ซาตานเถื่อนชีคทมิฬ

6

“ราร่าจะรีบกลับไปนะจ๊ะ มีอะไรขาดเหลือยังไงบอกพนักงานได้เลย” อญู่ร่าบอกเพื่อนอย่างตื่นเต้นไม่หาย จริงๆ เธอหัวใจกระตุกตั้งแต่ที่รู้ว่าพี่ชายของเพื่อนจะเดินทางมาด้วย เธอไม่เคยพบเขาจริงๆ มาก่อน เพียงแค่เห็นในรูปที่เพื่อนส่งให้ดู แค่นี้หัวใจของเธอกลับสั่นไหวไปหมด มันรู้สึกแปลกๆ ชอบกล

“จ้ะ รับทราบ” นาดากดวางสายกับเพื่อนสาวก่อนหันมายิ้มให้พี่ชายที่มองอยู่ก่อนแล้ว

“จะอยู่เที่ยวอีกสักกี่วันล่ะคราวนี้” ชามิลเอ่ยถามน้องสาวเสียงเอ็นดู

“ยังไม่รู้เลยค่ะเจ้าพี่ แต่น้องว่าพักผ่อนอีกหลายๆ วันก็ดีนะเพคะ” นาดายิ้มพราว เธอกับพี่ชายจะเข้าพักที่โรงแรมของเพื่อนในฐานะแขกที่มาพักทั่วไป โดยที่เพื่อนรักอย่างอญู่ร่าจัดเตรียมที่พักให้เป็นอย่างดี ทั้งสองจึงมิได้เปิดเผยฐานะอันใดให้ใครล่วงรู้มากมายนัก

“ไปหาเพื่อนเราเสร็จก็ไปหาท่านตากับท่านยายด้วย”

“เรื่องนั้นแน่นอนค่ะ เราจะไปพักกับท่านนานๆ หน่อย นาดาน่ะคิดถึงมากเลย แต่อยากเที่ยวพักผ่อนก่อน” นาดาตอบรับคำพี่ชายยิ้มๆ

“ยังไงนี่เรา อยากเจอท่านตากับท่านตาหรืออยากเที่ยวพักผ่อนกันแน่” ชามิลดักคอน้องสาว

“ก็ทั้งสองอย่างค่ะ ท่านตากับท่านยายน่ะ น้องเพิ่งไปเจอมาเมื่อไม่นานมานี้เอง”

“ก่อนพี่จะมาหาเราก็ไปหาท่านมาแล้วเหมือนกัน”

“นั่นไง น้องรู้ว่าหากเจ้าพี่ยังไม่ได้ไปหาท่านตากับท่านยาย เจ้าพี่ต้องไม่ไปภูเก็ตกับน้องก่อนแน่นอน” นาดาพูดอย่างรู้ทันพี่ชาย

“ฉลาดนักนะ” ชามิลลูบศีรษะน้องสาวอย่างเอ็นดู

นาดายิ้มเจ้าเล่ห์ เธออยากได้เพื่อนสาวมาเป็นพี่สะใภ้นานแล้ว คิดว่าหากพี่ชายเห็นเพื่อนสาวจริงๆ ต้องตะลึงแน่นอน

เพียงไม่นานนาดาและชีคชามิลก็เดินทางถึงโรงแรมที่พัก ซันเดย์ บีช รีสอร์ตในจังหวัดภูเก็ต ทั้งสองได้รับการต้อนรับอย่างดีเพราะอญู่ร่าได้ตระเตรียมห้องพักไว้ให้เพื่อนรักและพี่ชายเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

“โห ห้องของเจ้าพี่สวยจัง” นาดาเข้ามาในห้องพี่ชายก่อนเข้าห้องของตัวเอง

“ชอบหรือไง ย้ายมาอยู่ด้วยกันเลยสิ” ชามิลพูดอย่างใจดี

“ไม่เอาหรอกเพคะ แต่น้องอยากได้ห้องนี้จัง” นาดาเข้าออดอ้อนพี่ชาย

“ก็ได้ ห้องก็เหมือนๆ กันนั่นแหละ” ชามิลขยี้ศีรษะน้องสาวไปมาแต่ไม่อยากขัดใจ เขาคิดว่าห้องพักที่นี่น่าพักอยู่มาก

“ขอบพระทัยเพคะเจ้าพี่” นาดายิ้มอย่างดีใจเมื่อพี่ชายยอมแลกห้องพักกับตน

อญู่ร่าเสียบคีย์การ์ดเข้าไปยังห้องพักที่เธอจองเอาไว้ให้นาดาเพื่อนสาว ใบหน้าอมยิ้มเมื่ออยากทำให้เพื่อนประหลาดใจ ตอนนี้เธอเช็กดูว่านาดาและพี่ชายนั้นออกจากห้องพักไปรับประทานอาหาร แต่เดี๋ยวก็คงขึ้นมา ในมือที่ถือกล่องของขวัญเมื่อก้าวเข้าไปในห้องหันไปมารอบๆ เพื่อจะหาที่วางกล่องของขวัญขนาดเล็กลงที่ไหนสักแห่งเพื่อให้เพื่อนมองเห็นชัดเจน

“คิดว่านาดาคงถูกใจนะจ๊ะ”

อญู่ร่ายิ้มกับกล่องของขวัญที่ถืออยู่ในมือ เธอกับเพื่อนสัญญากันว่าตอนเรียนจบจะแลกของขวัญให้กันและกัน แต่ละคนก็ต่างลุ้นว่าจะได้อะไรเป็นของขวัญจากเพื่อนรัก

อญู่ร่ายิ้มกว้างเมื่อหามุมวางกล่องของขวัญได้แล้ว เธอคิดว่าไม่ได้เสียมารยาทอะไรที่เข้ามาในห้องพักของเพื่อน อยากทำให้เพื่อนประหลาดใจเสียมากกว่า นาดาเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดในชีวิตที่เธอมี เธออยากมอบอะไรให้เพื่อนรักเป็นที่ระลึกเพราะรู้ดีว่าเพื่อนสาวต้องเดินทางกลับไปยังบ้านเกิดเมืองนอนไม่อีกไม่กี่วันข้างหน้า

คิดมาถึงตรงนี้ อญู่ร่าก็ถอนใจเบาๆ คิดว่าตนคงคิดถึงเพื่อนคนนี้มากมายนัก

อญู่ร่าวางของขวัญไว้ใกล้ๆ กับโคมไฟหัวเตียงพร้อมกับกระดาษโน้ต เธอจึงคิดว่าควรออกจากห้องนี้ไปได้แล้ว เดี๋ยวค่อยโทร.มาหาเพื่อนและนัดเจอกันอีกครั้ง เพราะเธอเพิ่งลงจากเครื่องมาไม่นานนี้เอง

“เธอเข้ามาในห้องนี้ได้ยังไงกัน” เสียงเข้มดุดันที่เอ่ยออกมาทำให้อญู่ร่าสะดุ้งหันไปมองต้นเสียง

ดวงตาสวยแปลกเบิกกว้างด้วยความตกใจ เรือนร่างสูงสง่าที่ยืนอยู่ตรงหน้าไม่ได้ห่างจากเธอมากนัก ทำไมคนร่างสูงใหญ่เช่นเขาถึงเข้ามาในห้องได้อย่างไร้เสียงเช่นนี้

“เธอ” ชามิลเอ่ยถาม ดวงตาคมเข้มดุจพญาเหยี่ยวกวาดมองเรือนร่างเล็กอวบอิ่มตรงหน้า เธอตัวเล็กมาก ถ้าจะพูดให้ถูกคงสูงประมาณอกเขา แต่ภายใต้รูปร่างนั้นก็ซุกซ่อนความอวบอิ่มเอาไว้อย่างน่าปรารถนา สายตาคมกริบหลุบมองริมฝีปากอวบอิ่มไม่วาง

ทำไมเขาจะจำเพื่อนรักของน้องสาวตัวแสบไม่ได้!

อญู่ร่ารู้สึกถึงอะไรบางอย่างที่กดดันให้เธอตึงเครียด เรือนร่างสูงใหญ่ของบุรุษตรงหน้าดูมีเสน่ห์เย้ายวนแต่แฝงไปด้วยพลังขับเคลื่อนทางเพศที่รุนแรง เขาสูงมากจนเธอต้องแหงนใบหน้าคอตั้ง นึกถึงความเตี้ยของตัวเองก็ขัดใจเล็กๆ ริมฝีปากสีเรื่อเผลอไผลเผยอค้างเมื่อสบตาคมเข้มดุดันของอีกฝ่าย แค่เพียงเผชิญหน้าเธอก็รู้ว่าเขามีเชื้อสายอาหรับ ความคมคายหล่อเหลา ผิวกายสีทองแดงดั่งคนที่อาศัยอยู่ในดินแดนทะเลทราย

เธอจำเขาได้แล้ว แวบแรกที่เห็นก็คุ้นตา แต่พอเห็นชัดๆ เธอถึงกับอ้าปากค้าง

“เอ่อ คือว่า...” อญู่ร่าเพิ่งรู้ว่าตัวเองกลายเป็นคนติดอ่างไปก็คราวนี้

“หรือว่า?” ชามิลย่างกรายเข้าหา ดวงตาคมกริบหรี่มองไม่วาง เขากระชากแขนกลมกลึงเข้ามาหาจนร่างของหล่อนปะทะกับอกกว้าง

หรือว่าเธอเข้ามายั่วเขา ถ้าเป็นแบบนั้น เขาไม่ปฏิเสธหรอก เพราะอย่างไรก็ถูกใจเธอตั้งแต่เห็นรูปถ่ายครั้งแรกที่น้องสาวส่งให้ทางอีเมล

อญู่ร่าแหงนใบหน้าขึ้นมองคนตัวสูงด้วยความตระหนก ดวงตาเบิกกว้าง อ้าปากทำท่าจะร้องแต่ริมฝีปากร้อนก็เข้ามาบดเบียดแนบชิดจนร้อนผ่าว ครอบครองเป็นเจ้าของด้วยความเร่าร้อนดุดันและเปี่ยมไปด้วยพลังอำนาจที่เหนือกว่า

“เข้าใจแล้ว” สิ้นเสียงห้าวดุดันร่างอวบอิ่มก็ถูกโยนไปที่เตียงทันที

“ว้าย คะ... คุณจะทำอะไรน่ะ”

อญู่ร่าตกใจเมื่อตัวเองถูกโยนไปบนเตียงก่อนที่ร่างจะเด้งขึ้นมาตามแรงที่ยุบลงไปของที่นอน เขาเข้าใจว่าอะไร เธอไม่เห็นรับรู้สักนิด แต่ที่แน่ๆ ตอนนี้เธอกำลังเสียเปรียบ อันตรายกำลังคืบคลานเข้ามา เธอต้องหนีออกจากห้องนี้ให้เร็วที่สุด แล้วค่อยคิดว่าจะทำอย่างไรต่อไป

“ไม่เห็นต้องถามเลย เราก็รู้สึกอยากผ่อนคลายอยู่เหมือนกัน เจ้ามาได้ถูกเวลาเสียจริง”

“ผ่อนคลาย ว้าย กรี๊ดด!!! ปล่อยนะ จะทำอะไร คนบ้า ลามก โรคจิตที่สุด!” อญู่ร่าผวาเยือกเมื่อโดนกักไว้ใต้ร่างสูง

“ดีดดิ้นจริง หรือนี่เป็นการเรียกแขกวิธีหนึ่ง ก็ตื่นเต้นดีนะ ปกติมีแต่คนสมยอม มีคนดิ้นหนีบ้างจะได้เพิ่มรสชาติ”

อญู่ร่าส่ายหน้าจนผมยุ่งเหยิง ผ้าคลุมผมหลุดร่วงไปตั้งแต่ตอนไหนเธอไม่รู้สึกตัวสักนิด เธอพอจะเข้าใจคำพูดของเขา แต่เมื่อจะเอ่ยประโยคปฏิเสธเขาก็ไม่ฟังคำทัดทาน

“อื้อ... อุ๊บ”

ริมฝีปากร้อนเข้าครอบครองกลีบปากบอบบางอิ่มอวบสีกุหลาบอย่างกระหาย อญู่ร่าเบิกตากว้างอย่างตกใจเมื่อมือหนาขยำฟอนเฟ้นเข้าที่ทรวงอกอวบอิ่มเต็มกำลัง

“ริมฝีปากของเจ้าหวานจัง” เขาเอ่ยชมกระชากเสื้อเธอออกจากร่างอย่างไร้ความปรานี

“ไม่นะ คะ... คุณปล่อยเดี๋ยวนี้นะ”

ชามิลคิดเองเสร็จสรรพว่าคงเล่นตัวไปอย่างนั้น ไม่เช่นนั้นคงไม่เข้ามาเสนอตัวในห้องเขาถึงเตียงแบบนี้ นาดาคงรู้เห็นเป็นใจด้วย ไม่เช่นนั้นคงไม่แลกห้องนอนกับเขา เขาก็ไม่คิดจะปฏิเสธอยู่แล้ว หญิงไทยน่ารักแบบนี้เอง บิดาของเขาจึงได้หลงใหลเสด็จแม่ยิ่งนัก

“หึหึ เธอนี่ยิ่งดูก็น่ารักนะ ตัวเล็กกลมดีจัง อวบอิ่มไปทั้งเนื้อทั้งตัว เหมือนอะไรนะ?”

เขาเลิกคิ้วขึ้นเพื่อนึกก่อนจะกระตุกยิ้มมุมปาก

“เหมือนลูกขนุนไง ฉันเคยกินอร่อยดี”