ฉันเดินเข้าไปในห้องเรียนเต้นลีลาศก่อนจะมองหาที่นั่งด้วยจิตใจกระสับกระส่ายเพราะระหว่างที่เดินออกมากับครามฉันรับรู้ได้ถึงสายตาไม่พอใจของพี่ไนต์แต่เลือกที่จะเมินมันไป
“ซี เหม่ออะไร”
“อ๋อ ไม่มีอะไรนี่ได้ลำดับสอบที่เท่าไหร่”
“สุดท้ายเลย”
“หา นานขนาดนั้นเลยเหรอ”
จะไม่ให้ตกใจได้ยังไงลำดับสุดท้ายคือต้องนั่งดูคนอื่นสอบจนเสร็จว่าแต่ทำไมโยธาเขาเรียนลีลาศเป็นวิชาเสริมตั้งแต่ปีหนึ่งเลยเหรอเนี่ย
“ซีถามได้ไหม ทำไมพี่ไนต์ถึงอยู่กับเธอ”
“อ๋อ บังเอิญเจอกัน”
ฉันหัวเราะแห้งก่อนจะตอบออกไปไม่รู้เขาจะเชื่อไหมแต่ไม่อยากจะบอกความจริงเรื่องฉันกับพี่ไนต์ควรรู้กันสองคนมากกว่า
“งั้นเหรอ บังเอิญที่ตึกนี้เนี่ยนะ”
“อืม”
เหมือนเห็นท่าทางไม่พอใจและดูไม่เชื่อของครามทำให้ฉันแค่พยักหน้าให้เท่านั้นยิ่งเห็นสายตาของเขาแล้วยิ่งไม่อยากจะตอบอะไรอีก
ฉันรู้ดีกว่าเขาคิดยังไงแต่ไม่สามารถตอบรับความรู้สึกของเขาได้จริงๆเพรา
