โดยที่หญิงสาวไม่รู้ตัว มือที่กำลังยกขึ้นปาดน้ำตาถลาเข้าไปรัวหมัดใส่อกกว้างไม่ยั้งอย่างลืมคิดว่าผู้ชายตรงหน้านั้นตัวใหญ่แค่ไหน แรงของเขาแค่นิดเดียว อาจผลักให้เธอล้มลงไปกองกับพื้น ทำร้ายร่างกาย แล้วเดินจากไปอย่างไม่ไยดี
เขาไม่ได้เจ็บ แต่มันน่าโมโห… กรกานต์คิดถูก หากเป็นผู้หญิงคนอื่นทำอย่างนี้เขาคงไม่ปล่อยไว้ พวกเธอคงได้รับบทเรียนอย่างสาสมกลับไปที่บังอาจทำให้เขาเจ็บแม้แต่ปลายเล็บ ผิดกับมือเล็กของคนร่างบางจนแทบจะกลืนหายไปกับอกตรงหน้า เขากลับยอมให้เธอรัวมือทุบลงมาอย่างไม่ลืมหูลืมตาโดยไม่คิดจะทำอะไร
“ผมขอโทษ” เสียงทุ้มเอ่ยอีกครั้ง หลังจากยอมให้คนตัวเล็กทำร้ายร่างกายจนพอใจ และหมดแรงไปเอง
“ฉันไม่ยกโทษให้สำหรับความป่าเถื่อนของคุณ” ร่างบางหอบเหนื่อยน้อยๆ เธอรู้สึกว่าตัวเองเสียแรงเปล่าเมื่อทุบลงไปเท่าไรเขาก็ยังไม่สะทกสะท้านเลยสักนิด วูบหนึ่งที่กรกานต์เผลอมองขึ้นไปสบกับดวงตาคมเข้ม เธอมองผิดไป
