9

851 Words

“อ๊ะ! ว้าย” เอวา รังศิเตวัฒ หงายหลังล้ม ก้นจ้ำเบ้า (บั้นท้ายกระแทกพื้น) อย่างจัง “คุณเป็นอะไรไหมครับ” โจเซฟหันไปมองอย่างตกใจ แล้วเอ่ยถามด้วยสีหน้าเจื่อนๆ “ขะ...ขอบคุณค่ะ” เอวารีบจับมือหนาที่ส่งมาฉุดให้เธอลุกขึ้นยืนอย่างเขินๆ “ขอโทษด้วยนะครับ” โจเซฟบอกอย่างรู้สึกผิด ขณะเดียวกันก็ไม่เข้าใจว่าเหตุใดผู้หญิงถึงได้ชอบเดินตามหลังตนมาติดๆ แบบนี้นัก “ไม่เป็นไร ฉันเองก็เดินไม่ดูเหมือนกัน” เอวาบอกด้วยหัวใจสั่นๆ หลังได้เห็นใบหน้าหล่อเหลาปานเทพบุตรกลับชาติมาเกิดชัดๆ เต็มสองตา “กำลังจะไปไหนเหรอครับ” โจเซฟถามก่อนจะเหลือบไปเห็นใครบางคนที่ยืนห่างออกไปราวสิบห้าสิบห้าเมตร กำลังส่งสายตาพิฆาตมายังตน ‘ฉิบหายแล้วสิ! ยัยแม่มดมาอยู่ตรงนี้ได้ยังไงวะ’ “เอ่อ...คือวากำลังหาร้านอาหารเปิดใหม่อยู่ค่ะ” เอวาพยายามเก็บอาการเนื้อเต้นเอาไว้ภายใต้สีหน้านิ่งๆ “ร้านอะไรครับ?” โจเซฟรีบถามด้วยหัวใจสั่นๆ กลัวว่าดารินจะเดินเข้ามาหา “ร้านมะลิฉัตรค่ะ” “ผมก็กำลังจะไปทานที่ร้านนั้นพอดี ไปด้วยกันไหมครับ” โจเซฟแสร้งเอ่ยชวน คิดว่าหากมีผู้หญิงเดินไปด้วย ดารินจะไม่กล้าตามไปด่าเรื่องที่ตนเทนัดเมื่อคืน “ค่ะ” เอวาขานรับก่อนจะออกเดินไปกับเจ้าชายในฝันของเธออย่างรู้สึกประหม่า ไม่คิดว่าเขาจะชวนเธอทานมื้อเที่ยงด้วย ช่างเป็นเรื่องที่เหนือความคาดหมายเป็นอย่างมาก ห้องอาหาร...มะลิฉัตร พนักงานต้อนรับยกมือไหว้ลูกค้าหนุ่มสุดหล่อที่เดินเคียงคู่มากับหญิงสาว “สวัสดีค่ะ มากี่ที่คะ?” “สอง...” โจเซฟเอ่ยยังไม่ทันจบประโยค ก็ถูกใครอีกคนที่ยืนอยู่ข้างหลังเอ่ยแทรกขึ้น “สามที่ค่ะ” โจเซฟหันไปมองตามเสียงอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตาของตัวเอง “ว่าไงคะที่รัก” ดารินเอ่ยเสียงหวานราวกับกำลังออดอ้อนคนรัก “แฟนคุณเหรอคะ” เอวาที่คิดว่าตัวเองทำการบ้านมาดีแล้ว เอ่ยถามตกใจ “ต้องถามอีกเหรอคะ หน้าตาก็ดูฉลาดดีนะ” ดารินตอกกลับหญิงสาวที่บังเอิญใช้มุกเดียวกันเข้าหาโจเซฟ “เอ่อ...พอดีว่าฉันจะมาทานข้าวที่ร้านนี้ค่ะ แต่ไม่รู้ทาง คุณผู้ชายท่านนี้ก็เลยพามาส่ง” เอวารีบออกตัวปากคอสั่น กลัวว่าพรุ่งนี้ตัวเองจะกลายเป็นข่าวฉาวบนโลกโซเชียล ฐานแย่งแฟนคนอืื่น “เอ่อ...ขอโทษด้วยนะครับ ผมขอตัวก่อน” โจเซฟที่เห็นท่าว่าสถานการณ์จะเลวร้าย จึงรีบแยกเเม่เสือสาวดารินซึ่งกำลังเดือดจัด ออกห่างจากสาวที่กำลังจะกลายมาเป็นแพะรับเคราะห์ด่วน “ค่ะ” เอวามองตามร่างสูงที่ดึงมือของสาวหน้าบูดให้ออกเดินตามตนเองไปอย่างใจคอไม่ดี ขณะเดียวกันก็มึนงง เพราะแหล่งข่าววงในต่างก็คอนเฟิร์มว่าโจเซฟ อีนอฟ โสด 100% ด้านโจเซฟที่พาแม่เสือสาวเดินออกมาห่างจากห้องอาหารมะลิฉัตรได้พอสมควร จึงหยุดเดินแล้วหันไปต่อว่าเบาๆ “คุณทำเกินไปนะ” “คุณโกรธเหรอ?” ดารินถามกลับด้วยสีหน้าตึงๆ “คุณต้องการอะไร” โจเซฟถอนหายใจอย่างรู้สึกเพลียๆ “ต้องการให้คุณมีจิตสำนึกและรับผิดชอบในคำพูดของตัวเอง” “เมื่อวานผมก็บอกอยู่ว่ายุ่ง คุณไม่ได้ยินเหรอ?” คนที่ตั้งใจจะไม่โทร. หา ตอบอย่างตีเนียน “แล้วได้ยินไหมว่าฉันบอกว่าจะรอ” คนที่เตรียมตัวรอเก้อตอกกลับทันควัน “ถ้าผมไปทานข้าวกับคุณแค่มื้อเดียว คุณจะเลิกกวนผมใช่ไหม” โจเซฟหาข้อยุติ “ตามนั้น” ดารินบอกด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง ขณะเดียวกันก็ไม่เข้าใจว่าทำไมตัวเองถึงยังอยากจะไปทานข้าวกับอีกฝ่าย ทั้งที่ถูกเขาเทมาแล้วถึงสองครั้ง เฮ้อ...นี่ใช่ไหมที่เขาว่าเจ็บแล้วไม่จำ “โอเค งั้นทุ่มหนึ่งคืนนี้หนึ่งเจอกันที่ห้องอาหารของโรงแรมร็อฟเวลล์” โจเซฟให้คำมั่นครั้งใหม่ “ขอเบอร์มือถือของคุณด้วย” ดารินรีบดักทาง “ส่งมือถือของคุณมา” โจเซฟบอกพร้อมกับส่งมือไปรอรับ “นี่ค่ะ” ดารินล้วงมือถือส่งให้อีกฝ่ายอย่างรวดเร็ว โจเซฟมองรูปบนหน้าจอของสาวเจ้า ซึ่งเป็นรูปปกหนังสือซึ่งมีชื่อว่า จะแรดร้ายให้ได้ครอง ทำเอาเขาเกือบจะหลุดหัวเราะออกมา เพราะคำว่า...แรดร้าย มันดูจะเข้ากับเจ้าของเครื่องเป็นอย่างมาก “รีบๆ กดเบอร์โทรสิคะ” ดารินถลึงตาใส่หลังเห็นอีกฝ่ายเอาแต่มองหน้าจอมือถือของเธอแล้วทำท่าจะหัวเราะ ‘ชิ! นั่นมันโลกอีกใบของเธอนะ ถ้าเอามาล้อล่ะก็ เจอดีแน่’ ติ๊ดๆ ติ๊ดๆ

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more