Devil Bride 3 เลือกแล้ว
1060 Words
วันต่อมา...
“อืออออ~” ฉันพลิกตัวลืมตาตื่นร่างกายกับมาเป็นปกติแล้ว ฉันมองเพดานสีขาวนี่ฉันกลับมาอยู่ที่เพนท์เฮ้าส์ตัวเองเหรอ?
พรึ่บ!!ฉันดันตัวขึ้นช้า ๆ มองไปรอบ ๆ ห้องที่ตอนนี้มีตู้ที่ฉันซื้อไว้มาตั้งอยู่แล้ว
“อ่า...เมื่อคืนนี้” ฉันพยายามนึกว่ามันเกิดอะไรขึ้นฉันเจอแวมไพร์สินะแถมยังโดนดูดเลือดซะด้วย ฉันพอจะจำหน้าตาได้อยู่บ้างแหละแต่มันก็มืดอยู่เหมือนกัน แล้วใครพาฉันมาส่งที่นี่ละ?
แต่คิดไปก็ปวดหัวเปล่า ๆ ฉันเลยลุกขึ้นเพื่อไปอาบน้ำแล้วจะมาจัดห้องสักหน่อยอีกไม่กี่วันมหาวิทยาลัยก็จะเปิดแล้วด้วย ฉันควรทำตัวให้ชินกับที่นี่ได้แล้ว
แกร๊ด!!
กึก! เมื่อถอดเสื้อเสร็จฉันก็เดินมาเข้าห้องน้ำแต่ก่อนถึงที่อาบน้ำมันต้องผ่านกระจกบานใหญ่ก่อนแต่ก็พบว่าตามลำคอและหน้าอกเต็มไปด้วยรอยสีแดงเหมือนกลีบกุหลายเต็มไปหมดเลย
“เกิดอะไรขึ้นเนี่ย?” แม้ว่าจะเป็นแผลหายง่ายแต่รอยพวกนี้มันไม่ใช่แผลเลยด้วยซ้ำไม่มีความเจ็บแต่อย่างใด ฉันลูบ ๆ ดูมันก็ไม่ออกไปแปลกว่ามันไม่ใช่สีสินะ งั้นมันคือรอยอะไร??
“หรือว่าแพ้อะไรนะ?”
โอ๊ยยยย!!ไม่คิดแล้วคิดไปก็คิดไม่ออกปวดหัวเปล่า ๆ ฉันเลิกสนใจก่อนจะเดินเข้าไปอาบน้ำโดยฉันเลือกที่จะแช่งอ่างอาบน้ำเพราะว่าเมื่อคืนนี้ร่างกายฉันเหนื่อยล้ามากอยากเจออะไรที่สดชื่นหน่อย ฉันใส่สบู่และเครื่องหอมสำหรับอาบน้ำลงไปก่อนมันจะเกิดฟองฉันก็ค่อย ๆ ขายกและแช่ลงไปในน้ำก่อนเอาตัวทิ้งลงตามไป ฉันเอาหลังพิงอ่างก่อนจะหลับตาลง
“ทำให้เธอกลายเป็นของฉันยังไงละ...เรน่า”
“อ่าส์~เนื้อหอมชะมัดเลย”
“อะไรกันเนี่ย?” ฉันลืมตาขึ้นเมื่อตัวเองได้ยินเสียงบางอย่างในหัวมันคืออะไรกันนะ?
ฉันเอามือตัวเองไปปลูบที่คอและเนินอกอย่างครุ่นคิดไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม...
“คงไม่ได้มีอะไรแปลก ๆ เกิดขึ้นกับฉันหรอกใช่ไหมนะ?” หลังจากพยายามปลอบใจตัวเองแล้วฉันก็แช่น้ำต่อและอาบน้ำจนเสร็จแล้วเดินออกมาจากห้องน้ำ...
กึก!!
เท้าของฉันชะงักไปเมื่อในห้องของฉันมีใครอยู่ด้วยและแน่นอนว่าฉันรับรู้ได้ทันทีว่าเขาไม่ใช่มนุษย์และเป็นแวมไพร์ตัวเมื่อคืนนี้
“ไม่ตกใจอะไรเลยนะคงรู้อยู่แล้วสิว่าฉันเป็นใคร?” เขานั่งอยู่ที่โซฟาไขว้ห้างและมองมาที่ฉัน
“ออกไปนะคะ”
“เธอเป็นใครกันเหรอทำไมไม่ตาย?” ฟุบบบ!! เขาหายตัวเร็ว ๆ มายืนตรงหน้าของฉันกลัวไม่รู้หรือไงว่าตัวเองแวมไพร์
“ต่างคนต่างอยู่ซะ” หมับ! ฉันพยายามถอยหลังหนีแต่เขาไม่ยอมและคว้าเอวของฉันเอาไว้และกระชากเข้ามาตัวเองทำให้หน้าฉันชกกับแผงอกของเขา
“ไม่อ่ะ...อยากอยู่กับเธอ” เขาพูดและเอาหน้ามาคลอเคลียที่ซอกคอของฉัน มันเป็นสัมผัสที่คุ้นเคย
จ๊วบ!
“อ๊ะ!!นี่เป็นโรคจิตหรือไง?!” พรึ่บ!!ฉันดันอกเขาออกไปเพราะว่าเขาทำบางอย่างแปลก ๆ ที่ซอกคอฉัน
“ไม่ใช่โรคจิตสักหน่อยอย่าเป็นมนุษย์ปากดีฉันไม่ชอบ แล้วถ้าฉันอารมณ์ไม่ดีคอสวย ๆ ของเธออาจจะหักก็ได้นะ” เขาวางมือใหญ่ ๆ มาที่คอและบีบเบา ๆ
“ก็ลองดูสิ” ฉันไม่มีวันตายอยู่แล้วเพราะงั้นฉันเลยกล้าที่จะท้าทายเข้าแบบนั้น
“หึ เธอไม่มีวันตายเลยกล้าลองดีกับฉันสินะ” ฉันจ้องมองเขาอย่างไม่ละสายตา
“กลับออกไปแล้วไม่มีใครบอกเหรอว่าการเข้าห้องคนอื่นโดยไม่ได้รับอนุญาตเขาเรียกว่าไม่มีมารยาท”
“คนอื่น?” เขาทำหน้างง ๆ
“ใช่ไง...คนอื่นเพราะงั้นอออกไปได้แล้วไม่อย่างนั้นฉันจะเรียกคนดูแลที่นี่มาจัดการ”
“อุ๊บ! เรน่าฉันเป็นแวมไพร์นะใครจะกล้ากับฉัน หืม?” เขาพูดชื่อของฉันออกมาแถมยังทำท่ากลั้นขำอีกเขาเป็นอะไรเนี่ย
“รู้จักชื่อของฉันได้ยังไง?”ฉันมองหน้าอย่างไม่เข้าใจ
“ในโลกนี้ไม่มีอะไรที่ฉันอยากรู้แล้วไม่ได้รู้หรอกนะ” เขาพูดและยื่นหน้าเข้ามาใกล้หน้าของฉันก็หล่ออยู่แต่ไม่ใช่สเปคของฉัน
“เป็นแวมไพร์ขี้เสือกสินะ”
“หึ ฉันก็แค่อยากรู้กับคนที่ฉันอยากรู้เท่านั้นแหละ” แล้วจะมาอยากรู้เรื่องของฉันเพื่อ?
“ช่างเถอะแค่ชื่อฉันไม่ได้อะไรหรอกออกไป” ฉันชี้ไปทางประตู
“ไม่ออกและที่สำคัญฉันจะบอกว่าฉันไม่ใช่คนอื่นสำหรับเธอ...”
“เป็นบ้าอะไร?”
“เธอเป็นว่าที่เจ้าสาวของฉันยังไงละ^^” เขายิ้มออกมาอย่างภูมิใจ
“วะว่าที่อะไรนะ?!” ฉันไม่ได้หูฝาดประสาทแดกไปใช่ไหม?!
“เจ้าสาวไงหรือเรียกอีกอย่างว่าเมีย”
“ตลกแล้ว!!ฉันไม่ได้เป็นอะไรแบบนั้นกับนายสักหน่อย!!” ฉันโวยวายเสียงดังอย่างโมโห
“ฉันไม่ได้ถามความยินยอมของเธอสักหน่อย...เธอต้องเป็นเพราะว่าฉันเลือกเธอ”
“ฉันไม่เป็นเพราะว่าฉันไม่ได้ชอบนาย!!” หมับ!!ฉันกระชากคอเสื้อของเขา
“ฉันก็ไม่ได้ชอบเธอ...แต่ฉันชอบเลือดและร่างกายของเธอ ส่วนนิสัยสันดานฉันไม่ชอบเลยสักนิดผู้หญิงปากดีอวดเก่ง”
“เหอะ!!ไม่ชอบก็อย่ามายุ่งสิ”
“ฉันตีตราจองเธอเอาไว้แล้วเพราะงั้นไม่ยุ่งไม่ได้แล้วไม่ว่าใครก็ไม่สามารถยุ่งกับเธอได้เหมือนกัน”
“ฉันไม่เป็นเจ้าสาวของนาย!!!ได้ยินไหมไอ้แวมไพร์ปลายแถว!!”
“ฉันระดับราชาปีศาจอย่ามาปากดี!!!” หมับ!!เขาส่งมือมาบีบคางของฉัน
แต่เขาว่าอะไรนะ?!
ระราชาเหรอ 0.0
- Writer
