ตอนที่ 17
“ปล่อยนะ!! ไอ้บ้า คนบ้า คนเลว”
หญิงสาวระดมทุบตีไปตามเนื้อหนังแข็งแกร่งนั่นโดยไม่หยุดคิด ไม่เลือกที่ พลางส่งเสียงก่นด่าด้วยน้ำเสียงสั่นระริกให้หายเจ็บหายแค้น
ภาคินหงายหน้าหัวเราะ พันธนาการร่างบางเอาไว้แน่นด้วยอ้อมแขนแข็งแกร่ง แรงน้อยนิดแบบเธอรึจะสู้กำลังของผู้ชายแบบเขาได้ หรือที่ดีดดิ้นไปแบบนั้นเองด้วยมารยาหญิง ร่างบอบบางสะท้านสั่นด้วยความหนาวเย็น นั่นไม่ได้ทำให้เขาสงสารสักนิด ดวงตาคมมีแต่ความสะใจ
“จะดีดดิ้นไปทำไมเล่า หรือว่ายังไม่เคย จะได้สอนให้เคยคุ้นซะ” ร่างแกร่งเบียดเข้าหาอีก จงใจบดสีเรือนกายกระด้างกับความนุ่มนิ่มอย่างหยาบคายที่สุด
ปรางอินท์ผงะโก่งตัวหนีทั้งที่ไม่มีความหมายเลย เพราะเขาไม่คิดปล่อย และเธอดิ้นจนเหนื่อยยังไม่หลุดจากอ้อมแขนแกร่ง ทุกครั้งที่ขยับร่างกายกลับถูกรัดแน่นมากกว่าเดิมด้วยซ้ำ
“ทุเรศหยาบคายที่สุด!!”
“ฮ่าๆๆ โทษที่เธอบังอาจทำร้ายฉัน คืนนี้เตรียมตัวเตรีย
