ใจบางๆ ของผม
4
คุณนายแอร์ : วันนี้กลับบ้านหน่อยนะ มีแขกมา
ผมเพิ่งจะรับปากตะวันว่าจะไปเป็นเพื่อน ไลน์แม่ก็เด้งขึ้นบนหน้าจอ
เอิร์ธ : ผมนัดเพื่อนแล้ว
คุณนายแอร์ : เที่ยวไหนอีก
เอิร์ธ : แถวๆ นี้แหละ
คุณนายแอร์ : กลับบ้านก่อนสิ แล้วค่อยไป ยังไงผับก็ต้องเข้าหลังสี่ทุ่มถึงจะสนุก
แม่ผม! แนะนำได้เฉียบจริง
“แม่กูไลน์มา กูต้องกลับบ้าน มึงล่วงหน้าไปก่อนเลยเดี๋ยวกูตามไป”
“เฮ้ย มึงจะเบี้ยวกูไหมวะ”
“เบี้ยวห่าไร เนี่ยแม่กูยังบอกเลยเที่ยวผับมันต้องหลังสี่ทุ่มถึงจะหนุก”
“เออ! ไว้กูไปรับมึงที่บ้าน จะได้ถือโอกาสแวบออกมาสูดอากาศด้วย”
“เอ้าไอ้เหี้ย มึงนี่เยอะว่ะ”
“สัสก็กูเคยไปมาแล้ว วันเกิดเพื่อนบีบีมีแต่ผู้หญิงแล้วแมร่งพูดอะไรกันกูไม่รู้เรื่อง ไม่นินทาคนนอกกลุ่มก็ขิงโต๊ะข้างๆ โคตรผู้หญิงเลยว่ะ”
ผมทั้งขำทั้งหมั่นไส้ท่าทางกระแหนะกระแหนแฟนของตะวัน ไม่รู้จะพูดให้มันใจเย็นลงได้ยังไงเลยตอกย้ำมันไปว่า
