ตอนที่ 5 คู่หมั้น
1022 Words
ที่โต๊ะอาหารมื้อเย็น คชาเดินลงมาแล้วก็กลายเป็นคุณอาที่เคร่งขรึมคนเดิมของหลานๆ มื้อเย็นของแม่ครัวประจำบ้านทำอาหารสุดฝีมือเพราะน้อยนักที่เจ้านายจะรวมตัวกัน ของโปรดของพวกเขาถูกรังสรรค์เป็นมื้ออาหารมื้อนี้กันคนละอย่างสองอย่าง
นิมิตโทรผ่านโซเชียลเน็ตเวิร์กเพื่อติดต่อหาบิดามารดาหลังจากที่แชตนัดเวลาคุยกันเอาไว้แล้ว และก็เป็นอย่างที่คชาคิดเอาไว้ไม่มีผิดว่าพี่ชายกับพี่สะใภ้ของเขาห่วงเรื่องที่ลูกเลือกเรียนหมอ...
“แล้วดาวเพื่อนที่มาติวให้เราบ่อย สอบติดเหมือนเราไหม” คำถามของพี่ชายที่ถามลูกสาวคนเล็กทำให้คชาชะงัก เขาพยายามจะลืมเธอแต่ก็เหมือนพราวดาวจะเข้ามาวนเวียนในวงจรชีวิต จนบางทีรู้สึกว่าสั่นคลอนความรู้สึกเขาได้ค่อนข้างมาก
“ไม่ค่ะ ดาวเลือกคณะที่อยากเรียน ที่ติวหนักๆ เพราะว่าอยากสอบให้ได้คะแนนดีแล้วก็เห็นเพื่อนติวกันก็อยากติวบ้าง”
“เห็นไหมลูกดาวเขายังเรียนที่ตัวเองอยากเรียน เป็นตัวของตัวเองจริงๆ” คนเป็นแม่พูดอย่างไม่ทันคิดอะไรมาก
“เนสก็เลือกที่ตัวเองอยากเรียนนะคะ ทำไมทุกคนไม่เข้าใจเลย...”
“พ่อขอโทษจ้ะลูก เพราะพ่อคิดว่าหมอเรียนหนักแล้วก็ต้องเรียนตลอดชีวิต เลยอยากให้เนสค้นหาตัวเอง แต่ถ้าเนสรักที่จะเป็นหมอพ่อแม่ก็ดีใจ อย่างน้อยก็ทำงานที่ได้ช่วยเหลือชีวิตคน”
“ยายเนสอาจจะเรียนหมอผิวหนังเพราะว่าไอ้ปรินซ์จะเรียนหมอผิวหนังไปสานต่อธุรกิจคลินิกความงามของที่บ้านมันน่ะครับ” นภางยังเอ่ยล้อน้องสาว เพราะว่าสนิทกันทั้งบ้านและเด็กๆ มักพูดคุยเปิดเผยทุกเรื่องเลยกล้าเอามาล้อน้องสาวได้...
“ล้อได้ล้อไปเลยพี่นภ หึ” นภัสกอดอกทำท่าโป้งพี่ชาย พี่คนโตและพ่อแม่ที่อยู่ปลายสายต่างก็หัวเราะเมื่อเห็นว่านภัสงอนจริงๆ
“นภเลิกล้อน้องเรื่องปรินซ์ได้แล้ว... อีกหน่อยเนสไปเรียนหนักๆ ไปคงลืมด้วยซ้ำว่าเคยปลื้มนายปรินซ์ อย่าเอาแต่ล้อน้องนักเลย ให้น้องโฟกัสเรื่องเรียนดีกว่านะ” คชาพยายามปรามๆ แต่เพราะเขายังไม่ได้แสดงท่าทางดุขรึมเท่าไหร่ นภางเลยกล้าโต้ตอบผู้เป็นอา
“อาคีทไม่รู้อะไร มันคงลืมและเลิกปลื้มยากอยู่หรอกครับ... ไม่เคยเข้าห้องยายเนสแน่ๆ เลย รูปไอ้ปรินซ์เต็มห้อง หมอนข้างยังเป็นหน้าไอ้ปรินซ์”
“คนเลวววว” คนเป็นน้องสาวด่าพี่ชาย “ไปแอบดูของในห้องเค้า ห้ามเอาไปบอกพี่ปรินซ์เด็ดขาดนะ ไม่งั้นเค้าจะตัดพี่ตัดน้องกับพี่นภ”
“เสียใจ ไม่ทันแล้ว เล่าให้ไอ้ปรินซ์ฟังแล้ว..”
“หา...” นภัสกรี๊ดเบาๆ ไม่สนแล้วนาทีนี้ว่าอยู่ต่อหน้าใครบ้าง ความรักความหลงคงพุ่งปรี๊ดจนทำให้ขาดสติ “พี่ปรินซ์ว่ายังไงบ้าง เล่ามาเลยพี่นภ”
“ก็ไม่ว่าอะไร รู้แล้วก็แค่ยิ้มๆ” แค่คอตอบที่ไม่ได้มีอะไรมาก แต่ทำเอาคนที่คลั่งปรินซ์หรือว่าปวินทร์เพื่อนสนิทนภางถึงกับแทบลงไปกรี๊ดที่พื้นอย่างไม่เก็บอาการสักนิดเดียว
“เอาล่ะเด็กๆ เราเปลี่ยนเรื่องคุยกันดีกว่า” คชาเริ่มปรามหลานเสียงเข้มขึ้น... เริ่มรู้สึกว่าปวดหัวกับเรื่องราวความรักของวัยรุ่นชุลมุนเหลือเกิน ตอนเขาเด็กๆ เขาแทบไม่ได้สนใจใคร จะเริ่มมีสาวก็ช่วงเรียนจบแล้วเพราะคิดว่ารับผิดชอบตัวเองและคนอื่นได้แล้ว แต่เด็กๆ สมัยนี้คลุ้มคลั่งรักกันจริงจังตั้งแต่วัยเท่านี้แล้ว... เขาชักจะตามไม่ทัน เคยคิดว่าพราวดาวโตเกินตัวที่มาคลั่งเขา ตอนนี้เขาคิดว่ามันไม่ได้แปลกอีกแล้วล่ะ...
“ใช่ๆ เปลี่ยนเรื่องคุยกลับมาสนใจแม่ก่อน...” นภาเรียกร้องความสนใจบ้าง แม้ว่าจะอยู่ในจอไอแพดของนิมิตแต่ก็จับน้ำเสียงได้ว่าแอบน้อยใจพอประมาณ...
“ขอโทษค้าคุณแม่สุดที่รัก...” นภัสหันกลับมาอ้อนมารดา
“อ้อนๆ อย่างนี้ค่อยน่าได้รางวัลหน่อย” นภาบอกลูกสาว “เดือนหน้าแม่กับพ่อจะได้กลับแล้ว ช่วงวันเสาร์อาทิตย์แรกของเดือนแม่นัดกับเพื่อนไว้จะไปนอนรีสอร์ตที่แม่แตง คีทกับเด็กๆ ไปด้วยกันนะจะได้ไปฉลองที่เนสสอบเข้ามหาวิทยาลัยได้ด้วยกัน”
“ไปต่างประเทศไม่ได้เหรอครับแม่” นิมิตโอดครวญ “ไปสิงคโปร์หรือฮ่องกงก็ยังดี เปลี่ยนบรรยากาศบ้าง”
“ไม่เอา แม่กับพ่อเบื่อเมืองนอกแล้วคิดถึงเมืองไทยจะแย่ อยากไปเชียงใหม่ไปกินอาหารเหนืออร่อยๆ สูดอากาศดีๆ ไงล่ะ”
“แล้ว... โรงแรมที่ไปพักนี่ จะไปที่ไหนครับพี่นภา” เสียงถามของคชานั้นเรียบเหมือนไม่ค่อยยินดีที่จะไปสักนิด
“ก็เพียงวิมานที่เดิมนั่นแหละ คีทไม่ขัดข้องเรื่องรีสอร์ตใช่ไหมจ๊ะ”
คชาทำท่าครุ่นคิดอยู่นิดหน่อย แล้วก็พยักหน้ากับพี่สะใภ้
“ไม่มีปัญหาอะไรครับ...”
นภัสเห็นแล้วท่าทางขรึมของอาตัวเองแล้วก็นึกขึ้นมาได้ ชื่อโรงแรมเพียงวิมานทำให้นึกถึงเรื่องเก่าๆ ที่ได้ยินผ่านหูมาในตอนที่มารดาเคยคุยกับอาของตน ตอนนั้นยังไม่เข้าใจอะไรเท่าไหร่นัก ตอนนี้ได้ฟังทุกอย่างและเห็นอาการของมารดาและอาของตัวเองวันนี้เลยนึกได้และเอามาปะติดปะต่อกัน...
ดวงตาของเด็กสาวเบิกกว้าง...
นภัสนึกออกแล้วว่าศัตรูหัวใจของเพื่อนเธอน่ะ มีอิทธิพลกับผู้เป็นอาแค่ไหน เธอต้องบอกให้เพื่อนเลิกหวังในตัวอาของเธอได้เพราะเพิ่งจำความได้ว่า ที่อาของเธอไม่ยอมมีใครจนป่านนี้เพราะว่ายังฝังใจในความรักครั้งเก่ากับคู่หมั้นของเขา...
คู่หมั้นที่ว่าก็เจ้าของโรงแรมเพียงวิมานที่ว่านี้ล่ะ!
- Writer
