TWO TWIN :: INTRO [40%]
ว่ากันด้วยเรื่องราวของฝาแฝดที่คงจะมีทุกที่อยู่บนโลกแห่งนี้ ความเป็นฝาแฝด ส่วนใหญ่เปรียบเสมือนคนๆ เดียวกันไม่ว่าจะทำอะไร หรือคิดอะไร ฝาแฝดมักจะรักใคร่ปรองดองกันมาก... แต่คงจะไม่ใช่สำหรับแฝดทั้งสองคนอย่างบุตรชายของนายพิภพ ดำรงรักษ์กับคุณหญิงแพรวพรรณ ดำรงรักษ์ ตระกูลที่มีการทำธุรกิจเกี่ยวกับการส่งออกไวน์และร้านอาหารทั่วประเทศแต่กลับมีลูกชายฝาแฝดที่ไม่ได้ช่วยเหลืองานในธุรกิจที่ทำอยู่เลยสักนิด
“อย่ามาทำสั่งสอนกูนะ เกิดก่อนกูแค่ไม่กี่วินาที อย่ามาคิดว่าเป็นพี่กู”
“ถ้ากูไม่เกิดก่อนมึง กูจะเป็นพี่มึงได้ไงล่ะ”
“หึ บางทีแม่อาจจะจำผิดก็ได้ บางทีกูอาจจะเกิดก่อนมึง กูอาจจะเป็นพี่มึงก็ได้ เอิ๊ก”
“ถ้ากูมีมึงเป็นพี่ กูคงไม่ออกจากท้องแม่หรอกว่ะ”
“ถ้ากูมีมึงเป็นพี่ กูก็คงกลั้นใจตายตั้งแต่อยู่ในท้องแม่แล้วเหมือนกัน ไอ้เรท!”
‘เพทาย’ ถอนหายใจออกมาขณะที่นึกถึงเรื่องของพี่ชายของเขา ‘ไพเรท’ แฝดพี่ที่เขาชอบแกล้งเป็นที่สุด ทั้งสองไม่ถูกกันและที่สำคัญเพิ่งจะมีปากเสียงกันเพราะพ่อกับแม่ของทั้งสองจะไปเที่ยวเมืองนอกโดยการให้ทั้งคู่อยู่บ้านเดียวกัน แต่มีเหรอว่าทั้งคู่จะยอมก็เถียงกันไปมาจนต่างคนต่างออกจากบ้านหลังนั้นอย่างโมโหและหงุดหงิด
“จะไปอยู่ไหนกันล่ะ แกยังไม่มีอะไรเป็นชิ้นเป็นอันแบบไพเรทนะ”
“พ่อก็เข้าข้างมันตลอดล่ะ ผมไม่มีอะไรเป็นชิ้นเป็นอันก็จริง แต่ผมก็ไม่ได้สร้างความเดือดร้อนให้พ่อกับแม่นะ”
“แม่ครับ เพทไปก่อนนะครับ เที่ยวให้สนุกนะ และก็... ขอเงินโอนเข้าบัญชีเพทด้วยนะ”
“ได้สิลูกแม่”
“คุณหญิง!”
เพทายขับรถแลมโบกินี่สีขาวที่เพิ่งจะถอยออกมาสดๆ ร้อนๆ ก่อนจะขับรถตรงกลับไปที่คอนโดของตัวเองที่ร่วมหุ้นกับเพื่อนอยู่ ใบหน้าหล่อมองตรงไปตามทางอย่างหงุดหงิด ปกติเขาจะเป็นพวกไม่ใช้อารมณ์สักเท่าไหร่ แต่มักจะมีปัญหาเสมอเวลาได้เจอกับพี่ชายฝาแฝดของตัวเอง และมันเป็นทุกครั้งที่เขาชอบกวนประสาทมัน ความจริงฝาแฝดอย่างเขากับพี่ชายควรจะรักและมีความทรงจำดีๆ ต่อกันใช่ไหม แต่เปล่าเลย... สำหรับเขาแล้ว ไพเรทก็คือศัตรูที่น่าแกล้งมากที่สุด
ใบหน้าหล่อหยิบมือถือมากดดูเบอร์สาวๆ ซึ่งมีไม่ต่ำกว่าห้าสิบเบอร์ ล้วนแล้วแต่เป็นลูกสาวนักธุรกิจใจแตก เซเล็บและดารานางแบบ เขาไม่สนใจผู้หญิงที่ไร้รสนิยม เพราะตัวเขาต้องควงผู้หญิงเกรดดีเท่านั้น เพทายจอดรถที่หน้าคอนโดสุดหรูใจกลางเมืองที่ติดท็อปห้าดาวและเป็นหนึ่งในคอนโดที่ดีที่สุด เหอะ เห็นไหมล่ะ ขนาดคอนโดเขายังเลือกได้ดีกว่าไพเรทที่ไปอยู่คอนโดธรรมดาๆ ถึงแม้จะติดห้าดาว แต่ก็ไม่ได้ครึ่งของที่นี่ แค่คิดว่าตัวเองเหนือกว่าพี่ชาย ก็ทำให้เพทายยิ้มทักทายพนักงานสาวของคอนโดที่ต่าง ‘เสร็จ’ เขาไปแล้วทั้งหมด เพทายขึ้นลิฟต์มาชั้นที่ยี่สิบห้า ก่อนจะตรงมาที่ห้อง 1015 ชั้นที่มีห้องแค่สามห้องเท่านั้น ร่างสูงหยิบคีย์การ์ดออกมาเสียบและเปิดเข้าไปในห้องที่กว้าง หยิบรีโมทมาเปิดผ้าม่านที่กั้นกระจกใสเผยให้เห็นเมืองหลวงยามค่ำคืน เพทายถอดเสื้อออกและเดินไปหยิบวิสกี้ในครัวมานั่งที่โซฟา มองแสงไฟยามค่ำคืนอย่างหงุดหงิด โมโหทุกครั้งที่ทะเลาะกับไพเรทว่าแล้วก็หยิบบุหรี่มาจุดสูบเพื่อขับไล่เรื่องที่ก่อกวนในจิตใจ
แกร๊ก
เสียงเปิดประตูดังขึ้น ทำให้ร่างสูงลุกขึ้นจากโซฟาเดินไปมองที่หน้าประตูก็เห็นร่างเล็กของหญิงสาวคนหนึ่งที่กำลังถอดรองเท้าผ้าใบอยู่ เรียวขายาวโผล่พ้นกางเกงขาสั้นขาดๆ กับเสื้อยืดเอวลอยที่เผยให้เห็นเอวบางและจิวที่เจาะอยู่ตรงสะดือเป็นอักษรตัว P ผมสีดำน้ำตาลยาวถึงกลางหลังถูกมัดขึ้นไปอย่างไม่เรียบร้อยนัก พร้อมกับมองไปที่ชั้นวางรองเท้าก็มีกล้องคู่ใจของยัยนั่นวางอยู่
“หายหัวไปไหนมาวะ?”
“เพท... มาได้ไงอะ” น้ำเสียงนิ่งเฉยแต่ใบหน้ากลับมีรอยยิ้มผุดขึ้นทันทีที่เห็นหน้าเขา ‘แม็ก’ คือชื่อของเธอ ใบหน้าสวยเรียวยาว ดวงตากลมโตและริมฝีปากนูนอิ่มน่าจูบกำลังฉีกยิ้มให้กับเพทายที่ยกวิสกี้ดื่มอย่างหงุดหงิด
“ทะเลาะกับไอ้เรท”
“กลับบ้านล่ะสิถึงได้ทะเลาะกับเรทอะ” แม็กหยิบกล้องและกระเป๋าสัมภาระของตัวเองมาวางที่โต๊ะ ก่อนจะเดินไปหยุดตรงหน้าเขา และมองเพทายที่เบ้ปากมองบนอย่างไม่สบอารมณ์จริงๆ
“อือ รำคาญด้วย แล้วพ่อกับแม่นะจะให้ฉันอยู่บ้านเดียวกับมัน เหอะ มีหวังฆ่ากันตายแน่”
“แล้วคุณลุงกับคุณป้าจะไปไหน ถึงได้ให้แกอยู่กับเรทล่ะ?” เพทายมองแม็กที่เดินตรงไปที่ตู้เย็นก่อนจะเขย่งปลายเท้าขึ้นไปหยิบของโปรดของเธอคือตัวดูดแช่เย็นที่หากินได้ยาก เพทายเอียงคอมองเอวบางและขาเรียว ถึงแม้ว่าแม็กจะเป็นคนตัวเล็กแต่เรื่องสัดส่วนไม่ต้องพูดถึง ร่างสูงแลบลิ้นเลียริมฝีปากตัวเองก่อนจะเดินไปโอบเอวบางจนแม็กตกใจ
“กินทำไมตัวดูด... มันอร่อยสู้ตัวดูดของฉันไม่ได้หรอกนะ”
“จะบ้าหรือไง! ปล่อยเลย วันนี้ฉันเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว ไปหาสมัครงานมา” แม็กหมุนตัวมามองเพทายที่กลอกตาไปมาอย่างเซ็งๆ เมื่อแม็กเดินสวนเขาไปนั่งที่โซฟาและเปิดทีวีขนาดยักษ์ดูโดยมีเพทายเดินมานั่งข้างๆ
“ว่าแต่ทำไมคุณลุงถึงได้ให้แกไปอยู่กับเรทที่บ้านล่ะ”
“ก็พ่อกับแม่ไปเที่ยว แกคิดดูนะ พ่อกับแม่ฉันก็รู้เปล่าวะ ว่าฉันกับไอ้เรทแม่งไม่ถูกกัน”
“จริงนะ แกกับเรทไม่ถูกกันมาตั้งนานแล้วนี่นา... แต่ฉันว่าแกมากกว่าที่จ้องจะหาเรื่องเรททั้งๆ ที่เรทไม่ได้ทำอะไรให้เลยสักนิด” เพทายหันไปมองแม็กที่ยิ้มออกมาก่อนจะดูดตัวดูดสีเขียวในมือและจ้องมองทีวีไปด้วย
“รสชาติห่วยแตก ซื้อมากินได้ไง?”
“อร่อยจะตาย อร่อยกว่าของแกเยอะเลยด้วย” ใบหน้าของแม็กหันไปยิ้มให้กับเพทายก่อนจะยักไหล่และนอนลงโดยมีเพทายที่ทาบทับร่างบางจนเธอตกใจ
“เพท หยุดเลยนะ บอกแล้วไงว่าฉันเหนื่อย...”
“แหม แกก็เป็นแบบนี้ทุกที เดี๋ยวพอฉันทำให้ร้องเมื่อไหร่ก็ขออย่าหยุดๆ ตลอด” แม็กมองใบหน้าหล่อที่โน้มลงมาซบลงกับซอกคอเธอ จูบไล้ไปมาจนเธอเกร็งไปหมด ถึงแม้จะเคยมีอะไรกับเขามานับครั้งไม่ถ้วน แต่สัมผัสของเขาทำให้เธอละลายและร้อนเป็นไฟทุกครั้ง แต่ที่สำคัญเธอกับเขาไม่ใช่แฟน ไม่ใช่คนรักแต่เราสองคนคือ ‘เพื่อนสนิท’ ที่ไม่ควรจะมีเรื่องอะไรแบบนี้เกิดขึ้น แต่ทว่ามันเกิดขึ้นแล้วไง
“อ้ะ เพท”
“หึ แค่บีบนมก็ร้องแล้ว แบบนี้ยังจะบอกให้หยุดอีกเหรอ?”
“เดี๋ยวก่อน พวกเสือ พิมกับแข็ง นัดไปเที่ยวกันคืนพรุ่งนี้ ไปเปล่า”
“เอาดิ ไม่ได้เจอกันนานตั้งแต่จบมหาลัยกันไป อืม คบกันมาตั้งแต่ปีหนึ่งจนตอนนี้จบกันไปแล้วรวมๆ ก็หกปีแล้วมั้ง” ใช่ นานมากแล้วไง แต่ทำไมเขาถึงไม่รู้สึกอะไรกับเธอมากกว่าเพื่อนบ้างนะ แม็กสบตากับเพทายที่ยิ้มออกมาและก้มลงจูบลงที่ริมฝีปากของเธอ