เซี๊ยะกงที่รัก

ตอนที่ 7 ชื่อตอน กระต่าย

หลังจากวันเข้าหอของนางผ่านพ้นไป เซี้ยะกงหายไปถึงเจ็ดวัน ในมือหนามีกระต่ายยักษ์ตัวโตเท่าสุนัขติดมาด้วย เซี๊ยะกงมัดขามัดคอมัน รอให้ข้ารับใช้มารับไป แต่ทว่าชิงเฉิงกลับมองเห็นมันส่งสายตามาให้ ชิงเฉิงเร่งไปลากมันออกมาจากมือของเซี๊ยะกงโดยพลัน ร่างหนาใบหน้ามืดครึ้มและตะโกนลั่น

"ซูชิงเฉิง กระต่ายโตเช่นนั้น มันมิเชื่อง !!! ข้าจะจับมันมาเชือดแล่เนื้อเป็นอาหาร เจ้ามิควรสงสารมันเช่นนั้น มันโตแล้วมิใช่สัตว์เลี้ยง และมิอาจเป็นไปได้"

"ไม่...ข้าจะไม่กินมัน หากมันตัวเล็กเช่นกระต่ายทั่วไปมันคงมิรู้ความ แต่มันรู้ความและร้องขอชีวิตแด่ข้า ท่านมันคนชั่วร้าย ท่านมิอาจเข้าใจอันใดได้เลย เซี้ยะกง!!! "

กระต่ายขยับดิ้นหนีไปซุกที่ก้นนาง มันขยับหลบดวงตาอาฆาตพยาบาทของเซี๊ยะกง ร่างบางกรุ่นโกรธและกอดรัดกระต่ายในอ้อมแขน นางจะปกป้องมันจนสุดชีวิต เพราะเจ้ากระต่ายนี่ ก็มีชะตากรรมน่าสงสารมิแพ้นาง เช่นนี้นางจะต้องปกป้องมันให้ได้ ร่างหนาปรายตาและกระแทกเท้าใส่นาง

"ที่ข้าเกลียดที่สุดก็คือพวกที่มิเชื่อฟัง กระต่ายนั้นฟันคมนัก หากกัดแล้วแผลเหวอะหวะต้องเจ็บปวดยิ่ง หากเจ้าดึงดันจะช่วยมัน หากมันแว้งกัดเจ้า เจ้าย่อมต้องเจ็บปวดเอง ถึงยามนั้นแล้ว ข้าจะสับมันเป็นหมื่นชิ้น ซูชิงเฉิง!!!! "

ร่างหนาตวาดลั่นและจากไปด้วยความกรุ่นโกรธ ชิงเฉิงก็รับรู้ถึงแรงโทสะของนายท่านฝานสามีของนางดี ในยามกรุ่นโกรธนางจะกลายเป็นคนสกุลซู ร่างหนาจะกู่ร้องเรียกนาง อย่างเต็มยศว่า ซูชิงเฉิง!!!

ชิงเฉิงลูบหัวกระต่ายเบาๆและนำมันไปไว้ในห้องนาง เหล่าข้ารับใช้เร่งล่อมันออกมาที่ภายนอก เพราะมูลกระต่ายนั้นเหม็นนัก นายท่านต้องฆ่าพวกมันแน่ๆ

ซูชิงเฉิงไปแอบเอาผักในโรงครัวมาเลี้ยงดูมัน แต่ทว่ามันตัวใหญ่นัก กินเท่าใดก็มิอิ่ม มันคล้ายตัวทำลายผัก...นางกลุ้มใจนัก

"ต้าจู(หมูอ้วน)มานี่เร็ว ต่อไปนี้เจ้าชื่อต้าจู เจ้ารอดตายแล้วเพราะข้าช่วยเจ้า เจ้าย่อมเป็นของข้าแล้วนะ ต้าจู"

ชิงเฉิงกอดรัดมันและฟัดมันในอ้อมแขน มันดิ้นรุนแรง แต่ก็มิได้ทำอันใดต่อชิงเฉิง

“นางชื่นชอบมันนัก ไหนเซี๊ยะกงผู้นั้น ข่มขู่ว่ากระต่ายโตแล้วเช่นนี้จะดุร้ายเล่า เจ้าคนมิมีหัวใจนั่นเป็นคนโหดร้ายยิ่งนัก "

ชิงเฉิงอมยิ้มและวิ่งไล่จับมันไปมา จนนางและกระต่ายเหนื่อย กระต่ายก็มานอนทับบนตักนาง

"ต้าจู เจ้าช่างรู้ความยิ่งนัก ข้าหลงรักเจ้าเสียแล้ว มีเจ้าในจวนนี้ ข้าก็จะมิเหงาแล้วนะต้าจู "

ร่างหนาเดินผ่านมา ส่งดวงตาคมดุไปหานาง เจ้ากระต่ายนั้น ยามแรกมันยืนสองขาสูงเท่าเอวมนุษย์ แต่ทว่าพอมันสบดวงตากับนายท่านฝานแล้ว เจ้ากระต่ายพลันกระโดดแผลวและหนีไปหลบหลังฮูหยินฝานในทันใด มันโผล่หัวและหู อยู่ข้างเอวสตรีของนายท่านฝาน ร่างบางขยับป้องกันมัน นางนั่งส่งสายตานิ่ง ๆ ร่างหนาจ้องดวงตามองต่ำลงและยกมือทำท่าปาดคอใส่กระต่ายยักษ์ตัวนั้น ชิงเฉิงร้องลั่น

"ท่านมันร้ายกาจที่สุดเซี๊ยะกง ท่านข่มขู่แม้แต่กระต่ายที่มิรู้ความ ท่านมันโหดร้ายนัก!!!! "

ร่างหนายืนกอดอกและจ้องมองนาง ยื่นมือไปบีบคางนางเบาๆ ส่งสายตายิ้มเยาะนางขึ้นมา

"มันก็เป็นเช่นเจ้า หากข้าจะฆ่าย่อมง่ายดายนักชิงเฉิง สิ่งที่มันกินล้วนเป็นผักราคาแพงในตลาด มิใช่หญ้าขนต่ำเตี้ยเรี่ยดิน เจ้าเองก็เช่นกัน ที่อยู่ดีกินดีล้วนมิใช่เพราะข้าหรอกหรือที่ตามใจเจ้า อย่ามาคิดจะขึ้นเสียงกับข้า ซูชิงเฉิง เจ้าอย่าได้บังอาจนัก!!! "

ร่างหนากรุ่นโกรธกระแทกเท้าเดินหนีปึงปังไป ชิงเฉินถอนหายใจเบาๆ ลูบหัวเจ้าต้าจูและหยิบผักให้มันต่อไป หัวเราะคิกคักออกมาตลอดวัน

ทว่า..ความสุขมักอยู่ได้มินาน นางเกลียดสิ่งใด ย่อมได้สิ่งนั้นทันใจ นางหลบหน้าสามีได้เพียงถึงยามรับสำรับเย็น แต่ทว่ายามอยู่ในห้องหอ นางก็ต้องพบกับดวงตาคมดุสาดแสงมาให้ ร่างหนาเหล่ตามองนางและเอ่ยเสียงดัง

"มาปรนนิบัติข้า อาบน้ำซิ รออันใดอยู่เล่า!!! "

ชิงเฉิงดวงตาวาวขึ้น และหลุบตาลงอย่างเพิ่งสำนึกตนได้

นางมิใช่สตรีสกุลซูอีกแล้ว นางจะดื้อดึงเช่นใด นางก็หนีมิพ้นบุรุษสกุลฝาน ยามนางตายนางก็ย่อมเป็นผีของสกุลฝาน ร่างบางขยับเข้าไปขัดผิวและสระผมให้เซี๊ยะกงอย่างเอาใจ

เซี๊ยะกงเงยหน้าและหลับตาลงอย่างสบายใจ ยามนางนวดเบาๆร่างหนาก็หลับไป จนกระทั่งนางล้างผมและซับน้ำออกให้ มือบางแตะร่างหนาเบาๆ ร่างหนาลุกขึ้นและมือหนาพลันผลักนางจนตกลงไปในถังไม้

"ตู้มม...กรี้ดดด ท่านน...!!!! "

ชิงเฉิงกรีดร้องและตีน้ำจนสาดกระจายด้วยโทสะอันแรงกล้า ลงท้ายแล้ว นางก็ต้องถอดผ้าอาบน้ำต่อจากเซี๊ยะกง น้ำกำลังอุ่นได้ที่ นางผิวบอบบางกว่าเช่นนี้จึงสบายกายนัก นางเอนกายถูนวดตนเองเบาๆ ขัดถูยอดอกและปัดนิ้วผ่าน มันบางเบา นางหลับตาลงน้อยๆเผยอปากครางออกมาเบาๆ นางไล้ผิวกายไปมาด้วยผงหอม ยามนางสัมผัสร่างตนเอง นางรู้สึกประหลาดกว่ายามเดิมที่เคยเป็น นางเร่งชักมือออกจากร่างตนเองและเร่งอาบน้ำ และค่อยๆลุกขึ้นมาจากถังไม้

ยามนางลุกขึ้น นางพบว่าดวงตาคมดุจ้องมองนางอยู่นานเท่าใดมิรู้ได้ ร่างหนายืนเอนกายพิงฉากกั้น มองนางอาบน้ำอยู่เนิ่นนาน นางตาโตหวีดร้องลั่นขึ้นมา

"อร้า ท่านมัน ท่าน!!!! "

ร่างหนายิ้มเยาะนางเบาๆและผละจากไป ร่างหนาเอนกายนอนลงที่นอกเตียง ยามนางจะเข้านอนย่อมต้องขยับผ่านบุรุษไปก่อน ร่างหนามิทำอันใดนางอีก แต่ยามบุรุษขยับกายนางก็นอนผวาไปทั้งคืน ร่างหนายิ้มเยาะนางและนอนกางแขนกางขาในเตียงตนอย่างพึงใจนัก

ยามยังมิทันฟ้าสาง บุรุษก็หายไป นางตื่นนอนก็ถอนหายใจออกมาเฮือกหนึ่ง ร่างของนางขยาดบทรักของบุรุษผู้นี้นัก เร่าร้อนเกินนางจะทานทนไหว นางหาทางหลบเลี่ยงบุรุษได้หลายคราก็นับว่าดียิ่งนัก นางถอนหายใจและออกไป ตรวจดูบ่าวไพร่ทำสิ่งต่างๆ

พ่อบ้านหยิบบัญชีรับจ่ายมาให้นาง และให้นางดูแลกิจการต่างๆของสกุลฝาน นางผงะและทำท่าวิงเวียนไปคราหนึ่ง นางเริ่มต้นเรียนรู้งานของฝานเซี๊ยะกง สามีผู้เป็นนายน้อยอย่างทึ่งๆ

ยามนางต้องศึกษาบัญชีนางจึงได้รู้ว่า บุรุษหายไปที่ใดในแต่ล่ะวันหนึ่ง ล้วนแล้วแต่มีบันทึกไว้ทั้งสิ้น มีตั้งแต่การคุ้มภัย การค้า...และค่าใช้จ่ายจำนวนหนึ่ง สำหรับจ่ายค่าผัก ยามนางเปิดดูย้อนหลังไป นางแทบจะแล่นไปผัดเผ็ด เจ้าต้าจูในทันที

เพราะมันคือกระต่ายของเซี๊ยะกง เซี๊ยะกงเลี้ยงมันมานานกว่าสามปีแล้วและมันมักจะโดนตีอยู่เสมอ เนื่องจากชอบลอบไปในห้องหอผู้คน แล้วทำลายสิ่งของ เช่น...แจกันลายคราม เช่นนี้มันจึงกลัวเซี๊ยะกงนัก ฮึ่ม!!!!