ตอนที่ 7 ผู้ร่วมอาศัยใหม่
891 Words
ประเทศไทย
@ บ้านซิลค์
"ทำไมต้องเป็นฉัน?" น้ำเสียงเข้มถามขึ้น ทันทีที่เขาพาเธอมายังบ้านหลังส่วนตัว มันไม่ง่ายเลยกับการพาคนแปลกหน้าเข้าอาณาเขตตัวเอง หากไม่มีพันธะสัญญาบ้าบอ ชีวิตอิสระคงเป็นเช่นเดิม
ซิลค์ไม่คิดแม้แต่แยแสหญิงสาวด้านข้าง ที่ถือวิสาสะแทนเจ้าของไล่สำรวจบริเวณโซนต่างๆในบ้าน โดยมีเดโม่ติดตามมารับใช้ด้วย พอทราบคร่าวๆว่าเธอยังศึกษา ณ มหาวิทยาลัยแห่งนึง คณะคุรุศาสตร์ที่ไทยช่วงปีสุดท้ายแล้ว
"คุณคนเดียวเท่านั้นสามารถต่อกรกับด้านมืดได้" โมอาตอบกลับ พอหยุดสำรวจบริเวณบ้านตกแต่งได้เนียบหรูทุกจุดเสร็จ หันมายืนเอามือไขว่หลังราวมีคำพูดอะไรต่อจากนี้
"ผี?" ซิลค์พูด ช่างน่าตลกเขาเป็นศัลยแพทย์อัจฉริยะ ทุกเรื่องต้องมีการพิสูจน์ตามหลักวิทยาศาสตร์ ใบหน้าหล่อเหลาสายสะบัด รู้สึกเวลาไร้เหตุผล
"ไม่ใช่สักหน่อย ว่าแต่ที่นี่มีห้องรับแขกไหมคะ ฉันมีเงินนะขอเช่าก็ได้" ใบหน้าสวยดูพูดตรงกับความคิด ไม่มีการแสดงเบ่งฐานะใด เพราะอย่างน้อยช่วงรับตำแหน่ง เธอมีเงินพิเศษเก็บจำนวนตอนไปช่วยงานต่างๆแม้จะโดนบังคับ
"ไปอยู่คอนโดเดิมดีกว่าไหมครับ" เดโม่เข้ามากระซิบด้านข้างกาย แต่ไม่ได้เบาจนคนรอบข้างไม่ได้ยิน
"ออกไปตอนยังมีเวลา" เตโชพูดแทนเจ้านาย เขาอ่านใจเย็นชาเวลานี้ได้ดี ไม่มีใครได้เยื้องกรายผ่านประตูหากมัจจุราชร้ายถูกปลุกขึ้น
"แต่ถ้าออกไปตอนนี้...เรามีแต่ตายกับตายนะ" น้ำเสียงใสเอ่ยเบาๆ บอกคนสนิทประโยคหลัง เรื่องพวกนี้ไม่ได้จบง่ายแต่หนีมาจริงๆ เธอถึงต้องพึ่งพามาเฟียหนุ่มก่อน
"เสียเวลา" คนตัวสูงสง่าเตรียมหันหลังหนีขึ้นบรรไดบ้าน แค่นี้ก็ปวดหัวจะแย่แล้ว ถ้าบุพการีรู้ว่าเขาไปแอบจดทะเบียนสมรสตั้งแต่ตอนไหน คงได้ตามมาวุ่นวายชีวิตสงบสุขไม่เลิก
"ฉันขอร้องคุณครั้งสุดท้ายล่ะนะ ไหนๆก็ช่วยแล้ว ได้โปรดช่วยจนจบทีสิ" คนตัวเล็กไม่สนใจอะไรทั้งนั้น รีบวิ่งมาดักร่างสูงอย่างว่องไว จนลำตัวเกือบเสียดสีหันหน้าใส่กัน ทว่าอีกฝ่ายถอยหลังราวรังเกียจสัมผัสโดนตัว
"จัดห้องซะ" เขาออกคำสั่งเสียงดัง ก้าวเดินนำขึ้นบ้านด้วยท่าทางไม่สบอารมณ์ ดันมาตกอยู่ในสภาวะจำยอมเสียเอง แล้วยิ่งชั่วโมงก่อนหน้าเธอยังอยู่เบื้องสูง อย่างน้อยก็ควรไตร่ตรองความเหมาะสมและปลอดภัยก่อน
"ข้างบนคนนอกห้ามขึ้นเด็ดขาด มันคือกฏของที่นี่ ถ้ารับไม่ได้หันหลังกลับไป" เตโชบอกผ่านน้ำเสียงดุดัน กางแขนห้ามเมื่อเดโม่จะเดินขึ้นสำรวจความปลอดภัยก่อน
"ไม่เป็นไรนะพี่เดย์" โมอาตบบ่ากว้างเบาๆให้วางใจ ระดับองครักษ์คู่กายมาตั้งแต่เกิด ย่อมเป็นห่วงไม่น้อยท่ามกลางกลุ่มชายฉกรรจ์ชุดดำมากมาย
สองเท้าเรียวสวยเดินตามบอดี้การ์ดอีกคน กำลังเดินนำพาไปยังห้องพักสำหรับแขก ประตูอยู่ติดกับห้องเจ้าของที่พักอาศัย เน้นแต่โทนสีขาวสลับเทาตามบุคลิกลึกลับ
"ห้ามเพ่ลพล่านที่นี่เด็ดขาด หากนายไม่ได้สั่ง" เขาย้ำหนักแน่น ผายมือเชิญเธอในฐานะแขกเข้าห้องพักผ่อน ราวกับว่าไม่ต้องการให้ออกมาอีก
"แล้วห้องพี่เดย์ล่ะ" เธอไม่ควรลืมถามถึงพี่เลี้ยงคนสนิท ร่วมผ่านนาทีนรกมาหลายรอบ
"พักห้องบอดี้การ์ด"
"ขอบใจนะ" พอเธอเอ่ยบอก คนฟังแค่พยักหน้าเท่านั้น นิสัยเย็นชาเชกเช่นเจ้านายไม่ผิด
.
.
.
ชั่วโมงต่อมา_
แก๊ก~
"นี่แฟ้มประวัติของเธอครับ" บอดี้การ์ดมือขวาถือแฟ้มเล่มสีดำเข้าภายในเข้าห้องส่วนตัวรายงานเสียงชัด เจ้านายนั่งยืดหลังตรงบนเก้าอี้โต๊ะทำงาน ใบหน้ายังเคร่งขึมอ่านข้อมูลรักษาคนไข้พิเศษ
"อืม" น้ำเสียงเข้มตอบสั้น เขามีเวลาไม่มากนักพออ่านนิสัยผู้เข้าใหม่ในบ้านได้บางส่วน คงต้องการใช้ทางฝ่ายเขาต่อสู้กับด้านมืดจริงๆ
"แต่เราไม่ควรเก็บเธอไว้นะครับ" เตโชรีบเอ่ยเตือน ยังไงซะเขาก็ไม่มีทางมองแง่ดีได้ คนพวกนั้นอาจเอาภัยอันตรายสู้ตัวมาเฟียหนุ่มเดือดร้อน
ใบหน้าสากเงยขึ้นเล็กน้อย เหลือบนัยน์ตาคมแสนเยือกเย็นจนผู้ฟังไม่กล้าพูดต่อ หลังสัมผัสว่าล้ำเส้นเจ้านายเกินไป แต่ทั้งหมดนั้นด้วยความหวังดี
"อีกกี่นาที" ซิลค์ถาม
"ไม่เกินชั่วโมงครับ ตอนนี้คนไข้กำลังดมยาสลบ" เขารีบรายงานตามอาการคนไข้ จากทางโรงพยาบาลแจ้งมา หลังแพทย์ประจำค่อยดูแลเคสก่อน
"สั่งคนเฝ้าที่นี่ไว้" ร่างสูงกดปิดหน้าจอคอมเตอร์ไว้ชั่วคราว ลุกขึ้นยืนคว้าเอาเสื้อเชิ้ตสีขาวตัวใหม่ ถูกรีดเรียบกริบทุกระเบียบนิ้ว บ่งบอกนิสัยคนใส่ได้ดี
"ครับ"'
"เตรียมรถได้" เขาไม่มีแม้แต่จะเปิดแฟ้มประวัติผู้ขออาศัยเลยสักนิด ทำราวกับว่าเป็นเพียงฝุ่นพัดผ่าน รอวันกำจัดออกเท่านั้นเอง
.........................................
แรกๆก็แบบนี้แหละ 555
- Writer
