Zehra mutfaktan çıkıp salona geldiğinde ileri geri yürüyen ve kendi kendine konuşan kızla duraksadı. Sadece anlık bir düşünce delirdiği konusunda zihnine misafir olsa da hemen onu kovdu. Ona göre Burcu’nun deli olduğunu düşünmesine gerek yoktu. Genç kız zaten tam bir zır deliydi. Yine de temkinli bir ses tonuyla “Burcu, ne yapıyorsun? Hem sen çıkmayacak mıydın?” dediğinde geri dönen kızın gözleri irileşmiş sinirden irisleri kızarmıştı.
“Ne mi yapıyorum? Öküzün birine dizilebilecek çeşitli methiyeler düzüyorum. Ve hayır çıkmıyorum yani çıkamıyorum çünkü neden? O yaşlı bunak bana yasaklar koyuyor. Ona ne ki yani benim kiminle nereye çıktığımdan. Artist ya bir de alay eder gibi öpüyor basılınca da siktir olup gidiyor. Hıyar ağası, at arabasının sol tekerleği.”
“Bir dakika, bekle Acar ab
