ตอนที่ 9
1435 Words
ร่างสูงสง่าของรัชทายาทแห่งนามีรุนเดินจากไปไกลแล้ว แต่คอลิดซึ่งทำหน้าที่เป็นรองรัฐมนตรีกระทรวงต่างประเทศได้แต่ยืนเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันตัวเอง เพราะมาลิกกล้าเอาเรื่องเงินปันผลมาขู่เขา ทั้งที่เงินนั่นมันคือสิทธิ์ที่เชื้อพระวงศ์ทุกคนควรจะได้รับอยู่แล้ว แค่มันได้มาจากการเจรจาธุรกิจของมาลิกเท่านั้น ซึ่งหากไม่มีมาลิกก็ใช่ว่าจะไม่มีใครทำได้ และยังแค้นเคืองแทบกระอักเลือดเพราะไม่คิดว่าเรื่องนั้นมาลิกก็รู้ จริงอยู่ว่าเขาสามารถมีภรรยาได้หลายคน แต่ก็ไม่มีสตรีใดในนามีรุนที่จะสร้างความถึงอกถึงใจได้เท่านางฟ้าในฮาเร็มของมาลิกล่ะ
โดยเฉพาะที่แต่ละนางนั้นก็งดงามจนเกินห้ามใจ และพวกนางเหล่านั้นก็เต็มใจที่จะรับใช้เขาเอง เพียงแค่เขามีอัญมณีมีค่าหรือธนบัตรดอลลาร์ปึกใหญ่ไปหว่าน พวกนางก็แทบจะถลาเข้ามาให้เขาใช้บริการไม่ว่างเว้น ยิ่งคิดก็ยิ่งแค้น เพราะคำพูดของมาลิกนั่นคือ หากไม่มีฮาเร็มของมัน เขาก็คงจะหาที่ระบายออกไม่ได้
“ไอ้แกะดำ ฝากไว้ก่อนเถอะ สักวันฉันจะขย้ำและฉีกแกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย คอยดู” เสียงเหี้ยมเอ่ยออกมา ดวงตาเต็มไปด้วยความแค้นมองตรงไปยังทิศทางที่ชีคมาลิกเดินลับไป ก่อนจะเปลี่ยนเป็นแสยะยิ้มเพราะในอนาคตอันใกล้นี้เขาจะต้องทำในสิ่งที่ตั้งใจไว้ให้ได้
เสื้อผ้าข้าวของที่จำเป็นถูกนำมาจัดเรียงไว้บนเตียงเพื่อตรวจสอบให้รอบคอบอีกครั้งก่อนจะจัดใส่กระเป๋าเดินทางใบใหญ่ เพราะการไปทำงานในประเทศที่ไม่เคยคุ้นทำให้เธอต้องเตรียมเสื้อผ้าและเครื่องแต่งกายไปให้ครบ เพราะยิ่งไม่เคยไปมาก่อน หากขาดเหลืออะไรคงหาซื้อได้ลำบากแน่
“จะเอาอะไรไปให้มากมายน่ะอาย ไปแค่อาทิตย์เดียวนะ นี่ขนไปเหมือนจะอยู่ได้เป็นเดือน เอาไปน้อยๆ ก็ได้ ขาดเหลืออะไรก็ค่อยไปซื้อเอาที่นั่น”
เสียงทักของลูซี่ทำให้เนตรดาราหันมองมาเพียงนิดก่อนจะอมยิ้มน้อยๆ ไม่ว่าอะไร เพราะยิ่งพูดมากก็อาจจะถูกลูซี่ค่อนขอดในความประหยัดของเธอก็เป็นได้
“นี่อะไร ยาสีฟันใกล้จะหมดแบบนี้ก็เอาไปเหรอ โหย... ยัยอาย... ยัยทะเลเรียกแม่ โรงแรมที่เขาจัดให้น่ะ ห้าดาวนะย่ะหล่อน ยาสีฟัน แปรงสีฟัน สบู่ ยาสระผม เขามีเตรียมไว้ให้จ้า ผ้าเช็ดตัวนี่ก็ไม่ต้อง เอาไปทำไมให้หนักกระเป๋า โอย... นี่อะไร หล่อน! แม้แต่หมวกคลุมผมอาบน้ำหล่อนก็ยังเอาไป แม่เจ้า!! เธอถ่ายแบบในโรงแรมนะจ๊ะ ไม่ใช่ไปถ่ายในทะเลทรายพกไปซะขนาดนี้” ลูซี่ส่ายศีรษะไปมา ไม่เห็นด้วยที่เนตรดาราจะประหยัดมากมายขนาดนี้ เล็กๆ น้อยๆ เสียเพื่อความสะดวกสบายก็น่าจะจ่ายได้
“ไม่ต้องมายุ่งกับอายเลย พี่ลูซี่น่ะไปเตรียมของตัวเองให้เสร็จเถอะ เดี๋ยวโน่นก็ไม่มี นี่ก็ไม่ได้เอาไป ต้องมายืมอายตลอด ไม่รู้อ่ะ อายต้องรอบคอบ เอาไปเองให้ครบ แล้วจะให้อายไปเสียเงินให้ประเทศอื่น อายไม่เอาหรอกนะ ที่เดียวที่อายจะยอมเสียเงินอย่างไม่สมเหตุสมผลก็คือเมืองไทยเท่านั้น เงินจะได้สะพัดในไทยแลนด์ ถ้าเป็นประเทศอื่นน่ะต้องเสียเงินให้อายเท่านั้น”
“งกน่ะสิหล่อน นี่อาย เงินก็มีเยอะแล้วนะ อยากซื้ออะไรก็ซื้อไปสิ เก็บเอาไว้มากๆ จะบูดเสียก่อนได้ใช้”
“มีที่ไหนกันพี่เงินบูด อายไม่ได้งกนะพี่ เพียงแต่อายไม่มีความจำเป็นต้องซื้อสิ่งฟุ่มเฟือยอะไรมากมายก็เท่านั้นเองแหละพี่ ในเมื่อชุดที่ถ่ายแบบทางทีมงานก็เตรียมไว้ให้อยู่แล้ว อายแค่เอาสิ่งของจำเป็นไปก็เท่านั้น”
“ก็ไปซื้อเอาก็ได้ ถามจริง ใจคออายจะเอายาสีฟันที่ใกล้หมดนี่ไปเหรอ” ลูซี่กรีดนิ้วหยิบหลอดยาสีฟันสมุนไพรที่เนตรดาราบอกว่าใช้ดีนักหนาขึ้นมาดู สีหน้าแสดงออกว่าเนตรดารางกเอามากๆ ทีเดียว
“นิดหน่อยมันก็เป็นเงินนะพี่ ถ้าต้องไปซื้อหาเพิ่ม อีกอย่างไปต่างที่ต่างถิ่นจะซื้อของยังไงก็ยังไม่รู้ อย่างเช่นพวกแผ่นอนามัยนี่ล่ะ พี่ลูซี่คิดว่าเราจะหาซื้อได้เหรอ นั่นมันอาหรับนะไม่ใช่ประเทศไทยที่จะมีร้านสะดวกซื้อยี่สิบสี่ชั่วโมงน่ะ”
“แหม... มันคงไม่ลำบากขนาดนั้นหรอกน่า”
“ไม่รู้อ่ะ อายจะเก็บเงินไว้ซื้อที่ให้พ่อกับแม่เพิ่ม และอายก็จะทำห้องเช่าด้วย จะได้มีเงินไว้นอนกินตอนแก่ อะไรประหยัดได้อายก็จะประหยัดให้มาก พี่ลูซี่ก็เหมือนกัน ข้าวของแบรนด์เนม เพลาๆ ลงบ้าง เดี๋ยวตายไปจะต้องเอาเสื้อผ้า กระเป๋า รองเท้าเป็นเชื้อเพลิงเผานะ”
“ย่ะหล่อน! ถามนิดเดียวตอบยาวเลย เออ! ตามใจหล่อนจะเอาอะไรไปก็ตามใจ ส่วนฉันน่ะ ชุดเดียวก็พอแล้ว” ลูซี่เบะปากพร้อมกับตรวจดูเสื้อผ้าที่เนตรดาราเตรียมไปมากมายหลายชุด
“ชุดเดียว นี่พี่จะไปเช้าเย็นกลับหรือยังไง” คิ้วเรียวสวยขมวดเข้าหากัน เธอเอาเสื้อผ้าไปเยอะน่ะใช่ แต่ถ้าลูซี่จะเอาไปชุดเดียวมันจะน้อยไปไหมล่ะ
“เอ่อ... ก็จะเตรียมไปทำไมให้มาก ที่นั่นน่ะร้อนจะตาย ไปไหนมาไหนก็ต้องใส่เสื้อคลุมของเขา ชุดเดียวก็เกินพอแล้วแหละ แล้วไม่มีใครสนใจหรอกนะว่าพี่จะใส่ชุดข้างในซ้ำหรือเปล่า เพราะพี่ไม่ใช่เนตรดาราจ้า... ว่าแต่อายเถอะเอาไปกี่ชุดกันเนี่ย นี่หมดหรือยังไม่หมด” ลูซี่เปลี่ยนเรื่องตามองดูตู้เสื้อผ้าที่ยังเปิดค้างเอาไว้
“ยัง อายว่าจะเอาผ้าคลุมผมไปหลายผืนหน่อย เอาไปเผื่อพี่ลูซี่นั่นแหละ”
“ย่ะหล่อน จัดซะให้พออยู่ได้เดือนหนึ่งเลยนะ”
เนตรดารามองเสื้อผ้าข้าวของที่ลูซี่บอกว่ามันเยอะไป ก่อนจะส่ายศีรษะไปมาเบาๆ เพราะก็ไม่เห็นจะมากกว่าที่ไปปารีสครั้งที่แล้วสักเท่าไร แล้วครั้งนี่ที่จะไป... ริมฝีปากอวบอิ่มเม้มแน่นเข้าหากัน สาบานได้ว่าหากไม่ใช่เรื่องงานเธอคงไม่คิดจะไปเหยียบแผ่นดินนั้นให้หัวใจต้องสะท้านเล่นแน่
ผืนแผ่นดินของเขา ‘เสือดำ’ แห่งนามีรุน หวังว่าเธอจะไม่เจอเขา เพราะไม่อย่างนั้นการทำงานตลอดทั้งสัปดาห์คงต้องเป็นไปแบบว้าวุ่นใจแน่ เนตรดาราพยายามสลัดไล่ความฟุ้งซ่านเกี่ยวกับเจ้าของดวงตาคมเข้มนั้น แล้วหันมาใส่ใจกับการจัดเรียงอุปกรณ์ใส่กระเป๋าให้มากขึ้น
‘ราชอาณาจักรนามีรุน’ แผ่นดินของเสือ เพราะ ‘นามีรุน’ ในภาษาอาหรับแปลว่า ‘เสือ’ เธอรู้เพราะหาข้อมูลประเทศที่กำลังจะไปเยือนจากในอินเตอร์เน็ต เพราะเคยมีบทเรียนตั้งแต่เมื่อครั้งก้าวเข้ามาเป็นนางแบบอินเตอร์ใหม่ๆ การที่ไปทำงานแล้วไม่เตรียมพร้อมในเรื่องของตัวเอง สุดท้ายเธอจะกลายเป็นภาระของทีมงานไปโดยไม่จำเป็น
หลังจากนั้นไม่ว่าจะไปถ่ายแบบที่ใดหรือไปถ่ายโฆษณาที่ไหน เธอจะต้องสอบถามถึงสิ่งที่ทางทีมงานจะจัดเตรียมเอาไว้ให้ ส่วนของใช้จำเป็นส่วนตัวเธอก็จะเตรียมไปให้พร้อมมากที่สุด ถือคติเหลือดีกว่าขาด ต้องจัดซื้อผ้าและของใช้ที่จำเป็นไปให้เพียงพอ จึงต้องรู้จักข้อมูลพื้นฐานของประเทศนั้นๆ ที่เธอจะไปเยือน
แม้ว่าจากข้อมูลในเดือนนี้นามีรุนจะมีอุณหภูมิเฉลี่ยอยู่ประมาณ 35 องศาเซลเซียส แต่ก็ไม่ควรชะล่าใจเพราะเสื้อผ้าเครื่องแต่งกายที่รัดกุมของคนนามีรุนก็ทำให้รู้ว่าดินแดนในทะเลทรายนั้น คงจะไม่มีลมเย็นโชยมาให้ชุ่มชื่นแน่ ดังนั้นเตรียมอุปกรณ์ป้องกันแดดไปด้วยจะดีกว่า
- Writer
