EP.6
1062 Words
ตอนที่ 6
เรือนกายอรชรเพรียวระหงถูกเหวี่ยงเข้าไปเค้เก้อยู่บนพื้นหน้าเตียงเล็กๆ หลังจากที่เขาหักรถเลี้ยวหายเข้ามายังโรงแรมแรกที่เขามองเห็น ความเจ็บกายไม่เท่าความหวั่นกลัวในหัวใจ หญิงสาวถอยกรูดหน้าตาตื่น เสียงประตูห้องถูกกดล็อก ร่างหนาผึ่งผายเดินมาหยุดตรงหน้า ตาคมไม่ได้ละจากเธอแม้แต่นิดเดียว ขณะที่มือของเขาไล่ปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตของเขาเองอย่างช้าๆ
“ยี่สิบล้านกับการนอนกับผู้หญิงสักคนนี่มันแพงไปนะ แต่ก็ช่างเถอะบางทีเธออาจจะมีอะไรดีๆ ซ่อนอยู่ก็ได้ เหมือนสิ่งที่เธอทำไงดาราวดี”
“คุณมันบ้า ฉันไม่แปลกใจและไม่เสียใจเลยที่ได้ทำลายอัศวเรืองยศในวันนี้ พวกคุณมันจะต้องพินาศย่อยยับไม่เหลือชิ้นดี”
การดูแคลนจากคำพูดของเขาเรียกความโกรธและเจ็บแค้นของดาราวดีให้ลุกโชติขึ้นอีกครั้ง เธอนึกเสียใจได้ยังไงนะเมื่อก่อนหน้านี้ที่ทำร้ายเขา คนพวกนี้ไม่สมควรเลยสำหรับการให้อภัย หญิงสาวถอยไปตั้งหลักให้ห่างจากเขา ดวงตาคู่งามเจิดจ้าด้วยความโกรธแค้นแทนการหวั่นกลัว เธอจ้องเขาไม่ยอมหลบหากนั่นก็เพื่อหาทางหนีให้พ้นจากมืออันสกปรกของพวกอัศวเรืองยศ
ภาคิไนยยิ้มหยัน ไม่เคยคิดว่าจะมีวันนี้ วันที่เขาจะทำตัวน่ารังเกียจและสิ้นไร้ความเป็นสุภาพบุรุษ ด้วยฐานะหน้าที่การงานและรูปร่างหน้าตา เขาไม่เคยขาดแคลนเรื่องผู้หญิง เรียกได้ว่าแทบจะไม่ต้องเรียกหา หากพอมีดาราวดีเข้ามา สิ่งเหล่านั้นถูกละทิ้งไป เพราะเขาไม่ต้องการใครและไม่คิดจะทำให้คนรักเสียใจ
ทว่า...สิ่งที่เธอทำ มันทำให้ใจของเขาแหลกเละไม่มีชิ้นดี ภาคิไนยทนไม่ได้ เขาทนเสียเธอไปไม่ได้
“ดีแล้วที่เธอคิดแบบนั้น ฉันเองก็จะได้ไม่ต้องเสียใจกับการกระทำของฉันเองด้วยเหมือนกัน”
เสื้อเชิ้ตสีขาวสะอาดถูกสะบัดทิ้งอย่างไม่ไยดี แม้ว่ามันจะมีราคาแพงไม่น้อย ร่างสูงย่างสามขุมเข้าหา ไม่รีบร้อนแต่เป้าหมายของเขาชัดเจน
ดาราวดีถอยหลังไปทุกครั้งที่อีกฝ่ายสาวเท้าเข้าหา ความโกรธและเกลียดมากมายจนปากอิ่มเม้มเป็นเส้นตรง ดวงตาวาววับ เธอไม่ร้องไม่ต่อว่า หากเมื่อร่างสูงพุ่งเข้าหา หญิงสาวก้มตัวลงเพื่อลอดผ่านเขาสู่ประตูด้านหน้า โรงแรมม่านรูดราคาไม่กี่พัน มันช่างหยามเหยียดเธอเกินไปแล้ว
“คิดว่าจะหนีพ้นรึไง”
เอวบางถูกคว้าเอาไว้อย่างรวดเร็ว เมื่ออีกเพียงนิดเดียวมือเธอจะคว้าลูกบิดประตูได้อยู่แล้ว ร่างบอบบางถูกผลักดันจนแผ่นหลังแนบไปกับผนังข้างประตูห้อง มือเล็กๆ ยกขึ้นระดมฟาดฟันจิกข่วนไปบนแผงอกกระด้างและบ่าแข็งแกร่ง ความรุ่มร้อนแผ่ซ่านออกมาจากร่างกายท่อนบนที่เปล่าเปลือยของชายหนุ่ม
“ปล่อยนะ คนบ้า!! ไอ้บ้า!!”
ดาราวดีกรีดร้อง เสียงของเธอไม่ได้รับการใส่ใจพอๆ กับเล็บแหลมคมที่ทำให้กายหนาเลือดออกซิบ ความเจ็บที่ภาคิไนยได้รับถูกแปรเปลี่ยนเป็นความแข็งกระด้าง ยิ่งเธอต่อด้านเขายิ่งดุดัน
“งั้นลองเป็นเมียคนบ้าดูเป็นไงดาราวดี”
“ไอ้...อุ๊บ”
คำพูดที่เตรียมจะพ่นใส่หน้าถูกกลืนหายไป เมื่อเรียวปากอิ่มถูกประกบปิด จุมพิตดุดันจาบจ้าง มีแต่ความหยาบกระด้างบดขยี้ลงมาอย่างไม่ปรานีสักนิด เรียวปากเข้มบดความหนักหน่วงเข้าหา มือทั้งสองข้างถูกจับกดไว้กับผนังข้างศีรษะ ไม่เปิดทางดิ้นหนีเพราะร่างหนาเบียดเข้าทับไว้จนไร้ช่องว่างให้มดผ่าน ทรวงนุ่มถูกเบียดบดด้วยความแข็งของแผงอกจนความเจ็บร้าวกระจายไปทั่วทรวงสาว
ภาคิไนยหยุดทุกคำพูดที่สร้างความเจ็บปวดแก่หัวใจเขา บัดนี้เขาไม่ปรารถนาจะฟังหรือรับรู้เรื่องอะไรทั้งนั้น นอกจากทำตามที่ใจเขาปรารถนา ชายหนุ่มรู้ดีว่าหากปล่อยให้เธอหันหลังจากไปเวลานี้เขาจะเสียเธอไปตลอดกาลเพราะเรื่องที่เธอทำ
เสียงประท้วงอู้อี้ดังเล็ดลอดออกมา ดาราวดีรู้สึกว่าปากเธอกำลังแตกยับ ความเจ็บทำให้ต้องยอมปล่อยให้ชายหนุ่มล่วงล้ำตามใจชอบ และเมื่อลิ้นร้อนบุกทะลวงเข้ามากวาดไล่ไล้ไปทั่วโพรงปาก หัวสมองของดาราวดีก็หมุนคว้าง ท่ามกลางความป่าเถื่อน ความวาบหวามรัญจวนแปลกๆ กลับจู่โจมหญิงสาวเสียจนจิตใจกระเจิดกระเจิงด้วยไม่เคยต้องมือชายนั่นเอง
อาการต่อต้านแข็งขืนพลันลดลง เหลือเพียงร่างกายที่อ่อนระทวยจนต้องพิงกายหนาเอาไว้
ความหวานซ่านที่ได้รับไม่เพียงพอจะทำให้ภาคิไนยหยุดยั้งตัวเองได้อีกต่อไป สองปีที่ผ่านมาเขาปรารถนาเพียงแค่ได้กอดได้จูบเท่านั้นโดยไม่ล่วงล้ำก้ำเกินใดๆ ทว่า...วันนี้ เขาต้องการทั้งหมด และเขาต้องได้
เสื้อผ้าถูกปลดเปลื้องกระดุมเสื้อเชิ้ตแต่ไม่ทันใจเขาจึงกระชากจนกระดุมร่วงกราวทั้งแถบ ความหนักมือของเขาทำให้ดาราวดีเริ่มต่อต้าน กระนั้นเรี่ยวแรงที่ถูกสูบหายไปกว่าครึ่งไม่สามารถต้านทานพิษรักจากชายหนุ่มได้
ภาคิไนยกระชากเสื้อชั้นในลูกไม้สีหวานทิ้งไป กระโปรงสั้นเพียงเข่าถูกถลกขึ้นมากองอยู่ที่หน้าขา มือร้อนผ่าวข้างหนึ่งรวบมือทั้งสองของหญิงสาวกดเอาไว้เหนือศีรษะเล็ก
“ปล่อยนะ”
“หึหึ ผมต้องการคุณ รักคุณมากจนเป็นแค่ผู้ชายหน้าโง่ให้คุณปั่นหัวเล่นมาตั้งสองปี คุณมันใจร้ายรู้ตัวมั้ยดาว ใจร้ายและเลือดเย็น”
“อยะ...อย่านะ”
ทันทีที่ร้องห้ามเรียวปากอิ่มก็ถูกปิด มือใหญ่ร้อนผ่าวตะปบลงขยี้ขยำทรวงสาวสดสวยอวบอัด ขณะที่เรือนกายส่วนล่างกำลังถูกบดเบียดเสียดสีจากความรุ่มร้อนที่แผ่ผ่านกางเกงทำงานสีดำสนิทของเขา
“ฮื้อ ฮื้อ”
ชายหนุ่มบดขยี้พร้อมทั้งเคล้นเคล้าความอวบอัด เขาไม่ได้บ้าหรือเมาจนไม่รับรู้ว่าตนเองได้สร้างความเจ็บปวดรวดร้าวให้กับหญิงสาวจนน้ำตาร่วง
- Writer
