บทที่3) ก็งั้นๆ

1342 Words

หลังจากเลิกเรียนในเย็นวันศุกร์ วีวี่ก็ยังคงขับรถจักรยานคันเดิมของตัวเองกลับบ้านอย่างเช่นทุกที ด้วยระยะทางที่ห่างกันเพียง 800เมตร จึงทำให้เธอเลือกที่จะปั่นจักรยานไป-กลับจากโรงเรียนโดยถือว่าเป็นการออกกำลังกายไปในตัว "วีวี่" "ใครวะ" วีวี่ที่ปั่นจักรยานอยู่บนทางสำหรับปั่นรถจักรยานหันขวับไปยังต้นเสียงที่ร้องเรียกตนอยู่ ก่อนจะพบว่าเจ้าของเสียงนั้นคือชายที่ชื่อว่าเฟย์ตันนั่นเอง... "มีอะไรรึเปล่าคะคุณ" วีวี่ไว้ท่าอย่างคนที่มีความมั่นใจในตัวเอง และเธอก็เชื่อเหลือเกินว่าเขานั้นจะต้องติดใจในลีลารักของเธออย่างเช่นใครหลายคนที่เคยผ่านพ้นเข้ามาในชีวิตของเธอนับตั้งแต่เธอยังไม่ทันที่จะจบชั้นมัธยมศึกษาตอนต้น หากแต่เธอกลับไม่เคยคิดที่จะสานต่อกับใครเป็นครั้งที่สอง ด้วยเป็นคนที่รสนิยมไม่อิ่มตัวและชอบที่จะหาความสุขใส่ตัวไปเรื่อยเปื่อยโดยไร้ซึ่งการผูกมัดนั่นเอง... "เอ่อ..." เฟย์ตันเองที่ได้ยินดังนั้นก็ถึงกับไปต่อไม่เป็น และท่าทางแบบนั้นของเขาก็กำลังทำให้อีกฝ่ายรู้สึกหงุดหงิดโดยที่เฟย์ตันเองก็คงจะไม่ทันได้รู้ตัว "เป็นใบ้รึไงคุณ... ตกลงมีไร? ไม่เห็นหรือไงคนเขาจะกลับบ้าน...ไม่ได้ว่าง" "ไปทานข้าวกับพี่ไหมครับ" เฟย์ตันเอ่ยชวนอย่างสุภาพ เขาตั้งใจเอาไว้แล้วว่าอยากที่จะทำความรู้จักหญิงสาวให้มากกว่านี้เพราะนับได้ว่าเธอเป็นผู้หญิงแปลกอย่างที่เขาไม่เคยจะพานพบมาก่อน "แล้วทำไมฉันต้องไปทานข้าวกับคุณด้วย? ตอบ? ฉันไม่ว่างหรอกนะคุณฉันมีนัดต่อ" วีวี่ตั้งใจเอาไว้แล้วว่าในวันนี้เธอจะเดินทางไปสระไดร์ผมที่ร้านเสริมสวยเสียหน่อย โดยปกติแล้วเธอไม่เคยที่จะสระผมด้วยตัวเองเลยสักครั้งเพราะรู้สึกว่ามันไม่สะอาดนั่นเอง... "แต่...พี่จองโต๊ะเอาไว้แล้วนะ ท่าน้ำศรีชันด้วยนะเผื่อวีวี่จะชอบ" "ก็งั้นๆ แหละเพราะฉันเคยไปมาแล้วสองสามครั้ง" กล่าวจบจึงยกปลายนิ้วก้อยขึ้นมาแคะหูอย่างขี้คร้านจะเจรจากับชายหนุ่ม "อีกอย่าง...ฉันว่าฉันก็ไม่เคยขอให้คุณจองโต๊ะเอาไว้ให้ฉันนะ" "ใจเด็ดเกิน" โทนี่ที่ยืนหลบอยู่หลังพุ่มไม้ใหญ่มาตั้งแต่ต้น ค่อยๆ ก้าวเท้าออกมาจากที่ซ่อนก่อนจะออกปากกล่าวชมในสปิริตเกินความเป็นหญิงของวีวี่ "กูจะเอาคนนี้ให้ลงมาอยู่แทบเท้าของกูให้ได้เลยไอ้โท...ไม่เชื่อมึงก็คอยดูได้เลย" คนที่ถึงกับใบหน้สเหน็บชาหลังอีกฝ่ายกล่าวปฏิเสธคำเชิญชวนอย่างไร้ซึ่งเยื่อใย ก็เกิดความรู้สึกที่อยากจะเอาชนะหัวใจแข็งกระด้างของหญิงสาวขึ้นมาอย่างนึกสนุก "ไม่ใช่จะว่ากลายเป็นมึงที่สยบอยู่แทบเท้าเธอเองหรอกใช่ไหมไอ้เฟย์... มึงติดใจเธอ มึงอยากเอาเธอซ้ำ มึงไม่เคยเป็นแบบนี้เลยนะไอ้เฟย์ทำไมกูจะไม่รู้" จริงอยู่ที่ว่าเพื่อนชายของเขานั้นชอบที่จะมีความสัมพันธ์กับเพศตรงข้ามไม่เคยเว้นแม้สักวันเดียว หากแต่สิ่งที่จริงยิ่งไปกว่านั้นก็คือ เพื่อนของเขาไม่เคยที่จะมีความสัมพันธ์กับบุคคลนั้นเป็นครั้งที่สองเพราะไม่อยากที่จะผูกมัดนั่นเอง... "เออ...กูติดใจเธอ ยอมรับก็ได้" "ไอ้เฟย์..." โทนี่ที่ได้ยินแบบนั้นก็เริ่มที่จะรู้สึกถึงความไม่ชอบมาพากลบางอย่างในตัวของวีวี่และเริ่มที่จะรู้สึกเป็นห่วงในเรื่องสัมพันธ์ระหว่างคนทั้งคู่ในอนาคตอันใกล้นี้ วีวี่เดินทางกลับมาถึงบ้านในอีกประมาณห้านาทีต่อมา ก่อนจะค่อยๆ ก้าวขาเข้าไปในบ้านหลังโอ่อ่าที่มีเพียงเธอและมารดาอาศัยอยู่ด้วยกันสองคน พ่อของเธอ...หนีตามกันไปกับผู้หญิงคนหนึ่งเมื่อหลายปีที่ผ่านมา ก่อนที่สามีของผู้หญิงคนนั้นจะตามมารุมทำร้ายร่างกายจนพ่อของเธอได้รับบาดเจ็บสาหัส ในขณะที่ผู้หญิงคนนั้นก็ตัดช่องน้อยแต่พอตัวโดยการอ้างว่าถูกฉุดกระชากและกระทำชำเราโดยพ่อของเธอ อันเป็นเหตุให้พ่อของเธอต้องระวางโทษจำคุกในข้อหาข่มขืนกระทำชำเราหญิงซึ่งมิใช่ภรรยาของตนโดยขู่เข็ญประการใดๆ โดยใช้กำลังประทุษร้ายและหญิงอยู่ในภาวะที่ไม่สามารถขัดขืนได้ มาเป็นเวลานานหลายปีแล้วด้วยกัน... จนส่งผลให้แม่ของเธอ ที่รักและบูชาสามีอย่างพ่อเหนือสิ่งอื่นใดถึงกับล้มป่วยเป็นผู้ป่วยโรคคลุ้มคลั่งที่มีแนวทางรักษาโดยการให้ยาและบำบัดจิตใจโดยหมอเฉพาะทาง หากแต่สิ่งที่ค่อนข้างจะเป็นปัญหานั้นก็คือแม่ของวีวี่ไม่ค่อยยินยอมที่จะทานยาตามที่หมอได้จัดให้มาและมักจะเกิดอาการคลุ้มคลั่งจนเผลอทำร้ายทุบตีร่างกายของเด็กสาวอยู่เสมอ และนับได้ว่าโชคยังดีที่ในทุกครั้งวีวี่จะได้รับการช่วยเหลือจากตำรวจที่เพื่อนบ้านเป็นผู้โทรไปแจ้งให้กับเธออยู่เสมอ... "สวัสดีค่ะแม่" หญิงผิวพรรณดี หน้าตาสะสวยเนื้อตัวอวบอิ่มที่กำลังนั่งชมละครหลังข่าวจากสมาร์ททีวีขนาดใหญ่ หันมาส่งยิ้มให้กับสาธิตาอยู่ครู่หนึ่งขณะกำลังตบมือลงบนโซซาให้บุตรสาวนั้นไปนั่งด้วยกันกับตน "ที่โรงเรียนของลูกเป็นยังไงบ้างวีวี่ ทุกอย่างโอเคดีอย่างนั้นใช่ไหม" โสรยาเอ่ยถามเมื่อหัวทุยเล็กนั้นพักพิงเข้าหาไหล่ของตนด้วยท่าทีที่ดูเหน็ดเหนื่อยอยู่พอสมควร "โอเคค่ะคุณแม่" เมื่อรับรู้ได้ถึงความเป็นห่วงที่นานครั้งจะปรากฎขึ้นมาให้เห็นนับตั้งแต่มารดาล้มป่วย ความรู้สึกผิดที่ตนเองชอบที่จะมีความสัมพันธ์ONS กับเพศตรงข้ามมานานหลายปีก็แล่นปราดเข้ามาเกาะกุมจิตใจของหญิงสาวในทันที... "ทำไมแกถึงตอบฉันช้าวีวี่... แกกำลังคิดถึงคนอื่นมากกว่าฉันอย่างนั้นใช่ไหม!" "อ๊ะ! คุณแม่...คุณแม่นี่วีวี่เอง" วีวี่พยายามที่จะออกแรงดันเงื้อมมือของผู้เป็นแม่ที่กำลังจะบีบรัดคอของตนให้ออกห่าง แต่ด้วยสรีระที่เล็กกว่ามาตรฐานหญิงไทยจึงทำให้เธอไม่สามารถที่จะต่อต้านอาการคลุ้มคลั่งของแม่ตัวเองได้เลย "แกมันก็เหมือนพ่อของแกวีวี่ ทำไม! ทำไมคุณถึงทิ้งฉันไปวีรชัย! ฉันผิดอะไร! ทำไม กรี๊ด!" "อ่อก...คะ...คุณแม่" ร่างเล็กของเด็กหญิงวัยเพียงสิบเจ็ดปีทุรนทุรายอย่างนาเวทนาเพราะเธอกำลังจะหมดลมหายใจไปทุกวินาที ก่อนที่สาธิตาจะใช้แรงเฮือกสุดท้ายในการถีบเข้าใส่ช่องท้องของมารดาและกระเสือกกระสนหนีออกมาจากบ้านของตัวเองโดยเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ "แค่กๆ" เมื่อหลุดพ้นจากการถูกทำร้ายร่างกายวีวี่จึงสูดลมหายใจเฮือกใหญ่เข้าปอดด้วยความรู้สึกยินดีที่ตัวเองยังคงมีชีวิตต่อไปได้ ก่อนจะยกสมาร์ทโฟนเครื่องเก่งขึ้นมาต่อสายหาทีมแพทย์และพยาบาลส่วนตัวของตระกูลให้เข้าชาร์ทควบคุมตัวแม่ของเธอเอง (สะ..แค่กๆ สวัสดีค่ะน้าหมอ แม่...แม่อาการกำเริบขึ้นมาอีกแล้วค่ะ แค่กๆ) (หนูไม่เป็นอะไรใช่ไหมวีวี่ น้าหมอจะรีบไปนะ!) (ค่ะ...แค่กๆ) ทรหดกว่าน้องลี่ก็ต้องน้องวี่ของอีเฟย์นี่แหละ 🥹🥹

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more