พวกเขาเรียกฉันว่าลูกรักพระเจ้า

EP.9 : เมดคาเฟ่ รวมดาว

ที่โรงเรียน

“เผลอแป๊บเดียวก็จะสิ้นปีแล้วหรอเนี่ย สตีฟ บ้านนายนัดฉลองคริสต์มาส กับบ้านฉันไม่ใช่หรอ”

“อื้อ ใช่ๆ เห็นว่าจะไปรวมตัวที่บ้านเธอหน่ะ เซลลี่”

“หืิม น่าสนุกจัง พวกเราก็อยากไปฉลองด้วยนะ” ชมพูแพรพูดขึ้นมา

“พูดยังกับทุกปีไม่ได้มาเถอะ เธอก็แจ้นมาทุกปีไม่ใช่หรอ ยัยแพร”

“งื้อ เซลลี่ ชมเค้าหรอ ชมเค้าทำไม เค้าเขินนะ” แยกคำชมกับคำเหน็บแนมไม่ออก นี่คงต้องไปเช็กสมองแล้วมั้ย

“พวกนายล่ะจะมามั้ย ถ้ามา ฉันจะได้กะปริมาณอาหารกับเค้กเพิ่มให้ แต่ถ้าไม่สะดวกก็ไม่เป็นไรนะ คริสต์มาสมันต้องฉลองกับครอบครัวนี่เนาะฮารุ แต่เจ้าแทน บ้านนายไม่มีคริสต์มาสนี่ เพราะงั้นต้องมาบ้านฉันนะ”

“อืมได้สิ ฉันจะไป” แทนคุณพูดเสียงเจ้าเล่ห์

“ฉันไปได้อยู่แล้ว ฮารุกะพูดขึ้นมานิ่งๆ” สไตร์ ฮารุกะ

“แต่ก่อนอื่นก่อนที่พวกเธอจะคิดไปถึงช่วงสิ้นเดือนที่แสนสนุกสนาน ฉันแค่คิดว่าพวกเธอควรคิดถึง สัปดาห์งานโรงเรียน กับสัปดาห์งานชมรมก่อนมั้ยน่ะ” หน้านิ่งๆ สไตร์ฮารุกะคุงอีกเช่นเคย -.-

จริงอยู่ที่ว่าเดือนนี้ทั้งเดือนอาจจะยุ่งกันจนไม่ได้เรียนหนังสือเลยก็ว่าได้ เพราะเริ่มสัปดาห์แรกด้วย

สัปดาห์งานโรงเรียน ก็คือแต่ละห้องเรียนต้องทำกิจกรรมมา 1 อย่างซึ่งแต่ละห้องจะต้องคิดเอง สามารถชวนคนนอกโรงเรียน หรือครอบครัว หรือคนรักมาเที่ยวได้ งานจะจัดอยู่ที่ 2-3 วันแล้วแต่กำหนดการแต่ละปีของโรงเรียน

ต่อมาก็จะเป็น

สัปดาห์งานชมรม แต่ละชมรมต้องมาโชว์ความสามารถบนเวที ให้นักเรียนดู เพื่อทำการเก็บภาพ บันทึกภาพ เอาใว้เชิญชวนนักเรียน ที่มีชมรมแล้วหรือยังไม่มี ให้เข้ามาที่ชมรมของตัวเองให้มากที่สุด แสดงบนเวทีชมรมละ 30 นาที งานนี้ก็ประมาณ 2-3 วันแล้วแต่ว่าจำนวนชมรม ที่ยื่นใบขอแสดงจะมากน้อยแค่ไหนในแต่ละปี

“โอ๊ยพูดถึงเรื่องนั้นหัวหน้าห้องแบบฉันก็ไม่ได้นิ่งนอนใจนะ อิอิ ปีนี้ห้องเราจะทำ เมดคาเฟ่รวมดาว ดีมั้ยทุกคน”

ชมพูแพร ตะโกนขึ้นมา ให้เพื่อนๆ ในห้องได้ยิน

“ห๊ะ” เสียงทุกคนประสานเสียงกันตกใจ

“ยัยแพร นี่ความคิดใคร” ฉันถามไปงั้นแหละ ไม่บอกก็รู้ว่าความคิดยัยนี่แน่นอน

“นั่นสิแพร แล้วเพื่อนในห้องล่ะเขาจะว่าไง” สตีฟเอ่ยอย่างกังวล

“เห้อ แล้วทำไมไม่ถามพวกเราก่อนละ พวกเราก็เป็นสมาชิกของห้องนะ” แทนคุณโวยวาย

“เรื่องนั้นฉันก็กำลังจะโหวตอยู่นี่ไงล่ะ”

จากนั้นยัยแพรก็เริ่มบรรยายโปรเจค

นี่มันนรกชัดๆ ฉันได้แต่คิดในใจ

“นี่ๆ ใช่มั้ยล่ะพวกเธอ การที่เอาเซลลี่แต่งชุดเมดวาบหวิว แล้วมี เจ้าชายรูปงาม 3 คนมาคอยปกป้อง คอนเซ็ปเจ้าหญิงเมด รวมดาวไงล่ะ พวกเธอจะได้เห็นยัยนี่ในชุดเมดวาบหวิว ถุงน่องยาวสีดำลายตาข่าย ชวนหวิวเลยนะ พวกนายไม่คิดแบบฉันหรอ แล้วแบบนี้เรตติ้งห้องเราต้องได้ ที่ 1 แน่นอน”

ฉันได้แต่อึ้งในความคิดยัยนี่

ทั้งห้องเงียบไปประมาณ 5 วิ แล้วเสียงดังกระหึ่มก็ตามมา

แน่นอนสิต้องคาเฟ่เมดแล้วงานนี้/ใช่มั้ยๆ คาเฟ่เมดสุดยอด/ความคิดดีมากเลยคุณหัวหน้าห้อง/เซเลน่าจงเจริญ

ทุกคนลงมติเป็นเสียงเดียวกัน โดยไม่ถามตัวแสดงเอกอย่างพวกฉันสักคำ

เอ่อ/เอ่อ/เอ่อ/เอ่อ พวกฉัน 4 คนได้แต่ยกมือ แต่ทุกคนก็ไม่สนอีกแล้ว เสียงดีอกดีใจและตื่นเต้นกับงานสัปดาห์ มันกลบความเห็นพวกเราไปหมด

“แล้วผีตัวไหนเข้าสิงยัยนี่ว่ะ ปกติหวงเซเลน่าขนาดนั้น แล้วอารมณ์ไหน ถึงจะมาให้ยัยนี่แต่งชุดเมดวาบหวิว” แทนคุณบ่น

“หรือว่าช่วงนี้ติดอนิเมะ แนวนั้นอยู่ ฉันได้ยินยัยนั่นพูดถึงอนิเมะบ่อยช่วงนี้” สเตฟานคาดเดา

“อืม คนอย่างแพรก็น่าจะเป็นไปได้ ที่จะคลั่งอะไรบางอย่างเป็นช่วงๆ แต่มันไม่ค่อยสมเหตุผลสักเท่าไหร่ที่เอา เซลลี่ มาโชว์แบบนี้ ไม่สมกับเป็นยัยนั่นเลยแฮะ” ฮารุกะครุ่นคิด พลางเอามือลูบคางสงสัย ประหนึ่งนักสืบกำลังหาข้อมูล

เหมือนชมพูแพรจะได้ยิน แล้วหันมาบอกกับสามหนุ่มว่า

“จริงอยู่ที่ว่าช่วงนี้ฉันติดอนิเมะ แล้วฉันก็อยากให้เซลลี่แต่งตัวตามอนิเมะ ฉันหวงเซลลี่ก็จริง แต่ฉันอยากแกล้งพวกนายมากกว่า” หึหึ ชมพูแพรกระซิบข้างหู เด็กหนุ่ม 3 คน

เด็กหนุ่มสามคนหน้าเสียหันไปมองเด็กสาวผมทองที่นั่ง งง อยู่ริมหน้าต่าง

“อะไร มองอะไรกันพวกนาย”

“นี่เธอจะทำตามที่ยัยแพรบอกจริงๆ หรอ” สตีฟถามอย่างเป็นห่วง

“แล้วฉันเลือกอะไรได้มั้ยละ” ฉันชี้ ⇒ ไปทางกลุ่มเพื่อนที่กำลังดีใจและคาดหวัง

“แล้วก็คงไม่ใช่ฉันคนเดียวที่ต้องแต่งชุดน่าอายนั่น พวกผู้หญิงในห้องก็ต้องแต่ง ว่าแต่พวกนายเถอะ โอเคมั้ย”

“แน่นอน ฉันจะเป็นเทพคอยพิทักษ์เธอ” สตีฟพูดอย่างร่าเริง

“โอ๊ย รอยยิ้มเทวดา สตีฟน้อยของฉัน” ฉันหยิกแก้มเขา

“ถ้าเธอโอเค เราก็ไม่มีปัญหา ใช่มั้ยฮารุ” แทนคุณถามฮารุ

“อืม” ฮารุตอบนิ่งๆ

นาย ⇥ ฮารุกะ เจ้าชายแสนเย็นชา แห่งเมือง หิมะที่เหน็บหนาวทางตอนเหนือ

นาย ⇥ ไอ้แทน เจ้าชายนักรัก แห่งเมืองโจรสลัด โอ้ว ชุดโจรสลัดต้องเหมาะกับนายแน่ๆ

นาย⇥ สตีฟ บุตรแห่งเทพผู้พิทักแสนอ่อนโยนพร้อมกับปีกน้อยๆ ที่ตกมาจากสวรรค์

ใครก็ด้ายยยยย เอายัยนี่ไปเก็บที โอ๊ยยยยยย

“โอ๊ะ ไม่ได้การละ ต้องไปเตรียมชุด เย้ๆ เตรียมชุดสินะ”

ว่าแล้วยัยแพรก็ลุกออกจากโต๊ะกินข้าว โดยที่ทิ้ง พวกเรานั่งเหวอกันอยู่

พวกเรา 4-5 คนได้แต่นั่งมองหน้ากันแบบ งง งง แล้วก็ถอนหายใจออกมาพร้อมกัน

////เห้อ////

“สวัสดีค่ะพี่ๆ ทุกคน วันนี้หนูจะเป็นไกด์อาสานำเที่ยวชั่วคราวนะคะ”

เด็กสาวร่างบาง หน้าตาจิ้มลิ้มเอ่ยทักทายพี่ชายบ้านฮาร์ฟ

“วันนี้น้องมายด์ไม่มีเรียนหรอครับ ^^” มัวร์เอ่ยถามอย่างอ่อนโยน

“พอดี ม.ต้น โดนปล่อยให้มาเที่ยวได้ตามสบายค่ะ ช่วง 2-3 วันนี้ไม่มีเรียนด้วยค่ะ”

“หืม ไม่ใช่ว่าแอบโดดเรียนมาหรือครับ” ไมค์เคิลแซวแบบอ่อนโยน

“ป่าวโดดค่ะ นั่นไง เพื่อนๆ ม.ต้นมาเที่ยวกันเต็มเลยเห็นมั้ยคะ ชุดเด็ก ม.ต้น” เด็กสาวชี้แจงแบบเขินๆ

“โห เด็กมัธยมนี่ เจริญหู เจริญตา ชะมัด” เลออนพูดเสียงห้าว

“ทำไมพี่รู้สึกแก่ขึ้นมายังไงไม่รู้ ฮ่าๆ” แจ็คสันพูดแบบเขินๆ

“งั้นไปกันเลยมั้ยคะ หนูจะพาไปห้องพี่จ๋าก่อน” เด็กสาวพูดพร้อมนำทาง

///แล้วฉากเสียงซุบซิบก็ต้องมาแล้วป่ะ หล่อขั้นเทพมารวมตัวกันขนาดนี้///

โห พวกเธอดูนั่นสิ ดาราหรือเปล่าอ่ะ ผู้ชาย 4 คนหล่อเว่อ

นั้นสิ เขามาถ่ายแบบ ถ่ายละครอะไรกันรึเปล่านะ ไปขอถ่ายรูปกันดีมั้ย

แต่ว่าเดินมากับเด็ก ม.ต้น โรงเรียนเราด้วยนะ น่าจะมาเที่ยวงานโรงเรียนมากกว่า

ห้องเรียน ⇒ ม.4/1

ภายในห้องเรียนที่เต็มไปด้วยการตกแต่ง ที่ให้ความรู้สึกของเมดคาเฟ่จริงๆ เด็กสาวนับ 10 ใส่ชุดเมด เดินบริการลูกค้าอยู่ แต่ถ้าจะให้พูดถึงตัวท๊อปของค่าเฟ่นี้ ก็คงจะหนีไม่พ้น

“สวัสดีค่ะ นายท่าน เชิญเข้ามาก่อนสิคะ”

รอยยิ้มการค้า ของเด็กสาวผมทอง นัยน์ตาสีเขียวมรกตชวนฝัน ผมสีทองของเธอ ถูกมัดรวบขึ้นไป 2 ข้างอย่างเรียบง่าย และถูกผูกด้วยโบสีดำ ชุดเมด ขาวตัดดำเรียบๆ แต่ดูแพง กระโปรงสั้น เสื้อเกาะอกที่เหมือนจะเกาะอกคัพ F ของเธอไว้ไม่ไหว กับผ้ากันเปื้อนครึ่งตัวแค่ช่วงล่าง ถุงน่องตาข่ายถูกผูกไว้ ด้วยสายยืดที่ถูกดึงด้วยอะไรสักอย่างข้างในกระโปรงสั้นนั้น คอที่ถูกผูกด้วยสายรัดที่มีกระดิ่งประดับอยู่ จะว่าไปยัยแพรนี่เทสดีชะมัดเลย หาชุดมาให้ได้ขนาดนี้ เธอคิดในใจ

“อ้าวพวกนาย -.-”

“ไหงทำหน้าแบบนั้นล่ะน้องรัก นี่ลูกค้านะ ทำหน้าตาดีๆ หน่อยๆ สิ” เลออนทำเสียห้าวพร้อมกับกลั้นขำขั้นสุด

“ชุดอะไรของเธอว่ะ เซลลี่” ไมเคิลโวยวาย

“ไปถามยัยแพรสิ” ฉันตอบไปแบบหงุดหงิด

“ว่าแล้ว แพรต้องเป็นคนคิดอะไรแผลงๆ แบบนี้แน่ อย่างตอนเรียนปฐมก็ให้แต่งชุดผีสาว ตอน ม.ต้นก็ให้แต่งชุดบันนี่เกิล ยัยนั่นคลั่งอะไรเป็นพักๆ จริงๆ” มัวร์พูดเรียบๆ

“หืม แต่พี่ว่ามันไม่โป๊ไปหรอ เซเลน่า” แจ็คสันเอ่ยด้วยความเป็นห่วง

“แจ็คกี้ แงงงงง จบงานนี้พี่ต้องจัดการยัยแพรให้ฉันนะ” ฉันพูดแล้วโดดกอดแจ็คสัน

“แล้วไอ้ 3 คนนั้นหายหัวไปไหน ทำไมไม่มาคอยดูแลเธอ” ไมเคิลเริ่มมีอารมณ์โมโห

“โดนรุมทึ้งถ่ายรูปอยู่นู่นไง” ฉันชี้นิ้วไปที่กลุ่มสาวๆ ที่กำลังรุมถ่ายรูป เจ้าชายของงาน ทั้ง 3 คน

มุมห้องแต่ละมุมมีเด็กสาวรุมถ่ายรูปเจ้าชายผู้พิทักษ์อยู่ //ก็แค่ในสายตาสาวๆ อ่ะนะ//

มุมแรก ฮารุกะ เจ้าชายเย็นชา แห่งเมืองหิมะตอนเหนือ

ชายหนุ่มแสนเยือกเย็น ผมสีน้ำตาลแดงที่มีนัยน์ตาสีเงินเปล่งประกาย ชุดที่ฮารุใส่ ก็แค่เสื้อเชิดกางเกงสแล็คธรรมดา แต่ว่าเพิ่มเอฟเฟ็คความเป็นพระเอกลงไป เสื้อคลุมไม่มีแขนถูกคลุมไว้ตรงบ่า กลัดด้วยสายกลัดสีเงินเข้ากับดวงตาของเขายิ่งนัก ยัยแพรนี่เทสดีจริงๆ ขนาดฉันมองเองยังรู้สึกว่าดูดีจริงๆ (0//0)

มุมที่สอง แทนคุณ เจ้าชายนักรัก แห่งเมืองโจรสลัด เอาง่ายๆ คือยัยแพรแค่อยากให้เจ้าแทนแต่งชุดโจรสลัด

แต่มั้นก็ออกมาดูดีเกินปุยมุ้ย เจ้าแทนเอ๊ย ผมสีดำสละสลวยที่ถูกรวบไว้แค่ครึ่งหัว ดวงตาสีบลูแซฟฟลายส์แสนโดดเด่นเสื้อคลุมที่เผยให้เห็นรอยสักช่วงต้นแขนที่ไม่ค่อยมีใครได้เห็น หมวกโจรสลัดที่หมอนั่นใส่ทำให้ดูออร่าพุ่งขึ้นมามหาศาล แถมหน้าตาเจ้าเล่ห์นักรัก กับชุดรุ่มร่ามสีน้ำตาลแดงนั้น ช่างเข้ากับหมอนี่จริงๆ มองแล้วอดหน้าแดงไม่ไหว (.//.)

มุมที่สาม สเตฟาน มุมเทวดามีปีกตัวน้อยๆ

สตีฟไม่ใช่คนร้างสูงใหญ่มาก จึงทำให้แต่งออกมาได้ดูดี ผมสีบอร์นให้ความรู้สึกเหมือนอยู่ในเทพนิยายกรีกโบราณ ดวงตาสีน้ำข้าว กับชุดสีขาวบริสุทธิ์ที่ไม่ได้รุ่มร่ามมากเกินไป มองแล้วจะดูเรียบๆ ด้วยซ้ำ แต่ปีกน้อยๆ ทำให้เขาโดดเด่นในหมู่ผู้คน จนอดใจเต้นไม่ได้ (>//<)

“ปล่อยพวกนั้นไปก่อนเถอะ แล้วพวกนายก็นั่งแล้วสั่งอะไรสักทีเถอะ คิวร้านเราเป็นเงินเป็นทองนะ”

“โห ยัยเมดปากแซ่บ พูดจากับลูกค้าแบบนี้เลยหรอ” ไมเคิ้ลบ่นอุบอิบ

“อะไร ให้ฉันพูดหวานกับนายทำไมอีก ทุกวันนี้ก็มีคนพูดหวานกับนายทุกวันจนจะอ้วกอยู่แล้ว เบื่อพวกมีแฟนชะมัด”

“เอ้า แล้วแกมาหงุดหงิดอะไรใส่ฉันเนี่ย ไอ่น้องคนนี้"

“แง พี่จ๋า อย่าอ้วกเลยนะคะ มากอดๆ” เด็กสาวโผเข้ามากอด แต่ชุดฉันก็ไม่ค่อยอำนวยเลย

“พอเถอะๆ อย่าแหย่เซลลี่เยอะเลย ก็คงจะะหงุดหงิดจริงๆ แหละ ที่ถูกจับมาแต่งชุดแบบนี้” มัวร์รีบห้ามศึก

“ไม่ใช่ว่าหงุดหงิด เพราะหวงเจ้า 3 ตัวนั้นหรอกนะ” เลออนพูดขึ้นมาโดยไม่คิดอะไร

.

ฉันกำลังเดินเพื่อไปเตรียมส่งออเดอร์ ร่างสูงใหญ่ก็เข้ามาหาฉันจากด้านหลังแล้วเอ่ยทักทายขึ้นมา

“สวัสดีครับ เซลลี่ พี่มาแล้วนะ” ชายหนุ่มรูปงาม ที่มีตาชั้นเดียวนัยน์ตาสีดำทรงเสน่ห์ ผมสีดำที่ไม่ได้มีการแต่งเติมสีอะไรเข้าไป ไว้ยาวลากไทรสไตร์ไอดอล โทนเสียงนุ่มลึกที่คุ้นเคย เพราะเข้าไปทำเพลงด้วยกันบ่อย มากับเพื่อนอีก 2-3 คน

“พี่ริว มาด้วยหรอคะ ไม่น่าเชื่อ ห้องพี่ไม่ทำกิจกรรมหรอคะ”

“ทำสิห้องพี่ทำบ้านผีสิง แต่พี่แอบหนีมา ว่าแต่ชุดนี้เหมาะกับเธอมาก น่ารักมาก (0//0)” คิริวชมแบบหน้าแดง

“ขอบคุณค่ะ เชิญเข้ามาก่อนสิคะ นายท่าน” ฉันพูด แล้วตบท้ายด้วยรอยยิ้มการค้าของฉัน

“ใจละลายหมดแล้วครับ คิกๆ”

“อะไรกัน เปลี่ยนชื่อเรียกจากรุ่นพี่มาเป็นพี่ริวแล้วหรอ” แทนคุณรีบวิ่งแจ้นผละจากกลุ่มสาวๆ มากอดคอฉัน

“นั่นสิๆ มาเรียกเซลลี่แบบนี้ สนิทกันขนาดนั้นแล้วหรอครับรุ่นพี่” สเตฟานรีบมากันท่า

“อะไรของพวกนายละเนี่ย นี่ลูกค้านะ แล้วสาวๆ ของพวกนายล่ะไปไหนหมด” ฉันถามออกไปแบบหงุดหงิด

“ไปกันหมดแล้วน่ะ” ฮารุกะ พูดนิ่งๆ พร้อมกอดคอฉันอีกข้าง

“โอเค โอเค เอามือออกไปก่อน ฉันจะพาลูกค้าไปที่โต๊ะ” ฉันพูดพลางแกะมือเจ้าแทนกับเจ้าฮารุ

ทันทีที่คิริวนั่งโต๊ะ เขาก็เอ่ยขึ้นมาแบบกวนๆ เหมือนตั้งใจจะยั่วโมโห เจ้า 3 คนนั้นต่ออีกหน่อย

“เอ้อ เซลลี่เธอพักกี่โมง พี่ว่าจะชวนเธอไปเที่ยวที่ห้องพี่บ้างหน่ะ อยากไปบ้านผีสิงมั้ย”

“ได้สิคะ ฉันพักบ่ายสอง เดี๋ยวเราไปหาอะไรกินก่อน แล้วไปต่อที่บ้านผีสิงกันมั้ยคะ” ฉันตอบไปแบบไม่คิดอะไร ไม่คิดอะไรจริงๆ นะ ก็ฉันสนิทกับพี่เขาพอสมควร แต่งเพลงให้เขาไปก็ 2 เพลงแล้ว กำลังขึ้นเพลงที่ 3 แล้ว แค่ไปเดินเที่ยวด้วยกันมันเลยไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรสำหรับฉัน

ผู้ชายบ้านฮาร์ฟ 4 คนกำลังตกใจแบบสุดขีด แล้วกำลังจะพากันลุกขึ้นมาจากโต๊ะ ไม่ต้องบอกก็รู้นะว่าลุกขึ้นมาทำไม แต่ไม่ทันแล้ว มีคนปาดหน้าซะก่อน

“อะไรกัน อะไรกัน จะมาฉกตัวเมดสาวคนสำคัญของพวกเราไปได้ยังไงครับรุ่นพี่ ^^” สตีฟ

“ใช่ๆ พวกเราลงทุนแต่งขนาดนี้เพื่อคอยอยู่กับยัยนี่ตลอดเวลานะครับ แล้วรุ่นพี่จะมาปาดหน้าเค้กไปได้ยังไงครับ” แทนคุณ

“นั่นสิ ถ้าอยากกินอะไรก็ไปกินกับพวกเราสิ อยากไปบ้านผีสิงพวกเราจะพาเธอไปเอง เพราะฉะนั้น ไม่ต้องไปรบกวนรุ่นพี่หรอก ใช่มั้ยเซลลี่” ปิดท้ายด้วยฮารุกะ

อะ เอ่อ เด็กสาวตะกุกตะกัก แต่แล้วเสียงเรียกจากลูกค้าท่านอื่นก็มาช่วยชีวิต

“อะไรกันท่านเซเลน่า มาบริการพวกเราด้วยสิครับ” //

“ใช่ๆ พวกเราก็อยากให้ท่านเซเลน่ามาบริการนะครับ” //

“โต๊ะนี้ด้วยครับท่านเมด” //

“ไปเดี๋ยวนี้เลยค่าาา” ฉันหลีกสถานการณ์นี้แล้วหันกลับไปยิ้มแบบการค้าให้ลูกค้าท่านอื่น

“พวกนายสามคนน่ะ ถ้าไม่รีบทำอะไรสักทีอย่าหาว่าผมไม่เตือนนะ ยัยนั่นไม่ใช่คนที่ปล่อยไว้แล้วจะไม่มีใครมาแย่งไปได้ตลอดชีวิตนะ พวกนายคิดจะทำตัวเป็นหมาหวงก้างไปตลอดชีวิตของยัยนั่นเลยหรอ”

อึก เด็กหนุ่มสามคนสะอึก แต่ก็เถียงไม่ออก

“ผมน่ะ ไม่เหมือนพวกนายหรอกนะ ผมพร้อมเมื่อไหร่ผมจะบอกเธอแน่ๆ ความรู้สึกของผมน่ะ คิกๆ”

///คิริวกำลังยั่วโมโห เด็กหนุ่มทั้ง 3 อยู่ แล้วเหมือนจะยั่วสำเร็จด้วยสิ คิกๆ ///