นนั้นหรือ!! "

นางเร่งผลักชายผู้นี้ออก หวีดร้องลั่น

"หยุดนะ ข้ากับท่านพี่อี่ถาน มิเคยทำชั่วช้าเช่นนี้ ปล่อยข้านะ ปล่อยข้า!!! "

ร่างหนาชะงักไปคราหนึ่ง และพิศมองนางที่กำลังสั่นกลัวเช่นดั่งลูกนกกำลังจะตกรัง ใบหน้าคมเงยหน้ามองนางดีๆอีกคราหนึ่ง นางผอมบางและมิเย้ายวนอันใดนัก แต่ทว่านางก็น่ารักเสียจริง

"มิใช่ว่า นางนั้นเพียงหาเพื่อนเล่นในทุ่งหญ้าเช่นนั้นหรือ หากนางยังมิประสาในความรัก อา..ข้าฆ่าคนรักของนาง ช่างชั่วช้าจริงๆเป็นข้าเสียแล้ว เซี๊ยะกงเอ๋ย เซี๊ยะกง..."

ร่างหนาขยับเข้าหานางคราหนึ่ง นางก็ถอยร่นจนติดภายในเตียง นางยกฝ่ามือกุมอยู่บนอกนางแน่น เสมือนกำลังระแวดระวังภัย เซี้ยะกงขยับกายค้ำยันผนังไว้และเอ่ยถามนางคราหนึ่ง

"เจ้ากับมันผู้นั้น ยังมิได้ล่วงล้ำกันเช่นนั้นหรือ ซูชิงเฉิง "

ร่างบางสะดุ้งและส่ายหน้าเบาๆคราหนึ่ง นางตัวสั่นระริก ใบหน้าคมเผยรอยยิ้มออกมาแวบหนึ่ง และหอมแก้มนางแรงๆ รัดร่างนางในอกและกระซิบปลอบเบาๆ

"เช่นนี้เจ้ากับข้าก็ต้องเข้าพิธีวิวาร์กันก่อนแล้ว เพราะเจ้ามิอาจเป็นฮูหยินรองได้แล้วในยามนี้ ข้าขอโทษแม้มิอาจคืนชีวิตบุรุษนั้นได้แล้ว เพราะการต่อสู้ย่อมมีความสูญเสีย ข้ามิอาจยั้งมือไว้ได้ แต่ทว่าเกียรติของเจ้าจะต้องยังคงอยู่ บิดาเจ้านั้นนึกว่าเจ้าสูญเสียแก่บุรุษผู้นั้นแล้ว จึงกรุ่นโกรธยิ่ง ส่งเจ้ามาเป็นนางบำเรอของข้าเสีย เช่นนี้ข้าจะสั่งผู้คนไปแจ้ง บิดาของเจ้าก่อน และจัดงานวิวาร์ขึ้นอย่างเอิกเริกให้สมฐานะของบุตรสาวแห่งสกุลซู"

ซูชิงเฉิงนิ่งงัน นางตระหนักในยามนี้เช่นนั้นเอง มิใช่คนผู้นี้เพียงผู้เดียวแต่บิดาของนาง และผู้อื่นนั้นย่อมมองนางและพี่อี่ถานว่าได้เปลี่ยนข้าวสารเป็นข้าวสุกไปเสียแล้ว

"ท่านพ่อเข้าใจนางผิดไปแล้ว ผู้คนทั้งหลาย เข้าใจว่านางนั้นลักลอบได้เสียกับพี่อี่ถานไปแล้ว นางช่างกระทำสิ่งที่มิไว้หน้าผู้คนเป็นอย่างยิ่ง นางนั้นเองที่ทำให้พี่อี่ถานต้องตาย เป็นนางนั้นเอง เป็นนางเช่นนั้นเอง "

ซูชิงเฉิงถูกส่งกลับเรือนตนหลังจากนั้น และมารดาก็เข้ามากอดรัดนางแน่น ตามกายของนางมีรอยฟกช้ำจากการทุบตีของบิดานาง ซูชิงเฉิงกอดรัดมารดาแน่นๆ ร่ำไห้ออกมาจนเสียงดัง