จู่ๆ คำพูดของแม็กตอนสมัยเรียนก็ผุดขึ้นมาในหัวของผม ตอนนั้นเธอยังไม่ได้รู้สึกอะไรกับผม เรายังคงเป็นแค่เพื่อนกันเท่านั้น ตอนนั้นรู้สึกพิมจะถามว่าแต่ละคนมีสเปกแบบไหนและแม็กก็ตอบไปแบบนั้นไง สเปกในฝันของแม็กมันคือไอ้พี่ขุนทัพเลยนะ ผมกัดปากตัวเองแน่น ไม่รู้ว่าทำไมต้องรู้สึกแบบนี้ด้วย ความรู้สึกที่กลัวว่าแม็กจะต้องไปรักใครสักคนที่ทั้งดีแบบนั้น ตัวผมเองไม่ใช่คนดีผมรู้ดี แต่ทว่าความห่วงใยที่ผมมีให้แม็กก็ไม่ได้น้อยไปกว่าใครนะ ถึงผมจะเก่งเรื่องทำร้ายจิตใจของแม็ก แต่มันก็แค่เรื่องสถานะที่แม็กต้องการ และเรื่องที่แม็กอยากให้ผมเป็นแบบที่เธอต้องการ ยิ่งเรื่องวันนี้ คำพูดวันนี้ของแม็ก มันทำให้ผมสับสนกับตัวเองเหลือเกิน มันก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอที่แม็กยอมรับในสิ่งที่ผมอยากให้ยอมรับ
“กลับไปเป็นเพื่อนเหรอ? เพื่อนที่ไม่ได้อยู่ด้วยกันแบบนี้น่ะเหรอแม็ก”
ผมต้องการแบบนั้นไม่ใช่เหรอ? ต้องการให้แม็กยอมรับว่าผมเป็นแค่เ
