7

1469 Words

เขาเล่าอย่างเผลอตัวเมื่อนึกถึงตอนที่ตนเองมาเยี่ยมตาและยายที่เมืองไทย อญู่ร่าหน้าแดงก่ำเมื่อเขาเรียกเธอว่าลูกขนุน ก็รู้ดีว่าตัวเองตัวเตี้ยแต่มาตรฐานหญิงไทยแค่สูงร้อยหกสิบ เธอก็คิดว่าสูงมากแล้ว ไม่ใช่เขาเสียหน่อย สูงเหมือนยักษ์ “น่ากินเหมือนกันเลย” ชามิลพูดด้วยดวงตาแพรวพราวเมื่อเห็นคนใต้ร่างใบหน้าแดงก่ำ อญู่ร่าส่ายหน้าไปมา พยายามดิ้นรนต่อสู้แต่ก็สู้แรงเขาไม่ได้ เธอคิดว่าต้องพยายามอธิบายให้เขาเข้าใจเพราะอีกฝ่ายพูดภาษาไทยได้ แม้จะไม่ค่อยชัดนักก็ตามที “ฉันไม่ใช่ลูกขนุนนะคะ อย่ามากินฉันเลย” อญู่ร่าส่ายหน้าดิก ชามิลแทบกลั้นหัวเราะไม่อยู่กับคำพูดไร้เดียงสาของคนใต้ร่าง แต่เขาหรือจะปล่อย ตอนนี้เธอจะใช่หรือไม่ใช่อย่างที่เขาคิดก็ช่าง แต่เขาอยากครอบครองเธอซะแล้วสิ “อยากกินน่ะ” เขาซุกใบหน้าคมเข้มรกไปด้วยตอหนวดที่ซอกคอขาวผ่อง อญู่ร่าผวารู้สึกจั๊กจี้และเสียวซ่านไปหมดทั้งตัว “อื้อ... ไม่เอา ปล่อยนะ ฉันไม่ใช่ผู้หญิงขายตัวนะ” “เหรอ” ชามิลลากเสียงยาวยียวนเหมือนไม่เชื่อ ดวงตาคมดุมองเธอด้วยสายตาร้อนแรงแทบจะกลืนกิน อญู่ร่าเกลียดสายตายียวนนี้นัก หญิงสาวดิ้นรนหอบเหนื่อย แต่ก็ไม่สามารถสู้แรงกำลังเขาได้ “ปล่อยนะ อื้อ...” ชามิลกดทับริมฝีปากอิ่มแล้วสลัดอาภรณ์ที่ห่อหุ้มออกจากกายอย่างชำนิชำนาญ เพียงไม่นาน เขาก็สามารถลอกคราบยัยลูกขนุนอวบอิ่มน่าฟัดได้สำเร็จ อญู่ร่าใจหายวาบเมื่อตัวเองเหลือเพียงบราเซียร์และแพนตี้ตัวน้อยสองชิ้นติดกาย “อวบดีจัง” เขาลากมือสัมผัส อญู่ร่าสะบัดออก แต่มีหรือคนเอาแต่ใจจะสน “ว้าย! คนลามก” เธอร้องเสียงหลงเมื่อมือหนาเลื่อนไปกอบกุมสะโพกผายก่อนวกขึ้นมาเคล้นคลึงอกอวบอิ่ม ชามิลครางกระหึ่มเมื่อความนุ่มหยุ่นที่สัมผัสทำให้เขาร้อนไปหมดทั้งกาย อญู่ร่าคิดว่าตนเองต้องสู้ยิบตา ไม่เช่นนั้นคงโดนข่มเหงรังแกเป็นแน่ หญิงสาวหยุดดิ้นให้เขาฟอนเฟ้นทรวงสาวอย่างย่ามใจ ให้เขาได้ใจไปก่อนแล้วค่อยหาทางหนี เวลาผู้ชายมีอารมณ์ก็มักจะหน้ามืดและเผลอตัว เสียแรงที่เคยหลงปลื้มกับพี่ชายของเพื่อนคนนี้ ไม่คิดว่าจะหื่นและรังแกผู้หญิงไม่มีทางสู้! อญู่ร่าวางมือบนหลังมือหนา ชามิลขมวดคิ้วเล็กน้อยที่เห็นหญิงสาวโอนอ่อน อญู่ร่าเห็นอีกฝ่ายชะงักมือเธอคว้าหมับเข้าให้แล้วกัดแหลก “โอ๊ยยยยย!!!!!” เสียงที่ต้องการดังขึ้นดั่งใจหมาย ร่างเล็กรีบผลักไสร่างสูงแล้วถลาลงจากเตียง “กรี๊ดดดด ว้าย!!!!” อญู่ร่ากรีดร้องเสียงดังเมื่อมือหนากระชากเรียวขาจนเธอหน้าคะมำไปข้างเตียง ดีที่ใช้มือยันพื้นเอาไว้ได้ทัน “เจ้ากล้าดียังไงมากัดข้า” ใบหน้าเปื้อนยิ้มหยอกเย้าคราแรกหายไปเมื่อเขากระชากเธอกลับไปอีกครั้งกดลงบนเตียงหนานุ่ม แล้วใช้มือบีบท้ายทอยให้เธอสงบนิ่งไม่ให้ดิ้นหนีขยับเขยื้อนไปไหน “คุณรังแกฉันก่อน” “เจ้ากล้ามากนะที่กัดข้า” น้ำเสียงดุดันที่กระทบโสตประสาทหูทำให้อญู่ร่ายะเยือกไปทั้งร่าง “กะ... ก็ คะ... คุณ อื้อ” ชามิลบอกตัวเองว่าเขาจะไม่ปล่อยเธอไปอีกแล้ว กล้าดียังไงมาทำร้ายร่างกายเขาขนาดนี้ อญู่ร่ากรีดร้องได้เพียงนิดก็กลับกลายเป็นเสียงอู้อี้ในลำคอ เขาใช้ชั้นเชิงที่เหนือกว่ารุกต้อนแม่กวางเนื้อหวานให้ติดบ่วงเสน่หา “ยอมดีๆ จะได้ไม่เจ็บตัว” คนวางอำนาจข่มขู่ อญู่ร่าเพียงแค่สงบลงเพราะสู้แรงเขาไม่ไหว แต่คนเช่นเธอไม่เคยยอมแพ้อะไรง่ายๆ “อื้อ...” เสียงหวานครางเครือเมื่อมือกระด้างบีบเคล้นทรวงอิ่มล้น ริมฝีปากรุ่มร้อนก้มลงดูดกลืนจะงอยถันสีหวานหยดที่เบ่งบานรับความกระหายจากบุรุษเพศผ่านบราเซียร์สีสวย ปลายนิ้วแข็งแกร่งสอดเสียบเข้าแทรกลึกในถ้ำน้อยคับแคบที่มิเคยต้อนรับสิ่งแปลกปลอมจากภายนอก “อื้อ...” อญู่ร่าบิดกายครางกระเส่า จิกมือบนไหล่หนาอย่างต่อต้าน ชามิลครางกระหึ่มเมื่อได้ล่วงล้ำความฉ่ำชื้นกลางกายสาว เขาเลียริมฝีปากแห้งผากเหมือนร่างกายขาดน้ำรอนแรมอยู่ในทะเลทรายอันแห้งแล้ง เมื่อค้นพบความชุ่มฉ่ำหวานหอมมาประทังความหิวโหยแสนทรมานก็แทบจะถลาเข้าใส่อย่างหิวโซ “ไม่” อญู่ร่าผลักใบหน้าหล่อคมที่ซุกซบทรวงสาว เขาปลดตะขอบราอย่างคล่องแคล่ว กระชากมันอย่างไร้ความปรานีและโยนทิ้งอย่างไม่ไยดี “อ๊า” เสียงหวานสั่นสะท้านเมื่อปลายลิ้นตวัดไล้ละเลียดเลียรัวเร็วบนยอดถันเต็มตึงที่ตื่นตัวจนแข็งเป็นไต “ยัยลูกขนุน หวานอะไรขนาดนี้” ชามิลโจนจ้วงนิ้วสอดแทรกเข้าสู่กายสาวอย่างล้ำลึก อญู่ร่าที่พยายามต่อต้านบิดสะท้านเยือกเส้นประสาทตึงแน่นด้วยความกระสันซ่าน อญู่ร่าเกร็งซอกทางรักคับแคบแต่ยิ่งเกร็งก็ยิ่งเสียวซ่านเพราะนิ้วแกร่งกระด้างที่เสียดสีกับผนังอ่อนละมุน โพรงเนื้อฟิตแน่นตอดรัดรุนแรงเมื่อใกล้ถึงจุดหมาย ยิ่งเสียดสียิ่งซ่านสยิว ขนในกายลุกชันทุกเส้น ริมฝีปากอิ่มเผยออ้าค้างก่อนถูกปากหนาร้อนระอุบดขยี้จุมพิตดูดดื่มล้ำลึก มือหนาจับเรียวขาเพรียวให้แยกออกจากกัน ท่วงท่าน่าหวาดเสียวและเสียเปรียบทำให้เธอแทบทำอันใดไม่ถูก “ไม่นะ กรี๊ดดดด!!!” อญู่ร่าสะดุ้งสุดตัวเมื่อแก่นกายร้อนระอุสัมผัสยอดเกสรสวาทแนบชิด เขายังไม่ล่วงล้ำแต่เธอก็รู้ดีว่ามิอาจหนีเขาไปได้อีกแล้ว นอกจากจะมีมนตร์วิเศษหายตัวได้เท่านั้น ชามิลบดจูบซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนริมฝีปากสาวแดงเรื่อ เขาโย้ขาเจ้าหล่อนไปด้านหลังจนสะโพกผายยกสูงเกือบแนบไปกับอกอิ่ม “กรี๊ดดดด!!!!” อญู่ร่ากรีดร้องอีกครั้งเมื่อแก่นกายแข็งกร้าวที่สวมเครื่องป้องกันเรียบร้อยสอดแทรกเข้ามาในกลีบเนื้ออ่อนหวาน ชามิลชะงักกึกก่อนนิ่วหน้าจนลำคอเกร็ง “อ๊า ฟิตแน่นเหลือเกิน” ชามิลครางด้วยน้ำเสียงแหบห้าว เขาหยุดชะงักเมื่อคนใต้ร่างดิ้นรนต่อต้าน จิกข่วนแต่โดนกดมือเอาไว้กับพื้นเตียงหนานุ่ม “คนเลว” อญู่ร่าพูดเสียงสั่นน้ำตาปริ่มไหลด้วยความเสียใจ “เจ็บนะยัยลูกขนุน” ชามิลพูดตาวาวแก่นกายยังค้างคาในช่อดอกรักคับแคบ “ดีแล้วจะได้รู้ว่าคนอื่นเจ็บเป็นยังไง” อญู่ร่าเถียงปากสั่น ดวงตาแดงก่ำ “เจ้าเสียใจมากหรือไง ใครๆ ก็อยากนอนกับข้า” เขากระซิบถาม เธอเบือนหน้าหนี อยากตะโกนใส่หน้าเขาว่าผู้หญิงคนนั้นไม่ใช่เธอ “เรากำลังถามเจ้าอยู่” ชามิลเริ่มหงุดหงิดที่เห็นหญิงสาวเอาแต่ต่อต้าน อญู่ร่าหลับตาหนี ชามิลครางกระหึ่มอย่างขัดใจมากขึ้น ได้... ในเมื่อไม่ยอม เขาจะทำให้ยอมเอง “นึกว่าจะหนีรอดหรือไงยัยขนุนหวาน” เขาพูดอย่างเป็นต่อแล้วถอนสะโพกสอบออกห่าง อญู่ร่าลืมตาเพราะคิดว่ามันคงจบสิ้น เธอทำท่าจะถอยหนี แต่!!! “กรี๊ดดด!!!” อญู่ร่ากรีดร้องอย่างตกใจเมื่อความเป็นชายของเขาฝังล้ำเข้ามาในเรือนกายสาวมากกว่าเดิม แต่เพราะความคับแคบเขาจึงยังไม่สามารถผ่านเยื่อสวรรค์ของบุปผชาติไปได้ “เธอไม่มีวันชนะฉันหรอกแม่ขนุนหวาน” ชามิลกระซิบบอกเสียงพร่า กดจมูกโด่งเป็นสันบนพวงแก้มหอมกรุ่น “ไม่ คนสารเลว” อญู่ร่าเริ่มดิ้นอีกครั้ง “โอ๊ย! เจ็บนะ” เขากดมือเธอไว้เมื่อเล็บแหลมๆ ข่วนไปตามแขนล่ำ “โอ๊ะ! อื้อ...” อญู่ร่าหวีดร้องอย่างตกใจเมื่อเธอดิ้นเขาก็ยกกายสวนแทรกเข้ามาในความฉ่ำชื้นคับแคบจนสุดเส้นทาง น้ำตาเม็ดใสรินไหลจากหางตา มองใบหน้าเขาพร่าพรายไปหมด “ไม่ร้องนะคนดี” ชามิลอดใจอ่อนไม่ได้เมื่อเห็นหยาดน้ำตาของคนใต้ร่าง เธอร้องไห้เหมือนเด็กๆ ยัยลูกขนุนแสนหวานของเขา “ฮึกๆ ฮือ คุณก็พูดได้สิ คุณไม่มาเป็นฉันนี่นา ถ้าพอใจแล้วก็กรุณาปล่อย” อญู่ร่าแข็งใจปัดมือเขาออกห่าง

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more