“นายจะอยากรู้ไปทำไมเนี่ย ไม่ใช่เรื่องของตัวเองสักหน่อย” โซลยักไหล่และหันไปมองเพทายที่ยังคงมองหมอนั่นอยู่ด้วยสีหน้าไม่พอใจ ส่วนฉันก็สะพายกระเป๋ากล้องลุกขึ้นจะเดินออกจากสตู
หมับ
“เดี๋ยวสิ ตอบก่อนว่าเธอกับหมอนั่นเป็นเพื่อนกันจริงๆ” ฉันพ่นลมออกจากปากและหันไปสบตากับโซล และมองเพทายที่ยังคงไม่ไปไหน ทำไมยังไม่ไป? แต่ก็ช่างเถอะ
“อือ เพื่อนกัน ฉันกับแฟนดาร์ลิ่งเป็นเพื่อนกันมานานแล้ว”
“งั้นเธอก็โสด”
“ใช่”
“ที่คั่วกับรองประธานขุนทัพก็จริงน่ะสิ” โซลทำหน้าอมยิ้มจนฉันมึนงงกับท่าทางของเขา แต่ว่าจะมาพูดไม่ให้เกียรติพี่ขุนทัพแบบนี้ฉันไม่ชอบเลยแหะ
“พูดอะไรให้เกียรติพี่ขุนทัพด้วย เขาไม่ได้คั่วกับฉัน เข้าใจไว้ซะ” ฉันบิดแขนออกจากฝ่ามือของโซล ก่อนจะมองสบตากับเพทายที่ยังไม่ไปไหน แต่ฉันมีงานต้องทำต่อไงถึงได้ไม่มีเวลามาสนใจอะไรทั้งนั้น
หลังจากที่อยู่เคลียร์งานจนดึกไม่มากเท่าไหร่ ฉันก็เก็บของเตรียมตัวกลับ อ
