(6) องค์กรลับๆ

1793 Words

~ปังๆๆๆ เสียงดังกึกก้องมาจากห้องโถง จอร์จกำลังดวนปืนกับกระป๋องอาหารสำเร็จรูปอยู่ จนทุกคนตกใจวิ่งกูกันมาที่ห้องโถง “นั้นนายกำลังทำอะไรหนะ” ทริคขี่เอ๋ยถามด้วยความตกใจ แล้วเดินไปจ้องหน้าผู้มาอยู่ใหม่ “ซ้อมยิงสัปหราด เธอจะเอาด้วยไหม” ทริคชี่ทำหน้างง แปปนึง ก่อนจะยิ้มแฉ่งตอบจอร์จไป “เอา!” และเดินไปหยิบปืนในมือจอร์จมาหมุนดู “เห้! อย่างจ่อมาทางฉันสิ” จอร์จรู้สึกกังวลนิดหน่อย ค่อยๆดันปืนในมือทริคชี่ ออกไปมุมหน้าต่างในองศาที่ปลอดภัย “กระสุนไม่ได้มีไว้ให้ยิงเล่นนะ” เควินโวยวาย เดินคิ้วขมวด มาดึงปืนจากมือทริคชี่ออก “เดี่ยวฉันจะพานายไปดูอะไร” จอร์จพาเควินเดินเข้าไปในห้องเก็บของ แล้วหมุนรูปภาพที่อยู่ข้างกำแพง 2 รอบ ~ครื้นนนนนน กำแพงอีกฟากค่อยๆเลื่อนออก ให้เห็นห้องลับสุดยอด ที่เต็มไปด้วยกระสุนปืน มืดและทะนุหลากหลายแบบ ปรากฏตรงหน้าพวกเค้า “พวกคุณควรฝึกซ้อมก่อนออกไปเจอพวกมัน” จอร์จเสนอ “คุณรู้ได้ยังไง” ลาราจสงสัยในตัวจอร์จ “ต้องรู้อยู่แล้วสิ คงไม่มีใครใช้ปืนเป็นหมดหรอกใช่ไหม” “ ไม่ใช่อย่างนั้นครับ ผมหมายถึง คุณเปิดห้องนี้ได้ยังไง” ลาราจ รอฟังคำตอบ อย่างตั้งใจและจ้องหน้าจอร์จอย่างไม่กระพริบตา “ แหม เราเจอห้องนี้มันก็ดีแล้วหนิ” เควินยังพูดไม่จบ ก็มีมือหนาของสเกิร์ตมาปิดปากไว้ “ โอกาสที่คนจะหมุนภาพในห้องเก็บของถึง 2 รอบ มันเกิดขึ้นได้ 0.001% เสกิร์ตสงสัยจอร์จอีกคน “ แหม๊.. ฉันจะบอกความจริงก็ได้นะ คือฉันเคยอาศัยอยู่อยู่ที่นี่มาก่อน” ทุกคนต่างตกใจแย่งกันรัวคำถามใส่เค้าจนฟังไม่รู้เรื่อง “ เออ.. ขอตัวก่อนนะ” จอร์จวิ่งหนี ออกมาในห้องโถงที่เค้าอาศัยนอนอยู่ที่นั้น วันนี้ทั้งวันทุกคนก็สลับกันซ้อมยิงปืนเสียงดังจนสัตว์ประหลาดมากันหลายตัวทุกคนจึงหยุดซ้อมกันไป วันทุกวันผ่านไปอย่างน่าเบื่อวันแล้ววันเล่า จน 2 เดือนกว่าๆ ที่ทุกคนอยู่ที่นี้ จนน้ำและอาหารหมด เควิน กับลอเรน และคุณลุงเจ็ทแล็กค์ เลือกจะอยู่ที่นี้ เพราะกลัวจะลำบากกว่าเดิมที่จะไปหาที่อยู่ใหม่ ทั้ง 6 คน เตรียมอาวุธและแผนที่ ขึ้นรถด้วยความเงียบที่ผ่านมาทุกคนต่างได้เรียนรู้ ว่าถ้าเสียงดังสัตว์ประหลาดจะมาตามหาเสียงนั้น เจสซิก้า สั่นกลัว จนเลือกที่จะกลับไปอยู่ในบ้านเหมือนเดิม ณ. ตอนนี้จึงเหลือ 5 คน บนรถกระบะคันยักษ์ “ ผมจะหารถและอาหารไปให้พวกเค้า ทุกคนเห็นด้วยรึเปล่าครับ” ทุกคนต่างเห็นด้วย พยักหัวตอบรับลาราจ ส่วนจอร์จก็มองมาที่ลาลาจด้วยสายตาภาคภูมิใจราวกับพ่อมองลูก จนลาราจ รู้สึกแปลกใจนิดหน่อย รถแล่นออกไปพิกัดอู่ซ่อมรถ ขนาดใหญ่ที่มีรถที่ใช้ได้ ให้พวกเค้า เลือกไม่มากนัก “ คันนี้ผมว่าไม่เลวนะ” รถกระบะสีขาวถูกจอร์จขับออกมาและขับเลยไปห้างเพื่อขนอาหารใส่จนเต็มรถทั้ง 2 คัน อาหารและรถถูกนำ มาส่ง ให้ทาง 4 คน ที่ไม่ตามมา ทั้ง 4 คนดีใจมากๆ ที่พวกเค้า ไม่ลืมคนที่อยู่ที่นี่ ทั้ง 5 คน เดินทางมาจนถึงทางแยกที่ไม่เคยมาถึง ลาราจ ก้มมองแผนที่ทางซ้ายเป็นพื้นที่ว่างเปล่าในแผนที่ ส่วนอีกทางเป็นเมืองใหญ่ของที่นี่ “ ผมว่าเราไปทางซ้ายดีมั้ยครับ” ลาราจ หันไปถามทุกคน แต่ทุกคนก็แสดงท่าทีนิ่งเงียบ พยักหัว ให้เค้า เรากับว่า ทุกคนเห็นเค้าเป็นผู้นำไปแล้ว ตลอดทางช่างเงียบสงบจนน่ากลัว จนเค้าเดินทางมาถึงจุดว่างเปล่า ในแผนที่แต่กลับมีรั้วปูนกั้นสูงลิปตา มองไม่เห็นด้านนอก ~ปึงๆๆๆๆ ใช่ชุดกลาว สีขาว เปื้อนเลือด ยืนเคาะรถพวกเค้าด้วยท่าทางร้อนรน “ ช่วยด้วยคุณลาราจ เปิดประตูให้ผมที” “ เปิดประตูให้เค้าเถอะ” จอร์จทำท่าทีเหมือนรู้จักใช้แปลกหน้า และเป็นห่วงเค้า ลาราจ ปลดล็อคประตูให้เค้าเปิดเข้ามา เพราะเชื่อใจจอร์จ จอร์จดูเหมือนรู้อะไรอีกมากมาย แต่ไม่ยอมบอก และลาราจ ก็สงสัยมันมาตลอด “ ขอบคุณ ขอบคุณผมดีใจนะที่คุณยังไม่ตาย” ชายแปลกหน้าทำท่าทีดีอกดีใจ และเอื้อมมือมาตบไหล่ลาราจ “ คุณรู้จักผมหรอ คุณก็ด้วย จอร์จพวกคุณรู้จักผม” ลาราจ ตกใจปนดีใจเล็กๆที่เค้าจะได้รู้ว่าเค้าเป็นใคร แต่สองคนไม่สนใจเค้ากลับจ้องหน้ากันท่าทางดูเครียดอย่างมาก “ คุณไม่ต้องปิดบังตัวเองแล้ว ตอนนี้อาคารทดลองและห้องถ่ายทอดสดถูกสัตว์ทดลองตัวใหม่ ทำลายไปหมดแล้ว รวมถึงผู้คนในนั้นด้วย เห็นจะมีแค่ผมที่รอดมาคนเดียว” ทุกคนตกใจสตั๊นกันไปแป๊บนึง ถึงจะยังไม่ค่อยเข้าใจในเรื่องราวทั้งหมดก็ตาม “ เป็นไปไม่ได้พวกมันต้วมเตี้ยม ช้าอย่างกับเต่าคร้าน” จอร์จพูดขึ้นด้วยความประหลาดใจ “ แต่ไม่ใช่กับเจ้าตัวนี้ ใครจะไปรู้ว่ามันจะยังมีแรงมากมายในตอนกลางคืน” “ เดี๋ยวก่อนนะพวกคุณ สร้างมันขึ้นมาหรอ” ลาราจ ถามด้วยท่าทางประหลาดใจสุดๆ “ ฉันเปล่าสร้างนะ พวกเค้า สร้าง ผมเป็นบอดี้การ์ดของคุณหนู” “ บอดี้การ์ด! ห้ะ ห้าา.. ถึงว่าทำไมคุณมองผมแปลกแปลก และก็คุณ ผมจำคุณได้ คุณบอกว่าผมกำลังจะลืมทุกสิ่ง ที่แท้มันก็เป็นเรื่องจริง” ลาราจ ไม่รู้ว่า จะตกใจอะไรก่อนดี แต่ถึงรู้แล้วยังไงความทรงจำเค้าก็ไม่กลับมาอยู่ดี “ คุณยังเหลือความจำอยู่จริงๆด้วย ซึ่งผมตั้งใจจะให้เป็นอย่างนั้น” และทุกคนก็ถามถึงเรื่องของตัวเอง พวกเขาได้ทำการขายร่างกายตัวเองเพื่อเงินมหาศาลให้กับครอบครัว มีแต่ลาราจ เท่านั้นที่ประชดพ่อลงมาอยู่ในเมืองที่มีแต่สัตว์ประหลาดนี้ เค้าเป็นลูกผู้ก่อตั้งองค์กรนี้ ที่พรากชีวิตผู้คนไปมากมายการใช้ชีวิตของพวกเค้า ในเมืองวิปริตนี้ ถูกถ่ายทอดสดให้กับลูกค้ามากมายในโลกที่หาความสุข จากการดูอะไรแปลกแปลก ต่อสื่อทุกทางได้ถูกสัตว์ประหลาดที่กำเนิดขึ้นมาใหม่ทำลายจนพังไปหมดแล้ว คุณอัลเบิร์ตคือนักวิทยาศาสตร์ 1ใน 8 คน ที่ทดลองสัตว์ประหลาดเพื่อแสดงรายการสด และเพื่อทดลองสัตว์ให้ฉลาดและให้เป็นทาสแรงงานแก่มนุษย์ได้ในอนาคต คุณจอร์จคือบอดี้การ์ดของลาราจ ตั้งแต่ เค้าอายุได้ 10 ขวบ ทุกคนที่ได้รู้ความจริงก็ไม่ได้ดีใจอะไร แถมยังหดหู่มากขึ้นอีกด้วย “อ๊ะ! นาตาชา ผมมีเรื่องอยากจะบอกคุณตั้งนานแล้ว คุณหนูของผมทำตัวเหมือนก้อนหินมาตั้งแต่เด็กเด็กแล้ว ไม่เคยยอมคบกับผู้หญิงคนไหนเลยพอผมได้มาเจอเค้าที่นี่ ผมนี้ประหลาดใจมากๆเลย ที่สุดเค้าก็มีแฟนสักที” จอร์จพูดเรื่องที่อัดอั้นใจอยู่นานให้นาตาชาฟัง “ คุณพูดเรื่องอะไร ผมไม่เข้าใจเลย” ลาราจ เขินอาย แต่ทำขรึม มองไปนอกรถ “ จริงหรอค่ะ” นาตาชายิ้มดีใจเพราะเธอ รักลาราจ เอามากๆแม้จะอยู่ด้วยกันได้ไม่นานนัก “ คุณทำงานอยู่ที่นี้ งั้นช่วยพวกเราออกไปจากที่นี้ สิครับ” สเกิร์ตหันหน้าไปคุยกับอัลเบิร์ต “ คนพวกนั้น พอรู้ว่าสัตว์ประหลาดหลุด ก็ปิดประตูทางออกขังพวกฉันไว้ที่นี้” อันเบิร์ตพูดด้วยความคับแค้นใจ ที่ถูกทิ้งอย่างไม่ใยดี “ แล้วทางอื่นล่ะ มันไม่น่าจะมีทางเดียวนะ” สเกิร์ตพูดอย่างมีความหวัง “ ทางออกมีทางเดียว รอบเมืองนี้ถูกกั้นไว้ด้วยคอนกรีตหนาและโดมที่ทำจากเหล็กที่ปล่อยไฟฟ้าแรงสูงอยู่ ถ้าพวกคุณมองขึ้นไป กันดีดีก็จะเห็นเอง” จอร์จที่เรียนรู้มาอย่างละเอียดก่อนจะลงมาช่วยปกป้องลาราจ อย่างลับลับ “ เราจะเปิดประตูได้ไงครับ” ลาราจถามขึ้น “ เรื่องนั้นฉันก็ยังไม่รู้เลย ถ้าระเบิดทางออกสัตว์ประหลาดก็อาจจะหลุดออกไปด้วย ซึ่งนั่นก็เสี่ยงอย่างมาก ที่ผู้คนภายนอกจะได้รับอันตราย” อัลเบิร์ตอธิบายอย่างใจเย็น “ เราถ้าเราโทรไปขอความช่วยเหลือจากคุณนิโคลัสล่ะ ท่านต้องช่วยลูกชายท่านแน่แน่” จอร์จ พูดอย่างมีความหวัง “ นายควรรู้ไว้นะ ว่าคุณนิโคลัส คือพ่อของนาย” อัลเบิร์ตเสริม “ ผมเคยฝันถึงเค้าแล้ว” ลาราจ พูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย เพราะผิดหวังในตัวพ่อของตนเอง “ พ่อคุณหนู รักคุณหนูมากนะครับ” จอร์จพูดเพื่อไม่อยากให้ลาราจ เกลียดพ่อของตนเอง มือบอดี้การ์ด ที่ซื่อสัตย์จงรักภักดี ลูบไปบนหัวไหล่ ของเค้า “ ทำไมผมรู้สึกคุ้น กับการปลอบใจของคุณมากเลยนะ คงไม่ได้ทำบ่อยใช่มั้ยครับ” ความรู้สึกคุ้นเคย และอบอุ่นก่อเกิดขึ้นในหัวใจของเค้า “หะ..ห๊าา.. ก็ไม่ขนาดนั้นหรอกครับ” จอร์จพูดแกลมขำ “ โทรศัพท์ผมอยู่ในห้องวิจัย ตอนนี้ผมไม่รู้ว่ามีสัตว์ประหลาดอยู่ตรงไหนบ้าง” สเกิร์ตเข้าเรื่องการหาทางออกต่อ “ ทุกคนพร้อมนะครับ” ทุกคนยิ้มรับลาราจ เป็นคำตอบ “ เราทุกคนต้องเกาะกลุ่มกันไว้ ตามคุณอัลเบิร์ตไปที่ห้องทดลอง” “ ตามผมหรอ ผมยิงปืนไม่เป็นด้วยซ้ำ” อัลเบิร์ตวิตกกังวลเค้าอาจจะวิจัยเก่ง แต่เรื่องสู้รบเค้าขอยอมแพ้ “ งั้นคุณคอยบอกทางผม นาตาชาคุณอยู่ใกล้ใกล้ผมนะ” ลาราจ คุยจริงจังกับอัลเบิร์ตก่อนจะหันหน้าเว้าวอนไปทางนาตาชา ทุกคนเตรียมอาวุธ สีและตาข่ายไว้จับสัตว์ประหลาดล่องหน และค่อยค่อยเดินไปอย่างเงียบเชียบ

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more