“ดอกหญ้าหรือเจ้าคะ!!!!”
ชิงเฉิงตื่นตะลึงนัก นึกถึงดอกไม้ข้างหน้าต่างบานน้อยๆนั้น
“ดอกหญ้าในทุกๆเช้า ที่นางหวงแหนนัก นางคิดว่าเป็นพี่อี่ถานที่นำมาให้นางในทุกๆเช้า ก็จะมีผู้ใดกันเล่า อยู่ในทุ่งหญ้าอีก นอกเสียจากว่าเป็นพี่อี่ถาน"
เซี๊ยะกงทำหน้าเศร้าเบาๆ และพยักหน้าช้าๆ เอ่ยออกมาเบาๆ อย่างเศร้าสร้อย
”ต้นหญ้าดอกสีฟ้านั้น มารดาข้าชอบนัก มันคือหญ้าซีหงฮวา*1 เกสรสีแดงของมันมีราคาแพงนัก แต่ทว่าในยามนั้น ข้ามิรู้อันใดเกี่ยวกับดอกไม้นั้น แม้แต่ชื่อของดอกหญ้านั้นข้าก็มิรู้ รู้เพียงแค่ว่าในจวนนั้นมีอยู่มากมาย มารดาข้าชอบมัน สตรีเช่นเจ้าก็คงชอบอยู่บ้าง ทุกๆเช้าจึงสั่งตัดดอกไม้ที่บานแล้ว มัดไปวางไว้ที่หน้าห้องเจ้า หวังเพียงว่าเพียงเจ้าตื่นขึ้นมาก็จะชอบมัน และถามถึงบ้างว่า ผู้ใดกันนะนำมันมาไว้ที่ตรงนั้น แต่เจ้าคงมิชื่นชอบมันนัก“
ชิงเฉิงตาโต และพยายามปรับสมองจะเอ่ยคำออกมา แต่ทว่าคำนั้นมันมีชื่อพี่อี่ถ
