EP.12 : เธอแฉะแล้วนะ NC18+

3562 Words

นาฬิกาบอกตัวเลข 23.35 น. ฉันงัวเงียขึ้นมารับสายโทรศัพที่โทรเข้ามาประมาณ 3 รอบแล้วมั้ง ⇒ ค่ะ ⇒ หนูเซเลน่าหรอลูก กำลังนอนอยู่แสดงว่าเจ้าแทนไม่ได้อยู่ที่บ้านหนูใช่มั้ย แม่ติดต่อเขาไม่ได้ตั้งแต่เย็น ไม่รู้ว่าเป็นอะไรหรือเปล่า ช่วงนี้ไม่ค่อยกลับบ้านดึก นึกว่าจะทำตัวดีขึ้นซะอีก แม่เป็นห่วงนิดหน่อยน่ะค่ะ ขอโทษที่รบกวนนะคะ ⇒ ค่ะ คุณแม่แทนคุณ เดี๋ยวหนู่ช่วยโทรตามอีกแรงนะคะ ⇒ จ๊ะลูก ขอบใจหนูมากนะคะ ฉันโทรไปหาแทนคุณแต่ไม่เปิดเครื่อง จึงได้แต่ไลน์ทิ้งไว้ ⇢ เจ้าแทน ป่านนี้แล้วไปเที่ยวไหนวะ จะไปเที่ยวก็ไม่ว่า แต่ช่วยติดต่อกันบ้างเถอะ คุณแม่เขาเป็นห่วงนะ ปกติเจ้าแทนไม่เคยเมินไลน์ของฉันเลยสักครั้ง ฉันสงสัยมากจึงรีบหยิบเสื้อคลุม เพื่อออกไปตามหาดู ละแวกบ้านเราไม่ได้ห่างกันมาก ที่ ที่เจ้าหมอนี่จะไปขลุกอยู่ได้ก็น่าจะเป็นที่นี่ BB เกมส์เซนเตอร์&คาราโอเกะ ที่นี่ปิดเที่ยงคืน แต่ปกติเจ้าแทนช่วงนี้ไม่ค่อยมาที่นี่ นี่หน่า ฉันคิดในใจพลางกวาดสายตามองไปรอบๆ เห็นวัยรุ่นกลุ่มหนึ่งกำลังจับกลุ่มกันสูบบุหรี่ แล้วมีขวดเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ วางเรียงราย ใจกลางกลุ่มคนเหล่านั้น มีผู้ชายที่ฉันรู้จักดี เด็กหนุ่มผมดำที่มัดผมครึ่งหัว นัยต์ตาสีบลูแซฟฟลายส์ที่คุ้นเคย กำลังยืนสูบบุหรี่ ท่ามกลาง เหล่าชาย-หญิงยืนล้อม ท่าทางแต่ละคนไม่ปกติเลยสักนิด ดูน่ากลัวยังไงชอบกล แต่ฉันไม่สนแล้วฉันจะพาเพื่อนฉันกลับบ้าน ฉันเดินย่ำเข้าไปในกลุ่มคนเหล่านั้นแล้วดึงแขนเจ้าแทนไว้ กำลังจะลากให้เดินตามฉันมา “หืม เซลลี่ นะ นี่ เธอมาได้ยังไงกันน่ะ แถมยังแต่งตัวแบบนี้อีก” เจ้าแทนลนลานถอดเสื้อนอกคลุมให้ฉันอีกรอบ ฉันเดินจูงมือเจ้าหมอนั่นให้เดินออกห่างมาเพื่อคุยกัน 2 คน นี่มัน กลิ่นเหล้า ฉันเริ่มโมโหหมอนี่จริงๆ แล้วนะ “แทนคุณ นายดื่มเหล้าหรอ ทั้งดื่มเหล้าทั้งสูบบุหรี่เนี่ยนะ ก็พอจะรู้ว่านายอยู่ในวงการพวกนี้ แต่รออายุถึงก่อนมั้ย แบบนี้มันผิดกฎหมายนะ มันไม่โอเคเลยนะเว้ย” ฉันตวาดเขา “แล้วเธอจะมาสนทำไมว่ะ ฉันไม่ได้ขอร้องให้มาสนสักหน่อย แม่งเอ๊ย” เขาเตะถังขยะที่อยู่ข้างๆ “แล้วจะไม่ให้ฉันสนได้ยังไง นายเป็นเพื่อนสนิทฉันนะ นายทำตัวแบบนี้เดี๋ยวก็โดนตำรวจจับเข้าซังเตหรอก แล้วแม่นายก็เป็นห่วงนายมากด้วย” “เหอะ เหตุผลสวยหรูอีกแล้วหรอ เพื่อนงั้นหรอ นี่เธอโง่จริงๆ หรือว่าแกล้งโง่กันแน่ว่ะ ฉันจะทนไม่ไหวแล้วนะเว้ย” เจ้าแทนกำลังจะเดินหนีไป ตอนนั้นฉันคิดอะไรไม่ออกจริงๆ ฉันกลัวว่าเพื่อนของฉันจะเดินกลับไปหากลุ่มคนพวกนั้น ฉันเป็นห่วงเขา ฉันคิดแต่จะรั้งเขาเอาไว้ แล้วร่างกายฉันมันก็ขยับไปเอง หมับ ฉันกอดเขาไว้ “อย่าไปนะแทน ขอร้อง” น้ำตาฉันเริ่มคลอเบ้า ฉันไม่รู้ว่าหมู่นี้แทนคุณเป็นอะไร แต่ฉันไม่สนว่าเขาจะเป็นอะไร ฉันแค่อยากเป็นที่พึ่งให้เขา ไม่อยากให้เขาไปพึ่งคนพวกนั้น หรือของพวกนั้น (Talk แทนคุณ) ///หมับ/// แขนเล็กๆ ของเด็กผู้หญิงที่ผมชอบอยู่เต็มหัวใจกำลังกอดผม ไหล่ของเธอสะท้านและน้ำตาที่กำลังคลออยู่บนใบหน้า หมู่นี้ผมเป็นอะไรนะหรอ ผมถึงชอบมาขลุกอยู่กับเจ้าพวกนี้ พวกเพื่อนสมัย ม.ต้น สาเหตุก็มาจากยัยนี่แหละ ผมชอบเธอ แต่ไม่เคยมีโอกาสได้บอกเธอแบบจริงๆ จังๆ สักที ยิ่งนับวันผมก็ยิ่งอึดอัด ถึงเจ้าฮารุกับสตีฟจะไม่อึดอัดกับการที่พวกเราเป็นแบบนี้ แต่สำหรับผมมันไม่ใช่ ผมชอบเธอ ผมอยากให้เธอมองผมในแบบผู้ชายคนหนึ่งสักที ไม่ใช่คำก็เพื่อน สองคำก็เพื่อน ผมเบื่อคำพวกนั้นมากแล้ว แล้วตอนนี้ผมก็เมามากด้วย สติผมไม่เต็มร้อยสักนิด ยิ่งเธอมารั้งผมไว้แบบนี้ จะให้ผมห้ามความรู้สึกก็คงไม่ได้แล้วแหละ “เธอมารั้งฉันไว้ทำไม หรือเพราะคิดว่าเป็นเพื่อน หรือเพราะคิดว่าทำแบบนี้แล้วมันเป็นเรื่องถูกต้อง” “ฉันรั้งไว้เพราะไม่อยากให้นายไปไงล่ะ” “ทำไมถึงไม่อยากให้ไปล่ะ” “ก็เพราะเป็นห่วงไงล่ะ” “ห่วงเพราะเป็นเพื่อนกันอีกแล้วสินะ ฮ่าๆๆ เอาเถอะ ปล่อย” “ไม่ปล่อย” “ปล่อย” “ไม่” “เธอรู้มั้ยว่าทำแบบนี้หมายถึงอะไร” “ฉันไม่สน ฉันไม่อยากให้นายมาทำตัวเหลวแหลกแบบนี้ ฉันรู้ว่านายอยู่กับสิ่งเหล่านี้มาตั้งแต่เกิด และไม่นานก็จะต้อง ไปดื่มเหล้ากับสูบบุหรี่อยู่แล้ว แต่ตอนนี้มันยังไม่ถึงเวลาไง รอพวกเราอายุครบกันก่อนไม่ได้หรอ ถึงวันนั้นฉันจะเป็นเพื่อนดื่มกับนายเอง นายไม่ต้องมาพึ่งพวกคนน่ากลัวพวกนี้เลย” “นี่ เธอเข้าใจอะไรบ้างมั้ย แล้วปล่อยฉันได้แล้ว โถ่โว้ย” ยัยนี่แม่งน่าโมโหชะมัด “ไม่ปล่อย กลับบ้านกันนะแทน” “ได้ เธอจะไม่ปล่อยใช่มั้ย” ตอนนี้ผมไม่คิดอะไรอีกแล้ว ผมเมามากและอยากหาที่ระบายความหงุดหงิดนี้ ร่างกายมันขยับไปเอง ผมคว้าตัวเธอขึ้นมาแล้วละเลงจูบเธอแบบกระหาย ผมจูบเธอไม่หยุด ร่างที่เล็กกว่าผมนิดหน่อยสะท้าน เหมือนเธอจะตะลึง งง อยู่พักหนึ่ง แต่ไม่ได้ขัดขืนอะไร ซึ่งนั้นทำให้ผมงง มาก ในความคิดของผม เธอต้องโกรธแล้วตบหน้าผม แล้ววิ่งหนีไปสิ แบบนี้โดนตบยังจะดีซะกว่า “ถ้านาย จูบ ฉันแล้วรู้สึกดีขึ้น นายก็ทำอีกสิ” เห้ย พูดแบบนี้หน้าตาเฉยได้ยังไงวะ ผมคิดในใจ ผมได้แต่ตะลึง ยัยนั้นคว้าคอของผมมาจูบอีกครั้ง เธอต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ นี่ผมกำลังจู่โจมเธออยู่นะ ผมคือคนที่จูบเขาก่อนแต่เขินเอง ⇒ (0//0) “ถ้าฉันเป็นสาเหตุที่นายต้องมาทำตัวแบบนี้ แล้วถ้าการจูบฉันมันช่วยให้นายดีขึ้นแม้สักนิดก็ตาม นายก็ทำอีกสิ” ยัยนี่ต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ แต่ก็เพราะยัยนี่เป็นแบบนี้แหละ ผมถึงได้ชอบเธอ “ขะ ขอโทษนะ เมื่อกี้ฉันวู่วามไปหน่อย ฉันคงเมามากแล้ว ฉันจะกลับบ้านกับเธอก็แล้วกันนะ” “อืม ดีขึ้นแล้วใช่มั้ย ฉันจะไปส่งนายเอง” เมื่อกี้พวกเราทำอะไรกันว่ะ ไม่มีใครกล้าเอ่ยถึงเรื่องที่พึ่งผ่านไปเมื่อสักครู่ ทั้งผมและเธอหน้าแดงอย่างเห็นได้ชัด พอมาคิดดูดีๆแล้ว ยัยนี่ยังอยู่ในชุดกระโปรงนอนอยู่เลย มีแค่เสื้อคลุมบางๆ คลุมไหล่ไว้ ตัวเล็กนิดเดียวแต่ออกมาตามหาผมด้วยตัวคนเดียวอย่างเร่งรีบสินะ คงเป็นห่วงจริงๆ แหละ ผมอยากรู้จริงๆ ว่าเธอคิดยังไงกับผม ด้วยความเมาอีกแล้ว ผมขยับปากและร่างกายไปโดยไม่รู้ตัว ผมจับแขนเธอไว้แล้วบอกออกไปนิ่งๆ “ฉันชอบเธอ” ผมพูดออกไปแล้ว ในสถานการณ์แบบนี้เนี่ยนะ แต่หยุดตัวเองไม่ได้แล้ว “เซลลี่ นี่เธอคิดยังไงกับฉันหรอ” “นายจะให้ฉันตอบตอนนี้เลยหรอ” “อืม ฉันพร้อมเจ็บแล้วหน่ะ” “ก่อนหน้าที่นายจะจูบฉัน ฉันก็ไม่ได้คิดอะไรมากกว่าคำว่าเพื่อน" "แต่ที่นายจูบฉันนายคงมีเหตุผล ฉันคิดไปว่าเพราะนายอาจจะชอบฉันก็ได้น่ะ ก็เลยคิดว่าต่อจากนี้ไปจะลองมองนายในฐานะผู้ชายคนหนึ่งดูบ้าง จะมองนายในแบบที่นายเป็น” “ถ้าฉันเป็นต้นเหตุที่ทำให้นายเป็นแบบนี้ ฉันจะรับผิดชอบด้วยการลองตั้งใจมองนาย ในฐานะผู้ชายคนหนึ่งดู” เพราะเธอเป็นคนแบบนี้สินะ ผมถึงได้ชอบเธอจนสุดหัวใจ คนแบบเธอ “อืม กลับบ้านกัน” ผมพยายามเปลี่ยนเรื่อง ตอนนี้ในสมอง ความคิดมันตีกันไปหมด “อื้อ เดี๋ยวฉันเรียกแท็กซี่” เมื่อเรานั่งมาถึง “ถึงบ้านนายแล้วแทน เดี๋ยวฉันลงไปส่ง” “อะไรกันฉันไม่ใช่เด็กนะ นี่ก็ดึกมากแล้วด้วย” “ไม่เอา เดี๋ยวนายแอบหนีออกไปอีก แล้วฉันก็จะเข้าไปทักทายคุณแม่ด้วย” “โอ๊ย ยัยนี่แม่ง รู้หรือเปล่าว่า อยู่บ้านผู้ชายดึกๆ มันไม่ดี” “อืม ถ้าเป็นนาย ก็ไม่มีปัญหาอะไรนี่ อีกอย่างคนอยู่เต็มบ้าน นายคงไม่คิดทำอะไรทะลึ่งหรอก” “เห้อ โอเค โอเค ฉันยอมเธอแล้ว ลงมา” หลังจากนั้นคุณแม่ของแทนคุณก็เป็นห่วงฉันจึงขับรถมาที่บ้านฉันเพื่อมาส่ง แล้วมาชี้แจ้งกับพ่อและแม่ของฉัน เห้อออออ นอนไม่หลับเลย มองเจ้านั่นในฐานะผู้ชายงั้นหรอ ถ้าบอกเจ้านั่นว่านี่คือจูบแรก หมอนั่นอาจจะคิดมากก็ได้ เดี๋ยวจะมาคิดว่าต้องมารับผิดชอบอะไรอีก ฉันไม่ได้คิดมากขนาดนั้น มันก็แค่ ก็แค่ เฮ้ยยยยยย ตกใจจนลืมคิดไปเลย จะ จูบแรก ไอ้บ้าแทน ไอ้คนเฮงซวย ฮืออออ แต่ฉันไม่ได้รู้สึกรังเกียจนะ ไม่แน่หรอก ฉันอาจจะชอบหมอนี่ก็ได้นะ ต้องลองมองเจ้าหมอนี่ในฐานะผู้ชายคนหนึ่งดูบ้าง จะลองตั้งใจมองดีๆ สักครั้ง ที่โรงเรียน ฉันนั่งเหม่อมองอยู่ริมหน้าต่างในเวลาที่รอ อ.ประจำชั้น เข้ามาโฮมรูม บนเก้าอี้ที่มีหมายเลข 13 เขียนไว้ เมื่อคืนนอนไม่ค่อยหลับ เพราะเรื่องของเจ้าแทน วันนี้กะจะมานอนเอาแรงแต่ก็นอนไม่หลับเพราะเพื่อนในห้องเสียงดังมาก เฮ้อ ชีวิตเด็กสาว ม.ปลายสินะ สักพักก็มีนมรสที่ฉันชอบมาวางบนโต๊ะของฉัน เสียงนุ่มปนเจ้าเล่ห์ เป็นใครไปไม่ได้นอกจากเจ้าแทน หมอนี่ถือวิสาสะมานั่งตรงข้าม แล้วทำหน้าระรื่น เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่ก็ดีไปอย่าง เพราะไม่ทำให้เราสองคนต้องเกร็ง ยังไงเจ้าแทนก็ยังเป็นเจ้าแทนสินะ “นี่ คริสต์มาสอีฟ เธอมีแพลนหรือยัง” อยู่ๆ เจ้าหมอนี่ก็ถามขึ้นมา “ยังหรอก” “งั้นฉันจองวันนั้นได้มั้ย ไปเดตกัน” “อืม ก็ได้นะ แต่ทำไมต้องเป็นวันอีฟด้วยหล่ะ ถ้ากลางวันว่าไปอย่าง แต่กลางคืนมันหนาวนะ ฉันไม่ค่อยชอบอากาศหนาว” “แหม ทีวันนั้นมาตามฉันกลับบ้าน ใส่ชุดกระโปรงบางขนาดนั้นยังออกมาได้เลย” “เหอะ ตอนนั้นแค่โมโห แล้วก็…..เป็นห่วงน่ะ” ฉันนั่งเท้าคาง มองหมอนี่แบบนิ่งๆ “อืม” เขาตอบมาแค่คำเดียว แต่หน้าเขาฟ้องมาแบบนี้เลย (0//0) ทำไมเมื่อก่อนฉันไม่เคยได้สังเกตเลยนะ ฉันชะล่าใจจนเกินไป พวกเราเป็น ผู้ชายกับผู้หญิง ยังไงก็ต้องมีหวั่นไหวกันบ้าง เอ๊ะ!! แล้วถ้าพูดเรื่อง ชาย/หญิง ฮารุกับสตีฟล่ะ คิดยังไงกับฉันนะ ฉันไม่เคยคิดถึงข้อนี้เลย ฉันอาจจะกำลังทำให้พวกเขาลำบากใจอยู่ เหมือนเจ้าแทนช่วงก่อนหรือเปล่านะ อาาา คิดมากจัง พอเป็นเรื่องของเพื่อนแล้วอดคิดมากไม่ได้จริงๆ ฉันนี่มันคนรักเพื่อน 2022 หรือไงว่ะ . . “เอ่อ น้องแทนคุณ พี่มีเรื่องจะพูดด้วย ช่วยออกมารับฟังหน่อยได้มั้ยคะ” ฉากแบบนี้ที่เมื่อก่อนเห็นจนชิน แต่ก็ไม่ได้เห็นนานแล้วนะสำหรับเจ้าแทนที่เปลี่ยนไป เพราะมีคนที่ชอบแล้ว รุ่นพี่ ม.5 มั้งดูจากเครื่องหมายบนเสื้อ หน้าตาสวยเชียว ผู้หญิงผมสั้นไซด์มินิตากลมโต จะว่าไปผู้หญิงที่ผ่านมาๆ ของหมอนี่จะเป็นสไตร์ตัวเล็กๆ น่ารักๆ หมดเลยนี่หน่า แล้วแบบฉันล่ะ ฉันก้มลงมองตัวเอง (.//.) ⇥ สูง 165 น้ำหนัก 50 หน้าอกคัพF ฉันคิดเองแล้วก็หน้าร้อนผ่าวเอง ทำไมต้องแคร์สเป็กหมอนี่ด้วยนะ ฉันเป็นถึงเซเลน่า ลูกรักพระเจ้าเชียวนะ ฉากเรียกออกไปสารภาพรัก … ผ่านไปแล้ว เจ้าแทนกลับเข้ามาหน้าระรื่น แล้วหันมามองฉัน ก็แปลกใจนะว่ามองมาทำไม ถึงฉันจะแอบสนใจว่าคุยอะไรกัน แต่มันไม่ใช่เรื่องใหญ่สำหรับฉัน ฉันเลยไม่ได้ถามอะไรออกไป จน อ.นัตสึเมะเข้ามาโฮมรูม พักเที่ยง “นี่ เซลลี่ไม่จะถามเลยหรอว่ารุ่นพี่เขามาพูดอะไรกับฉัน” แทนคุณถามฉัน “ฉันต้องถามในสิ่งที่รู้อยู่แล้วทำไมล่ะ” “แล้ว เธอรู้ว่ารุ่นพี่มาสารภาพรักฉันแล้วเธอไม่รู้สึกหึงบ้างหรอ” “ถ้าฉันคิดมากเรื่องนั้น ฉันคงต้องหึงผู้หญิงของนายครึ่ง โรงเรียนแล้วมั้ย” แทนคุณนิ่งเงียบทำหน้าไม่พอใจ “ที่เจ้าฮารุ เธอยังออกอาการว่าหึงมาขนาดนั้น” “ฮารุไม่เหมือนนายนี่ เขาไม่ใช่ประเภทเจ้าชู้ไปทั่ว” “งั้นหรอ” ฉันพึ่งเอะใจว่าอาจจะพูดแรงไป กำลังจะเอ่ยขอโทษ เจ้าหมอนี่ก็เดินหนีไปแล้ว หมู่นี้เจ้าหมอนี่ทำตัวแปลกๆ และเอาแต่ใจกับฉันมากจนฉันจะทำตัวไม่ถูกแล้ว สรุปหมอนี่ต้องการให้ฉันมองมากกว่าเพื่อนหรือแค่อยากมายั่วโมโหฉันเนี่ย เฮ้อ แต่เมื่อกี้ก็พูดแรงไปจริงๆ แหละ ไม่น่าเอาเขาไปเปรียบเทียบกับฮารุเลย ไม่มีใครชอบถูกเปรียบเทียบ ฉันรู้ดี แต่ฉันปากไวไปนิด จะแก้นิสัยปากไวยังไงดี ต้องหาจังหวะขอโทษสักหน่อย คาบพละ “โอ๊ยเหนื่อยชะมัด วันนี้ก็วิ่งอีกแล้ว ฮือ” ชมพูแพรบ่น “เหงื่อฉันไหลเต็มตัวเลย แล้วเสื้อพละโรงเรียนเราก็เป็นสีขาวด้วย” ฉันบ่นไปอีก “เห็นทรวดทรงหมดแล้ว” ฮารุที่อยู่ใกล้ๆ เอาเสื้อนอกมาคลุมไหล่ให้ฉัน “อะไรกันฮารุลำเอียง ทีฉันล่ะ” “ของเธอไม่มีอะไรให้ปิดนะแพร” สเตฟานแหย่ชมพูแพร “หน็อยสตีฟ เดี๋ยวนี้อยู่กับเจ้าแทนมาก ติดนิสัยเสียเจ้าหมอนั่นมาใช่มั้ย” ชมพูแพรทุบสเตฟานใหญ่ “ว่าแต่หมอนั่นไปไหนแล้วล่ะ” ฉันเอ่ยขึ้นมา เพราะติดค้างคำขอโทษเจ้าหมอนั่นอยู่ “เห็นเดินเข้าไปในห้องเก็บอุปกรณ์น่ะ” สตีฟบอกหน้ายิ้ม ฉันลุกขึ้นเพื่อจะไปตามหา ที่ห้องอุปกรณ์ หมอนี่อยู่นี่จริงๆ เสื้อพละทำให้เห็นหุ่นของเขาชัดเจนขึ้น แอบใจเต้นแฮะ “มาทำอะไรตรงนี้เอาของมาเก็บหรอ" ฉันชวนคุย เขาไม่ตอบแต่ทำหน้าบึ้ง “เรื่องเมื่อตอนกลางวัน ฉะ…… ว้าย!!” ฉันยังพูดไม่จบหมอนี่ดึงฉันไปกอดจากด้านหลัง เขากอดฉันใว้จนขยับไปไหนไม่ได้ ลมหายใจเขาอยู่ใกล้แค่หูของฉัน “แทนคุณ นายจะทำอะไร ฉันถามเสียงแผ่ว” (.//.) “เลิกกระดิกหางให้คนนั้นคนนี้สักทีเถอะ เมื่อไหร่จะเลิกทำตัวเป็นหมาของคนอื่นสักที แล้วเสื้อตัวนี้ก็ถอดออกซะ” เขาดึงเสื้อของฮารุออกทิ้งไป เผยให้เห็นร่างและทรวดทรง อันชุ่มเหงื่อของฉัน “นี่แทนคุณ หมู่นี้นายทำตัวแปลกๆ เพราะอะไรหรอ ฉันก็ทำตัวปกติ นายต่างหากที่เอาแต่ใจ” เขานิ่งไปสักพัก แล้วพูดขึ้นมา “ถ้าฉันบอกเธอว่า ฉันชอบเวลาที่เธอร้องไห้เพราะฉันล่ะ ถ้าฉันบอกว่า ความรักของฉันคือการได้แกล้งให้เธอต้องมีสีหน้าทุกข์ใจเพราะฉันล่ะ” “ความรักของฉันมันไม่เหมือนของเจ้าพวกนั้น” “เจ้าสเตฟานที่รักและพร้อมจะอยู่ข้างๆเธอ ไม่ว่าเธอจะเลือกเขามั้ย” “หรือเจ้าฮารุกะ ที่รักและพร้อมปกป้องเธอ ไม่ว่าจะในสถานการณ์ใด” “แต่ความรักของฉัน มันคือการที่ฉันมีความสุขก็ต่อเมื่อเธอกระวนกระวายเรื่องฉัน เธอที่วันๆ ต้องคิดถึงฉันและร้องไห้เพราะฉัน ฉันเป็นคนแบบนั้นน่ะเซลลี่ ฉันอาจเป็นประเภท ที่ชอบสร้างความเจ็บปวด” ฉันอึ้งไปพักหนึ่ง ไม่คิดว่าเจ้าแทนจะกล้าเปิดใจกับฉันแบบนี้ แน่นอนว่าเรื่องรสนิยมเป็นสิ่งสำคัญ แล้วถ้าวันหนึ่งคบกันไปเราก็ต้องรู้ แต่ถ้ากล้าพูดตอนนี้ก็เท่ากับต้องการถามว่าฉันจะโอเคมั้ยถ้าหมอนี่เป็นประเภท S “อืม ดีแล้วที่นายบอกรสนิยม แต่ว่าจะดีหรอที่เป็นฉัน เพราะเรื่องที่จะทำให้ฉันสะเทือนใจจนร้องไห้มีน้อยมากเลยนะ นายจะได้เห็นฉันร้องให้เพราะนายสักกี่ครั้งเชียว” “มันไม่ใช่แค่ทำให้ร้องไห้สักหน่อย” “ทำแบบนี้ก็เป็นหนึ่งในเรื่องที่ทำให้ฉันรู้สึกดีหน่ะ” เขาจูบลงมาที่ต้นคอของฉัน ใบหน้าฉันร้อนผ่าว หัวใจเต้นตึกตัก “ฉันก็พึ่งรู้ตัวเองตอนคืนที่ฉันจูบเธอ หน้าของเธอที่กำลังน้ำตาซึมเพราะเป็นห่วงฉัน กับสีหน้าเขินอายตอนถูกจูบ นั่นทำให้ฉันใจเต้นแรงมาก ฉันอยากให้เธอทำหน้าแบบนั้นกับฉันแค่คนเดียว” “เข้าใจแล้ว แต่ตอนนี้ปล่อยก่อน” “เฮ้ย กำลังจะทำอะไรน่ะ” ฉันร้องเสียงหลงหลังจากที่หมอนี่ไม่ปล่อยแถมยังจะ… “ทำเครื่องหมายไง จะได้จำได้ว่าใครเป็นเจ้านาย และไม่ไปกระดิกหางให้คนอื่นอีก” เขาพูดพร้อมกับฝากคิสมากส์ไว้ที่ไหปลาร้าของฉัน สัมผัสที่เบาบางสวนทางกับคำพูดที่ก้าวร้าวนั่น เขาก้มลงมาประทับรอยจูบ หูของฉันร้อนผ่าว ลมหายใจของเขาอยู่ใกล้แค่ใบหู “แบบนี้มัน…” “ไม่ชอบหรอ งั้นฉันหยุดก็ได้นะ” ฉันพูดไม่ออก แทนที่ฉันจะบอกให้หมอนี่หยุดแต่ปากมันไม่ขยับเลย อยากดิ้นหนีแต่กลับไม่มีแรงเลย เหมือนผีเสื้อที่ถูกดักไว้ด้วยใยแมงมุม เขาสอดมือเข้ามาปลดตะขอเสื้อชั้นในของฉัน ในท่าที่ฉันอยู่ระหว่างขาเขาและหันไปในทิศเดียวกัน เขาปลดกระดุมเสื้อฉันออก แล้วถลกเสื้อชั้นในออกไปทั้งอย่างนั้น หนึ่งมือเขาบีบคลึง และอีกมือเขาล้วงเข้ามาในกระโปรงนักเรียนของฉัน "ทะ แทนคุณ" ฉันหน้าแดงแล้วเรียกเขาเสียงกระเส่า "เรียกฉันเสียงแบบนั้น ฉันก็แย่สิ" "งั้นนายก็ปล่อยก่อนสิ" เขาไม่ปล่อยแถมยังบีบคางฉันให้หันมาจูบเขาจากด้านหลังของฉัน ตอนนี้ฉันอยู่ในท่าเหมือนกับกว่างน้อยที่ต่อต้านอะไรเขาไม่ได้เลย นิ้วเย็นกำลังซุกเข้าไปในกางเกงในตัวจิ๋ว "ให้ปล่อยหรอ แต่เธอแฉะหมดแล้วนะ" เขายิ้มยกร้ายสะใจเหมือนผู้กำชัยชนะ และเหมือนจะเป็นอย่างนั้นจริงๆ เพราะร่างกายสาวน้อยแบบฉันมันต้องการเขา "อ๊ะ อ๊ะ อืม ซี๊ด แทน แทนคุณ ดะ เดี๋ยว หยุดก่อน" "แน่ใจหรอว่าให้หยุด เธอแฉะขนาดนี้แล้วนะ" ตอนนี้เป้ากางเกงของเขาเริ่มเปลี่ยนรูป แต่นิ้วยังบดขยี้ ฉันไม่หยุดหย่อน "อ๊ะ อื้อ อื้อ ฉันครางออกมา" แน่ล่ะใครมันจะทนไหว "เสียงครางเธอโคตรเซ็กซี่เลยเซลลี่" เขารัวนิ้วไม่หยุด อีกมือก็บดอยู่บนเม็ดสีชมพูตรงปลายยอดอก "อะอื้อ หยุดแกล้งได้แล้ว ฉัน จะ อร้ายยยย ซี๊ดดดส์" ฉันเสร็จกระตุกอย่างแรงต่อหน้าเขา ที่ทำหน้าตาพึงพอใจกับ อาการตอนนี้ของฉันมาก ฉันสลัดตัวจนหลุดออกมาจากเขา สีหน้าของแทนคุณพึงพอใจกับหน้าของฉันมาก เขายิ้มร้าย แล้วยกนิ้วที่เต็มไปด้วยน้ำจากช่องของฉันให้เขาดู ไอ้หมอนี่ ตอนนี้หน้าฉันคงแดงสุดๆ เขายิ้มออกไปจากห้องเก็บอุปกรณ์อย่างอารมณ์ดี หน็อยเจ้าแทน เป็นแค่เจ้าแทนคุณแท้ๆ กลับมาทำแบบนี้กับฉันงั้นหรอ เจ็บใจ แต่ต้านทานไม่ได้ ความรู้สึกแบบนี้มันอะไรกัน ยังไม่ได้คบกันเป็นเรื่องเป็นราวซะหน่อย แต่มาทำแบบนี้กับฉันเนี่ยนะ ฉันจะเอาคืนนาย

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more