“อา...ชิงเฉิง...ข้าขอโทษ..แต่ข้ามิอาจยั้งกายลงได้แล้ว ข้าหิวโหย มิอาจอดกลั้น อาา...ซี้ด”
ร่างหนากดแทรกกายสุดแรง และบดคว้านแก่นกายเป็นวงกลม ความแข็งแกร่งใหญ่โตส่งผลให้ ร่างบางดิ้นพล่าน ขยุ้มผืนผ้าดึงกำแน่น ร่างกายเกร็งสะท้าน
“ซี้ดดด ฮร้าาา...อื้อออ...”
ชิงเฉิงตาเบิกค้าง ร่างกายเกร็งสะท้าน ร่างกายคล้ายจะปริแยกจากเรือนกายใหญ่โตของเซี๊ยะกง ลมหายใจของชิงเฉิงขาดห้วง ลมหายใจหอบถี่กระชั้น
“อา...ฮร้าา...อร้าาา...”
ชิงเฉิงกัดฟันแน่น นางทรมานยิ่งนัก มิรู้เหตุใดจึงเจ็บปวดเช่นในยามวัยแรกแย้ม แต่ทว่าหลังเพียงถูกแทรกผ่านได้ในคราหนึ่ง เซี๊ยะกงก็นำความหฤหรรษ์มาให้อย่างลึกล้ำนัก
ใบหน้าคมที่เคยสาดแสง ดวงตาดุดันในวันวาน ยามนี้มีแต่ความหวานลึกล้ำ ฝ่ามือหนากอดรัดนางจุมพิตแนบใบหน้าตนกับแก้มนาง และค่อย ๆ ขยับเรือนกาย อย่างระมัดระวังนัก
ริมฝีปากนุ่ม คอยแต่จะจุมพิตที่ริมฝีปากนางเบา ๆ ก่อนที่จะเซี๊ยะกง
