“ไม่ต้องไป ป่วยแบบนี้จะไปได้ไง?” สีหน้าและน้ำเสียงของเพทาย ทำให้ฉันสบตากับเขา ถึงแม้จะทำร้ายจิตใจฉันเสมอเรื่องสถานะและผู้หญิงคนอื่น แต่ทว่าเรื่องความห่วงใยในตัวของฉัน ไม่ว่าอะไรผิดแปลกไปจากตัวฉัน เพทายจะเป็นคนที่รับรู้มันก่อนเสมอ
“ไม่เป็นไร แค่นี้ไม่ตายหรอกนา แกรู้ดีว่าฉันอึดกว่าเหล็กอีกนะ”
“...”
“แล้วแก... ไปกับดาร์ลิ่งด้วยเปล่า เรื่องงานวันพรุ่งนี้” เพทายนอนลงข้างฉันและส่ายหน้าไปมา หมอนี่เบื่อยัยนั่นแล้วเหรอ? แต่อย่างว่าล่ะ ควงใครไม่ได้นานหรอก บางทีอาจจะเจอเหยื่อใหม่แล้วก็ได้
“พรุ่งนี้จะไปส่งแล้วกัน”
“เฮ้ยไม่ต้อง พรุ่งนี้พี่ขุนทัพจะมารับฉัน เราต้องไปพร้อมกันอยู่แล้ว ไม่กวนแกหรอก” ฉันพูดทั้งๆ ที่พับผ้าไปด้วย แต่ทว่าเสียงของเพทายกลับเงียบไป จนฉันตงิดใจเลยหันกลับไปมองใบหน้าหล่อที่นอนหนุนแขนตัวเองด้วยสีหน้านิ่งเฉย
“รู้สึกจะสนิทกันเหลือเกินนะ”
“ไม่นะ พี่ขุนทัพเขาจะไปดูงานด้วย แกมีปัญห
