14 พวกเขาอาจเป็น 'ผี!'
1079 Words
นิราวดีลุกพรวด หัวใจเต้นตึกตักจนแทบจะกระเด็นออกมานอกอก แรงสังหรณ์ใจอย่างแปลกๆ ทำให้หล่อนเริ่มไม่สนุกที่ถูกอำ ขนกายทั่วทั้งตัวลุกพึ่บเมื่อบรรยากาศรอบด้านราวจะสมจริงมากเกินกว่าจะเป็นโรงถ่ายละคร เพราะหล่อนได้ยินเสียงผู้ชายด้านล่างร้องบอกกันให้ช่วยตามไฟยามค่ำคืน หากเป็นการถ่ายทำรายการ ก็ไม่น่าให้มีเสียงใดๆ รบกวน หล่อนต้องพิสูจน์
ร่างแบบบางถลาไปเกาะราวไม้ที่ตีกั้นระเบียงกันตก กวาดตามองไปทั่วบริเวณ เท่าที่เห็นจากหน้าต่างห้องนอน หล่อนก็คิดว่าโรงถ่ายนี้ตกแต่งบรรยากาศและเลือกสถานที่ได้สมจริง แต่ที่เห็นอยู่ในขณะนี้กลับสมจริงจนทำให้ใจหล่อนสั่น
ดวงตาหวาดหวั่นมองซ้ายขวา แสงจากไฟตามส่องกระทบลำคลองทอดยาวเห็นเรือพายสัญจรไปมา คนในเรือตะโกนโหวกเหวกทักทายกัน ไม่มีใครหันมองมาทางหล่อน รอบด้านมืดสลัวเพราะมีไฟตามเป็นบางจุด ไม่ว่าจะมองใกล้หรือมองไปไกลๆ สุดสายตา หล่อนก็เห็นเพียงแนวไม้ขึ้นเป็นดงหนาแน่น มีแสงไฟวับแวมกระจายอยู่ห่างๆ หล่อนก็แน่ใจว่านั่นไม่ใช่แสงจากไฟฟ้า แต่จะมีที่ไหนกันในเมืองไทยที่มีบรรยากาศเป็นชนบทได้ขนาดนี้
“แม่นุช เป็นอะไรไปรึ ใจเย็นๆ ก่อนนะ มานั่งลงก่อน”
ไหนจะคำพูดของเฮีย สีหน้าและแววตาตำหนิของป้าอ้อยที่มองหล่อนอยู่ในขณะนี้ รวมทั้งสองสาวที่ยังคงค้อมตัวนอบน้อม นี่มันเรื่องจริงหรือเรื่องอำกันแน่
“แม่นุช ใจเย็นๆ ก่อนนะ”
“ไม่อ่ะเฮีย... เฮียบอกมาก่อนว่าทั้งหมดนี่เฮียอำนุช นี่เป็นรายการล้อกันเล่นใช่มั้ย ใช่มั้ยเฮีย บอกนุชมาสิเฮีย นี่เป็นรายการ...”
“แม่นุช ใจเย็นๆ ก่อนนะ มานั่งก่อน ค่อยๆ พูด ค่อยๆ จากัน ไม่มีเรื่องอะไรที่ฉันจะปิดแม่นุชทั้งนั้น แม่นุชเชื่อใจฉันเถอะ”
“เฮีย! นุชไม่ขำแล้วนะ ทีมงานอยู่ไหน โปรดิวเซอร์ล่ะ นุชต้องคุยกับพวกเขา ถ้าจะทำรายการต่อ นุชจะเล่นด้วย จะแกล้งทำเป็นนุชถูกอำก็ได้ ทำเป็นนุชไม่รู้เรื่องอะไรเลยทั้งนั้น แต่ต้องออกมาพูดกับนุชให้รู้เรื่อง ไม่งั้นนุชไม่เล่นแล้วนะ นุชไม่สนุก...”
“แม่นุช ใจเย็นๆ ฟังฉันก่อน”
แม้เจ้าร่างสูงใหญ่ที่เดินเข้าใกล้จะใช้น้ำเสียงนิ่มนวลแต่หล่อนกลับรู้สึกว่าถูกคุกคาม นิราวดีมองคนตรงหน้า มองเครื่องแต่งกายของเขา เขาไม่ได้อยู่ในชุดสูทดังเดิม แต่เปลี่ยนมาเป็นเสื้อป่านกับกางเกงแพร และระยะที่ใกล้กันเพียงนี้ หล่อนเห็น ‘ไฝ’ เม็ดเล็กๆ ที่ปลายหางคิ้วด้านซ้าย
“ไฝ... ไฝของเฮีย” เสียงแผ่วเบาหลุดออกจากปาก เมื่อเขาเดินเข้าใกล้มากกว่าเดิม
ใบหน้าเล็กส่ายไปมา ลำคอแห้งผากจนหล่อนต้องกลืนน้ำลายลงคอ ใจเต้นรัวเร็ว หันมองซ้ายขวาหาทางหนีทีไล่ ที่เห็นคือรอบด้านความมืดเริ่มโรยรา แล้วหล่อนควรไปทางไหน
“แม่นุช”
“อย่าเข้ามานะ!”
“แม่นุช หล่อนเป็นอะไร”
“ฉันบอกว่าอย่าเข้ามา! อย่าเข้ามานะ!”
นิราวดีกรีดร้องวิ่งลงบันได หล่อนต้องไปให้พ้นจากที่นี่ให้เร็วที่สุด เขาไม่ใช่เฮีย เฮียโชคไม่มีไฝที่ปลายหางคิ้วอย่างแน่นอน หล่อนเป็นแฟนคลับเฮียมาตั้งแต่อายุ 8 ขวบ ทำไมหล่อนจะจดจำทุกตำหนิบนใบหน้าเฮียไม่ได้ เขาไม่ใช่เฮีย แต่เป็นใครก็ไม่รู้ที่หน้าตาเหมือนเฮียมากๆ
ร่างแบบบางถลาลงมาด้านล่าง ความมืดทำให้มองไม่รู้ว่าด้านไหนเป็นทางออก รอบด้านมีแต่ต้นไม้ใหญ่ทะมึนทึมเหมือนภูตผีคอยหลอกหลอน หล่อนกลัวจนอยากจะกรีดร้องแต่ก็ต้องไปจากที่นี่ให้ได้ ไปที่ไหนก็ได้ที่จะออกไปจากบ้านหลังนี้ให้ไวที่สุด ทว่าผู้ชายหลายคนที่กรูเข้ามา ผู้หญิงหลายคนเดินเข้าใกล้ นั่นยิ่งทำให้หล่อนสติแตก นิราวดีกรีดร้องเสียงหลง ออกปากไล่ทุกคนไม่ให้เข้าใกล้ เพราะคนเหล่านั้นล้วนแต่งกายโบราณ พวกเขาอาจเป็น ‘ผี!!’
ราวเส้นผมจะลุกชันทั้งหัวเพราะเมื่อหล่อนกรีดร้องและวิ่ง ข้อมือก็ถูกจับหมับพร้อมกระชาก
“กรี๊ดดดดด… ปล่อยฉันนะ ปล่อยฉัน!”
ท่อนแขนแข็งแกร่งกอดรัดหล่อนแน่น นิราวดีหลับตาปี๋ดิ้นรนกรีดร้องสุดเสียง หล่อนหนีไม่พ้น หล่อนกำลังถูกผีทำร้าย “กรี๊ดดดดด...”
“แม่นุช! แม่นุช! แม่นุช!”
พ่อพร้อมเรียกหล่อนดังชัด กอดหล่อนไว้แนบอก เมื่อคนกรีดร้องตัวอ่อนพับลงไป
.
.
.
เสียงหวูดรถไฟดังยาวเป็นสัญญาณว่ารถไฟจากพระนครกำลังเข้าเทียบท่าที่ชานชาลา พ่อพร้อมลุกขึ้นยืนสีหน้าเรียบเฉยมองตรงไปข้างหน้า ทว่าหัวใจกลับประหวัดไปถึงคนที่เรือนบางขนาก ด้วยเมื่อเช้าเขาจากมาแต่เช้าตรู่ หล่อนยังไม่ฟื้น
เรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อคืนทำให้เขาแทบจะไม่ได้นอนเลย ตั้งแต่หัวค่ำที่หล่อนกรีดร้องและล้มพับคออ่อนอยู่ในอ้อมกอด หล่อนก็ไม่ยอมฟื้นขึ้นมาอีกเลย หล่อนเหมือนคนหวาดกลัวสุดขีด เพราะหล่อนนอนเพ้อเรียกหาแต่ ‘เฮีย’ ไขว่คว้า ชูมือชูไม้ จนเขาต้องเข้าไปกอดรับขวัญ ท่ามกลางความไม่พอใจของแม่ แต่เขาไม่มีทางเลือกเพราะห่วงใยหล่อนเป็นที่สุด
เขาไม่รู้ว่าอาการทางใจที่เกิดขึ้นปัจจุบันทันด่วนนี้เรียกว่า ‘ความรัก’ ได้หรือไม่ เพราะมันเร็วไป จะเป็นไปได้หรือว่าคนที่เพียงพบหน้ากันครั้งแรกจะปักใจรักใคร่ได้มากขนาดนี้ แม้แต่ตัวเขาเองก็ยังไม่อยากเชื่อ ในสิ่งที่อาการทางใจบ่งบอก ยังนึกแย้งตัวเองว่าเขาอาจเพียงหลงรูป หลงจูบหวานๆ นั้น หลงความแตกต่างจากสตรีทุกคนที่เคยพบเจอ และทึกทักเอาเองว่าหล่อนคือคนที่เขารอคอย เพียงเพราะว่าหล่อนปรากฏตัวขึ้นบนเตียงในห้องหอของเขาเท่านั้น
แต่จนถึงเมื่อเช้าก่อนจะจากมา สิ่งที่แม่ถามและต้องการคำยืนยันมั่นเหมาะ เขากลับรับปากไม่ได้
- Writer
