ใช้เวลาไม่นานวายุก็ขับรถมาจอดยังหน้าบ้านพัก เขาดับเครื่องยนต์แล้วอ้อมไปด้านหลังเพื่อจะยกกระเป๋าของเมียเด็ก ในตอนนั้นเองที่วาวีได้เดินลงมาจากบันไดระเบียงหน้าบ้านลงมาพอดี
"กว่าจะมาได้นะพี่ ให้หนูรอตั้งนาน" วาวีต่อว่าพี่ชายขณะที่สายตาก็มองยังประตูฝั่งข้างคนขับที่กำลังถูกเปิดออก คอยดูหน้าผู้หญิงที่พี่ชายเธอทิ้งน้องไปหาว่าหน้าตาเป็นอย่างไร
"อ้าวแป้ง มาได้ไง?" แต่เมื่อเห็นหน้าคนที่มากับพี่ชาย วาวีก็ร้องทักเสียงตื่นเต้นปนสงสัยว่าเพื่อนสนิทมากับพี่ชายได้อย่างไร รีบเดินลงไปหาเพื่อนด้วยความดีใจที่เธอจะไม่ต้องเหงาอีกแล้ว
"เห็นแกบ่นว่าเหงา พี่เลยไปรับแป้งมาให้แกไง" วายุบอกกับน้องตอนที่หิ้วกระเป๋าเสื้อผ้าของคนตัวเล็กมาสมทบกับสองสาว
"ไปรับเหรอ?" วาวีทวนคำพูดของพี่ชายอย่างสงสัย เขาพูดราวกับว่าที่ทิ้งเธอไว้เมื่อคืนก็เพราะตั้งใจไปหาแป้งร่ำเลย
"ไม่ใช่ไปรับ พอดีไปเจอพี่ยุตอนเขาไปทำธุระแถวนั้นน่ะ ตอนนั้น
