"แป้ง ตื่นได้แล้ว" วายุหันเขย่าพลางไปเรียกคนเมาที่นั่งคอพับคออ่อน พอบอกว่าเขาจะเลี้ยง เธอก็ดื่มเครื่องดื่มมึนเมาไปเสียเยอะราวกับว่าจะได้ดื่มแค่คืนนี้คืนเดียว พอพากลับขึ้นรถมาได้เธอก็หลับไปในทันที ถึงเธอจะไม่ได้เมามากชนิดที่เดินไม่ได้ แต่ก็ไม่ใช่คนสติเต็มร้อยที่จะเดินตรงทาง เขาจึงต้องช่วยโอบเอวช่วยพยุงเธอมายังรถ
'ยัยขี้เมาเอ๊ย' ช่วยพยุงไปวายุก็ว่าให้เด็กเกเรไป
การที่โอบเอวช่วยพยุงจนกายทั้งคู่แนบชิดกัน ทำให้เขาได้รับรู้ถึงความนิ่มของเธอ ถึงจะนั่งอยู่ในผับเป็นเวลาหลายชั่วโมงที่มีทั้งกลิ่นบุหรี่และกลินเหล้าคละคลุ้ง แต่กลิ่นหอมอ่อน ๆ ของแชมพูก็ยังโชยมาเตะจมูกเป็นเนือง ๆ จนเขาต้องแอบสูดดมกลุ่มผมยาวไปหลายครั้งกว่าจะพากันเดินมาถึงรถ
กลิ่นหอมละมุนทำให้วายุช่วยลดทอนความขุ่นเคืองที่เธอทำตัวเกเรไปได้โข แต่กับอารมณ์ในจิตใจส่วนลึกไม่สามารถลดไปด้วย มันกลับเพิ่มขึ้นเป็นทวีคูณจนรู้สึกอึดอัดกลางหว่างขา
