บทที่ 5 คู่อริ
1277 Words
“รำคาญ!!”
พี่ไนต์เอ่ยแทรกเสียงเพลงที่ดังกระหึ่มภายในรถแต่ถามว่าฉันสนเหรอ…ตอบเลยว่าไม่!
“ไม่สนรำคาญก็แล้วแต่พี่”
“งั้นก็ลงไป”
“ไม่ลงค่ะ”
ฉันกำสายเข็มขัดนิรภัยไว้แน่นก่อนจะยักคิ้วให้เขาหนึ่งทีจนพี่ไนต์กัดฟันแน่นแต่ทำอะไรไม่ได้นอกจากต้องตั้งหน้าตั้งตาขับรถอาจเพราะรีบด้วย
“กรี๊ดดด”
แต่เหมือนกรรมจะตามทันนะ ไปกวนประสาทเขาเจอเขากวนกลับด้วยการเหยียบคันเร่งขึ้นอย่างเร็วพร้อมกับปาดแซงรถคันข้างหน้าขึ้นไปสองสามคันจนโดนบีบแตรไล่หลัง
น่ากลัวเกินไปแล้ว!!
“พี่จะบ้าเหรอขับแบบนี้อยากให้คันหลังด่าพ่อหรือยังไง” ฉันถลึงตามองเขาอย่างไม่พอใจ
“หึ ลดเสียงลงซะรำคาญ!”
“ไอ้คนใจร้ายบอกดีๆ ก็ได้!”
“เร็วๆ”
เขาไม่สนใจที่โดนด่าเลยนอกจากเร่งให้ลดเสียง ฉันเลยจัดการปิดเพลงก่อนจะกอดอกทำเสียงฮึดฮัดไม่พอใจ ไม่คิดว่าเขาจะมีมุมแบบนี้ด้วยปกติเห็นนิ่งเหมือนไม่ใช่มนุษย์แม้จะพูดเยอะกว่าเฮียรบแต่พี่ไนต์ไม่ใช่คนแสดงออกเท่าไหร่
ฉันเงยหน้ามองพี่ไนต์ปากกำลังเตรียมจะด่าเป็นอันต้องหุบลงเมื่อเขากำลังยิ้มแม้จะยิ้มแค่มุมปากแต่ดวงตาของเขากลับเปล่งประกายเจิดจ้า
“พี่ยิ้ม…”
เพราะไม่เคยเห็น เลยเผลอเอ่ยออกไปอย่างเหม่อลอยรอยยิ้มของเขาดูดีมากจนอยากจะเก็บไว้ดูคนเดียวแต่ไม่นานเขาก็หุบยิ้มลงก่อนจะเมินหน้าหนี
บรรยากาศเงียบสงบกลับมาอีกครั้งฉันเลยทำเป็นหยิบมือถือขึ้นมาเล่น ไถหน้าไอจีก็แล้ว เฟซบุ๊กก็แล้วทุกอย่างดูน่าเบื่อไปหมด ก่อนจะกดเข้าแชตถึงเห็นว่าซินเซียส่งข้อความมา
ซินเซีย : ซีถ้าตื่นแล้วจะมาเรียนก็ใส่ช็อปนะเย็นมีเรียนปฏิบัติ
พอไล่สายตาอ่านข้อความจนจบฉันแทบกรี๊ดออกมาอยากจะบ้าตายกับชีวิตวันนี้มีเรียนที่ช็อปซึ่งถ้าใส่ชุดนักศึกษาไปอาจารย์ไม่อนุญาตให้เรียนแน่เพราะวิชาเชื่อมชุดของฉันมันไม่เหมาะ
“พี่ไนต์…จอดให้ซีลงได้ไหมคะ”
ไปก็ไม่ได้เรียนคงต้องกลับไปเปลี่ยนชุดก่อนเลยเอ่ยปากบอกเขา แค่นี้ก็รบกวนพี่เขามากแล้ว ฉันมันคนไร้ระเบียบระวินัยจนเคยตัวแย่มาก
“ซีลืมว่ามีเรียนช็อปค่ะแต่งชุดมาไม่ถูกเลยจะเปลี่ยนรบกวนจอดให้หน่อยนะคะ”
ถ้าเวลาปกติคงจะอ้อนให้ไปส่งแต่เขาก็มีธุระจะมาทำงี่เง่าได้ยังไงหาทางกลับเองดีกว่า พี่ไนต์เลิกคิ้วปรายตามองฉันสักพักก่อนจะล้วงมือถือขึ้นมากดด้วยมือเดียว (ไรท์ : เป็นการกระทำไม่เหมาะสมในขณะขับขี่บนท้องถนน)
“พี่ไนต์จอดให้หน่อยคะ!”
เมื่อเขากดมือถือเสร็จก็ขับรถต่อทำให้ฉันเอ่ยปากขึ้นมาเสียงดังกลัวว่าเขาจะแกล้งเพราะตัวเองกวนประสาทเขาไว้เยอะ
“นี่จะมาเงียบอะไรซีจะลง!”
เมื่อเขายังเฉยเลยเอ่ยอย่างหัวเสียและเริ่มโมโหผสานไปด้วยความน้อยใจเขาคงจะเกลียดฉันมากแหละถึงขนาดแกล้งแรงแบบนี้ก็บอกอยู่ว่าเงียบ
“พี่ไนต์”
“นั่งเฉยๆ จะถึงมหาลัยแล้ว”
“ไม่ซีจะกลับไปเปลี่ยนชุด” จริงจังนะเนี่ย
“เปลี่ยนทำไมใส่ชุดวอร์มเรียนยังได้”
“เอ๋…”
เขาพูดของเขาทำให้ฉันเอียงหัวอย่างสงสัยก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าล็อกเกอร์ส่วนตัวมีชุดวอร์มอยู่แต่ไม่เคยรู้เลยว่าใส่เรียนได้และเขาก็ตอบข้อสงสัยให้อีกครั้ง
“ใส่ชุดนั้นไปเรียนได้”
“งั้นเหรอคะ”
“อืม”
แล้วเขาก็เงียบไปอีกครั้ง ก่อนจะเลี้ยวรถเข้าสู่รั้วมหาลัย ฉันเงยหน้ามองเสี้ยวหน้าด้านข้างที่จดจ่อกับการขับรถแล้วใบหน้าเห่อร้อนขึ้นมา แอบอายเล็กน้อยที่คิดไม่ดีและเอ่ยน้ำเสียงเหวี่ยงใส่พี่ไนต์
“ขอบคุณนะคะ..แล้วก็ขอโทษที่เข้าใจผิด”
พี่ไนต์ขับรถเข้ามาจอดหน้าคณะซึ่งเป็นช่วงที่นักศึกษาทยอยเดินลงมาแต่ความตาดีทำให้เห็นร่างของใครบางคนเดินปะปนกับนักศึกษาวิศวะ
ยัยดาน่า มาทำอะไรที่นี่?
ลืมไปว่าเธออาจจะมาเรียนวิชาเสริมที่อาจารย์วิศวะสอนก็ได้ก่อนจะสลัดความคิดไร้สาระในหัวไปและเตรียมจะลงอยู่ดีๆ บทสัมภาษณ์ของดาน่าในเพจเม้าท์มอยเซเลบทำให้ฉันชะงักก่อนจะเหยียดยิ้มมุมปาก
“พี่ไนต์คะ..อยู่ดีๆ ซีก็หนาวขอยืมเสื้อได้ไหม?”อาจจะดูตอแหลไปหน่อยเพราะอากาศประเทศไทยร้อนเหมือนซ้อมตกนรกแต่ช่างเถอะหน้าด้านไปก่อน
“หนาว?” เห็นไหมขนาดพี่ไนต์ยังเลิกคิ้วถามด้วยความสงสัย
“ใช่ค่ะยืมได้ไหม”ว่าพลางชี้ไปที่เสื้อแจ็กเก็ตสีดำสุดเท่ของเขาที่วางพาดตรงเบาะ
“เอาไปไม่ต้องคืน”
“ไม่ได้นะคะต้องคืน” ฉันรีบปฏิเสธเป็นพัลวัน
“เอาไป”เขาเอ่ยเสียงแข็ง
“ถ้าไม่คืนซีจะหาเรื่องมาจีบมาเจอพี่ได้เหรอคะ”ฉันเอ่ยอย่างอารมณ์ส่วนพี่ไนต์น่ะเหรอถอนหายใจทำหน้าอย่างเอือมระอา
“หยุดความคิดนั้นไปซะ!ไม่มีทางเป็นไป”
“พี่แหละหยุด!บอกแล้วไงว่าซีไม่ยอมแพ้หรอกนะคะพี่ต้องเป็นของซีให้ได้”ฉันมองสบตาเขาจริงจังไม่ได้ล้อเล่นเอาจริงนะทำไมต้องไล่ด้วย
“แล้วจะเสียใจ”
“ค่ะ ถ้าสุดทางแล้วซีจะยอมรับมันเอง”
ขอแค่เขาลองเปิดใจ และให้ฉันได้พยายามบอกเลยว่าจะทำให้ไม่ผิดหวังแน่นอน แต่เขาห้ามบลัฟกันด้วยการไม่ยอมให้ฉันเข้าใกล้ก็พอ
“ซีจะลงแล้วนะคะ”
ฉันเอ่ยทำลายความเงียบพลางเหลือบตามองเป้าหมายที่กำลังเดินมาใกล้รถ แน่นอนรถซูเปอร์คาร์ของพี่ไนต์นั้นโดดเด่นมากทำให้สายตาทุกคู่พุ่งตรงมาที่รถรวมถึงดาน่าด้วย
“ก็ลงไปไม่ได้ห้าม” เขาเอ่ยเสียงแข็งทำให้ฉันอดจะเบะปากไม่ได้แอบหมั่นไส้ท่าทางของเขามากแต่ก็ชอบเขามากเช่นกัน
“พี่ไนต์”
“อะไร” เขาเลิกคิ้วสงสัย
“ขอบคุณนะคะ”นัยน์ตากลมโตช้อนมองเขาหวานซึ้งจนร่างสูงนิ่งไป มือบางเอื้อมไปกดลดกระจกฝั่งตัวเองลงพร้อมกับขยับใบหน้าขึ้นไปกอดปลายจมูกลงบนแก้มสากด้วยความรัวเร็วแต่คนภายนอกกลับเห็นทุกอย่างหมดแล้ว
“ไซซี!” ไนต์กัดฟันแน่นอย่างหัวเสียแต่ร่างบางกลับหัวเราะคิกคักและเปิดประตูลงจากรถไปท่ามกลางสายคนที่มองมา
ร่างบางก้าวขาลงจากรถมือกอดกระชับเสื้อแจ็กเก็ตที่คลุมไว้ด้วยความหวงแหน ระหว่างเดินผ่านผู้คนนัยน์ตากลมโตของไซซีเหลือบมองดาวคณะแพทย์ด้วยหางตาจึงเห็นว่าอีกฝ่ายก็กำลังมองมาที่ตัวเองด้วยสายตาไม่พอใจ
ไซซีปรายตามองดาน่าพลางยกยิ้มมุมปากให้คู่อริอย่างเหนือกว่าก่อนจะเดินยิ้มเข้าตึกคณะไปด้วยใบหน้าสวยสะกดตาและรอยยิ้มสะกดใจ
ขอโทษนะสาวพี่ไนต์ของฉันจ้า!!
- Writer
