ตอนที่ 9 ยามใกล้ชิด
1114 Words
มหาวิทยาลัยชื่อดัง_
"อาทิตหน้าก็จะเปิดเทอมสุดท้ายของเราแล้ว ดีใจจังเลยโมอา" เมล์คือเพื่อนสาวคนสนิทที่โมอาคบอยู่ บุคลิกนิสัยมาดแมนแถมยังตัดผมสั้น หากเป็นผู้ชายคงหล่อเท่ไม่น้อย เธอนอนใช้แขนหนุนศีรษะบนสนามหญ้าข้างตึกคณะ ช่วงเวลานี้ไร้นักศึกษาเพ่นพล่าน สมควรเหมาะแก่การพักสายตา หลังอ่านสือตลอดคืน
"แล้วปีนี้เราต้องเลือกสถานที่ฝึกงานด้วยใช่ไหมเมลล์" เธอไม่ได้บอกเพื่อนสาวเรื่องสถานะศักดิ์เกียรติยศใด ป้องกันผู้อื่นล่วงรู้ตาม ถึงแม้ว่าเมล์สามารถเก็บความลับได้ดีจึงคบหาต่อเนื่องจนเข้าสู่ปีที่ห้าแล้ว
"แค่สามเดือนเอง เลือกติดๆกับมหาลัยก็ได้มั้ง" คนบอกส่งเสียงคล้ายขี้เกียจ โยนกระเป๋าเป้ใส่ตักเพื่อนสาวหวังให้นอนเฝ้าสิ่งของยามเธอหลับ
"แถวนี้ตรงไหนที่เข้าง่ายๆบ้างล่ะ คะแนนปีนี้จะสู้ปีที่แล้วได้ไหม อาจารย์เล่นโหดเกิน" เธอเจอด่านทดสอบยากเย็น กว่าจะจบเทอมก่อนเล่นส่งรายงานวิ่งเข้าออกห้องอาจารย์ประจำภาคทุกวัน
"ไว้ค่อยคิดก็ได้ ตื่นมาเราไปร้องคาราโอเกะกัน"
"ก็ได้" ปากเรียวสวยเผยรอยยิ้มกว้าง เธอชอบร้องเพลงเป็นงานอดิเรกยิ่งมาเจอคนชอบแนวเดียว เลยเหมือนมีผู้สนับสนุนเพิ่ม เตรียมแลกเหรียญจำนวนนับไปหยอดจนกระทั่งหมดกระเป๋า ค่อยแยกย้ายกลับบ้าน
@ โรงพยาบาลชื่อดังแห่งนึง
_ห้องผู้อำนวยการ
"ลุงซิล~ ลุง" เสียงเด็กหญิงกำลังตะเบ่งร้องให้ผู้มีศักดิ์เป็นลุงอุ้ม ชูแขนป้อมๆทำท่าทางบังคับ โดยที่พ่อของหนูน้อยกำลังจิบกาแฟดำไม่ได้สนใจเลยว่าเจ้าของห้องงานยุ่งสักแค่ไหน
"มา" น้ำเสียงแสนเย็นชาเอ่ยบอก กลับทำหลานสาวหยุดชะงักไม่รู้ว่าจะดีใจที่ผู้ใหญ่ยอมอุ้ม หรือต้องการดุให้หยุดเรียกร้อง
ร่างสูงสง่าสะบัดเสื้อกาว์นสีขาวตัวยาว เอนแผ่นหลังกว้างพิงพนักเก้าอี้ หมุนหันมาทางด้านเด็กหญิงยืน นัยน์ตาคมเข้มตวัดมองน้องชาย เขามีสีหน้ายิ้มแย้มช่างต่างจากพี่ชายสิ้นเชิง
"พอฉีดวัคซีนเสร็จ หลานมันอุตสาห์คิดถึงเลยพาขึ้นมาหา" ซายน์ตอบยกยิ้มเจ้าเล่ห์ให้
"แม่?" แต่ผู้เป็นพี่ชายยังถามต่อ ไม่ใช่ว่าเขาไม่รู้ทำไมน้องชายตัวดีถึงพาหลานขึ้นมา คงโดนเมียสาวบ่นเช่นเคยตอนลูกจะเจ็บตัวแต่ชอบโอ๋ไปก่อน เลยผลิตน้ำตาตั้งแต่เห็นหน้าพยาบาลหน้าห้อง
"ไปรอที่บ้านแล้ว เฮียผลิตยาให้คนเลิกบ่นได้มะ หูผมจะหนวกอยู่แล้ววันๆ" กลายเป็นว่าซายน์หลุดร่ายความในใจออกมา จนซิลค์กระตุกยิ้มเพียงเสี้ยวนาที ลูบหลังหลานสาวยามยอมกระโดดขึ้นนั่งตักแกร่ง ใช้แขนป้อมข้างนึงคล้องลำคอหนาออดอ้อน
"มีแต่ยารักษา" น้ำเสียงแพทย์บอกปานจริงจัง เมื่อรู้วิธีรักษาอาการคนไข้ ยิ่งเรียกความอยากรู้อีกฝ่าย
"ให้มันหายบ่นใช่มะ" ซายน์รีบถามต่อ ราวกับใกล้หาหนทางได้ บ้านพักอาศัยจะได้สงบสุข
"ป่าว..หายหนวก" ฝ่ามือหนาตบก้นน้อยผ่านแพมเพิสเบาๆ บวกกับแผงอกอุ่นยิ่งทำให้มีเสียงหาวง่วงนอนเป็นระยะ ไม่ได้สนใจถ้อยคำผู้ใหญ่สื่อสาร คล้ายเริ่มเข้าสู่ห้วงนิทราง่ายดาย
"โถ่ว....เกือบจะดีอยู่แล้วเชียว ดาริณกลับบ้านลูก!"
@ บ้านซิลค์
"ช่างกล้า" ทันทีเมื่อร่างสูงถึงสถานที่ส่วนตัวในช่วงค่ำ ก้าวขายาวประหนึ่งนายแบบลงรถยนต์ราคาแพง เสียงดนตรีทำนองสากลดัง ขัดกับกฏของเขาสิ้นเชิง
แม้แต่บอดี้การ์ดเฝ้าหน้าประตูยังเลิกลัก ไม่รู้จะบอกห้ามอย่างไรเพราะอีกฝ่ายแลดูยศสูงศักดิ์ หากว่าเตโชอยู่คงกล้าจัดการ
"........" ระหว่างนั้นซิลค์ยกท่อนแขนแข็งแรงถลกแขนเสื้อขึ้น ปลดกระดุมช่วงอกแกร่งไล่ไอร้อน เร่งเดินตามต้นตอของเสียงอันน่ารำคาญ ไปทางโซนครัวด้านหลังบ้าน
"ถ้าเติมน้ำตาลอีกนิด มันจะหวานไปหรือป่าวนะ" โมอาเอ่ยบอก ขณะจับไม้พายขนาดเล็กคนวนในถ้วยสแตนเลส เหมือนกับว่าจะทำขนมบางอย่าง
ร่างอรชรยังใส่เสื้อยืดสีขาวตัวเมื่อเช้ากับกางเกงยีนส์ขาสั้นมัดมวยผมขึ้นสูง หากไม่รู้จักมาก่อนคงคิดว่าอายุประมาณสิบเจ็ดสิบแปด
"เฮ้อ...." คนตัวสูงหยุดยืนหน้ากรอบประตู พื้นที่ขอบเขตเคยสงบเหตุใดถึงวุ่นวาย สิ่งของสารพัดอย่างเลอะเทอะภายในครัว ดูไม่เข้าท่าเลยราวหัดทำเลียนแบบจากโลกโซเชียล ด้านข้างยังมีโทรศัพท์เปิดวิดีโอฉายพร้อมพลัน
"อ้าวคุณ!!!แอบดูคนอื่นไม่ดีนะรู้ไหม" ยามหันมาตามสัญชาตญาณ พบคนยืนมองตัวเองอยู่ เธอกลับเอ่ยบอกทำท่าเป็นเจ้าของบ้านแทน แถมสั่งสอนผู้มีอายุมากกว่าเกือบสิบปี
"บ้านฉัน" เขามุ่งเข้าไปในครัว ไม่มีแม้เหลือบตรงจุดเลอะเทอะ เปิดประตูตู้เย็นขนาดใหญ่ หยิบขวดน้ำเย็นเปิดฝากระดกพรวด ไล่อาการกระหายหลังดื่มมานิดหน่อย ตอนไปพบรุ่นน้องที่ผับประจำ
"ไม่มีใครเถียงซะหน่อย" เสียงใสเริ่มใกล้อยู่ด้านหลัง เธอกำลังไล่เก็บสิ่งของบางอย่าง ระหว่างนำถ้วยบรรจุแป้งเค้กเข้าเตาอบ
"อย่าคิดว่าฉันไม่กล้า"
แก๊ก! สิ้นคำเตือนยังกดดันด้วยการบีบขวดน้ำพลาสติกยับยู้ยี้ไม่ต่างจากกระดาษเหลือใช้ โยนใส่ถัง ขยะอย่างแม่นยำ ก่อนหมุนตัวกลับมาเตรียมขึ้นบนบ้านไปพักผ่อน
ตุ๊บ!!!หมับ!!!!
"ว๊ายยยย" ร่างกำยำชนกระแทกคนตัวเล็กเข้าจังๆ ยังดีที่ฝ่ามือเรียวกระชับจับต้นแขนใหญ่ได้ แผ่นหลังบางเลยปะทะขอบเคาเตอร์เก็บของแทน
"........" ทว่าสองใบหน้าดันประสานจ้องสบตา เมื่อคนตัวสูงโอบประคองเอวบางไว้ ลมหายใจอุ่นผสมกลิ่นแอลกอฮอล์กระทบเหนือริมฝีปากสีชมพูอ่อน ทำใจดวงน้อยเต้นตึกตักทั้งที่ไม่เคยเป็น
ซิลค์เองยังนิ่งปิดการแสดงความรู้สึกผ่านนัยน์ตา ยามเห็นใบหน้าสวยระยะใกล้ราวถูกต้องมนต์ กลิ่นหอมละมุนอ่อนกระตุ้นเลือดกายชายแล่นพล่าน
".........." ทั้งสองใบหน้าค่อยๆเลื่อนเข้าหากัน ดั่งแม่เหล็กพร้อมจะดูดอีกขั้วประสานแน่น เกิดความรู้ลุ่มหลงชั่วขณะ เย็นวาบหวิวเมื่อลำตัวสัมผัสกัน
.........................
รักเฮียซิลค์...อย่าลืมกดถูกใจทุกวันที่เข้าอ่านนะคะ
- Writer
