เขาอยู่ในเครื่องแบบเต็มยศ กับตะวันที่ท่าทางอิดโรย ไม่มีราศีเหมือนเก่า คนที่มองผ่านๆ อาจจะเข้าใจผิด
“ร้านกาแฟดีกว่าครับ จากได้หาอะไรดื่มให้ตาสว่างสักหน่อย” ตะวันยืดตัวยืนตรง
“ได้นอนครั้งสุดท้ายวันไหนครับ?”
ตะวันมองหน้าไม่ได้ตอบ เขาเดินตามอัศนัยไป “ด้วยความหวังดีนะคุณตะวัน คำเตือนจากคนที่รู้จักหยาดี คุณไม่ควรใจร้อน ทุกอย่างต้องใช้เวลา คุณกลับไปแก้อดีตไม่ได้ แต่หากอยากกลับไปเหมือนเดิม คุณต้องเย็นให้เหมือนน้ำแข็ง หากหยาอยากเป็นไฟ”
ตะวันอดยิ้มไม่ได้ กรรมติดจรวด ตามทันเขาในชาตินี้ ไม่ต้องรอให้ถึงชาติหน้า มาหยาที่เขารู้จักเป็นเด็กสาวเรียบร้อยและกตัญญู เขาเคยหมั่นไส้เธอ ทุกครั้งที่มารดามีท่าทางเอื้อเอ็นดูมาหยา มากกว่าเขาที่เป็นบุตรชาย ความริษยานั่นคงเกาะอยู่ในใจ เขาถึงมีท่าทางเฉยชากับเธอมาตลอด ต่อให้มาหยาทำดีแค่ไหน เขาก็คิดว่าหล่อนแค่เสแสร้งเพื่อประจบมารดาเขา
ตอนนี้เขารู้แล้ว ทุกอย่างที่เขาเห
