(3) อย่ามองมานะคะ!!(///)
1449 Words
นาตาชาป้อนบะหมี่ให้ลุงเจ็ตทานจนหมดก็นำยาแก้ปวดให้ลุงทาน
“ขอบคุณเธอนะที่ดูแลตาแก่ๆอย่างฉัน”
ลุงเจ็ตเอามือที่เหลืออยู่ข้างเดียว ลูบหน้าเอ็นดูนาตาชาเป็นอย่างมาก นาตาชาหันหลังมาอีกที ลาราจก็ยกโจ๊กกระป๋องที่เจ้าตัวเพิ่งต้มมาให้ มาวางไว้ที่โต๊ะอาหารแล้วนั่งรอทานพร้อมนาตาชา เพราะบะหมี่ได้ถูกทั้ง 5 คน จัดการจนเกลี้ยงหม้อไปแล้ว นาตาชานั่งทานโจ๊กไป นั่งแอบอมยิ้มเขินชายหนุ่มไปด้วย เพราะสมองดันนึกถึงเหตุการณ์ที่ลาราจมาเห็นเธอโป๊ไม่หยุด
“เธอยิ้ม..ฉันมีอะไรตลกรึเปล่า”
ลาราจไม่มั่นใจในตัวเอง เลยอดไม่ไหวที่จะถามหญิงสาวออกไป
“ฉะ..ฉันอิ่มแล้วขอตัวไปอาบน้ำนะคะ”
นาตาชาพูดตระกุกตระกัก ไม่ยอมตอบคำถามแต่เฉไฉ รีบเดินจำอ้าวเดินเข้าห้องไป ทำให้ลาราจคิดว่าเธอตลกเค้าอย่างช่วยไม่ได้
สถานที่แห่งนี้พอตกเย็นก็เงียบฉี่ สายลมก็หยุดนิ่ง จนได้ยินเสียงหัวใจของตนเอง
..เช้าวันที่ 2..
“โอ้ยย..ทำไมมันปวดกว่าเมื่อวานอีกนะ”
ลาราจตื่นขึ้นมาก็ได้ยินเสียงลุงเจ็ต ร้องโอดครวญเพราะความเจ็บปวดอยู่จึงรีบเดินมาหา แล้วเปิดแผลลุงเจ็ตเพื่อทำความสอาด
“แผลดูจะอักเสบขึ้นนะครับ คุณคงเจ็บน่าดู”
ลาราจมองลุงเจ็ตด้วยความสงสารจับใจ ก่อนจะลุกไปต้มโจ๊กกระป๋อง มาป้อนลุงแล้วให้ลุงทานยาแก้ปวด ยาฆ่าเชื้อและแก้อักเสบตามไป
“ฉันปวดมากจริงๆ ในกล่องนั้นพอจะมียานอนหลับให้ฉันสักเม็ดไหม ฉันทนไม่ไหว ไอ้หนุ่ม”
ลาราจรื้อดูในกล่องยาเจอยานอนหลับอยู่ 2 กระปุก จึงรีบเปิดหยิบให้ลุงเจ็ตทาน
“นอนซะนะครับ”
ลาราจพูดปลอบใจลุงก่อนจะห่มผ้าให้
“ที่นี้มีแปรงฟัน ยาสีฟันให้ด้วยนะ นายแปรงมารึยัง นึกว่าฟันสวยๆของฉันจะเน่าหนอนซะแล้ว”
ลอเรนเดินออกมานั่งไขว้ห้าง ในห้องโถงด้วยชุดนอนโนบลา วาววิ้ว
“ชุดนอนนั้น”
ลาราจถามด้วยความงงงวย
“อ้อ..ฉันเอามาจากตู้เสื้อผ้าไง นายอยากใส่งั้นหรอ แต่เสียดายนะ มันมีแต่ชุดผู้หญิงหนะสิ แต่ถ้าดึกๆนายเกิดเหงาใจขึ้นมา ก็มาหาฉันที่ห้องได้นะ ฉันจะอ้าแขน อ้านู้น อ้านี้ ตอนรับผู้หล่อๆแบบนายเสมอ..คิคิ”
ลอเรนพูดกับลาราจด้วยท่าทางยั่วยวนชายหนุ่ม
“ไม่หละ..ขอบคุณ”
ลาราจพูดเสียงต่ำ พร้อมกับเมินหน้าหนี จนลอเรนเบะปากไม่พอใจเล็กๆ
“ชิ..หน้าเบื่อจัง”
“อร้ายยยย!”
เสียงนาตาชาดังออกมาจากในห้อง ลาราจรีบวิ่งเข้าไปหาเธอด้วยความเป็นห่วง
“ลุกไหวรึเปล่า”
ลาราจสีหน้าเป็นห่วง ถามเธอทันที เพราะเห็นเธอล้มลงอยู่หน้าห้องน้ำ แถมยังนุงผ้าขนหนูแค่เพียงชิ้นเดียว
“ขาฉันเหมือนจะแพงนิดหน่อยค่ะ”
ชายหนุ่มได้ยินดังนั้นจึงรีบเข้าไปผยุงตัวเธอขึ้นมาแต่..
~ผลึบบบบ
ผ้าขนหนูคลายออกร่วงไปอยู่ที่พื้น ลาราจเหลือบตาลงไปมองหญิงสาวเปลื่อยเปล่า อย่างไม่ตั้งใจ ก่อนจะหันหน้าหนีไปอีกทางแล้วหลับตาปี๋
“อย่ามองนะคะ!!”
นาตาชาก้มลงหยิบผ้าห่อตัวเหมือนเดิมด้วยท่าทางทุลักทุเล เพราะข้อเท้าที่เจ็บจิ้ดด สัดส่วนโค้งเว้าของเธอทำให้ชายหนุ่มหัวใจเต้นแรงดังกลองเผน หน้าร้อนผ่าว แดงกล่ำอย่างควบคุมไม่อยู่
“ผมหันไปได้รึยังครับ”
“ได้..ค่ะ(เสียงเผาเบา)”
ลาราจเดินมาประคองหญิงสาวด้วยจิตใจที่ไม่อยู่กับเนื้อกับตัว พร้อมกับในใจที่ต้องบอกตัวเองให้สงบเยือกเย็นเข้าไว้
“เดินไหวรึเปล่า”
ลาราจพูดถามนาตาชาโดยที่ไม่กล้าสบตากับเธอราวกับกลัวเธอจะอ่านใจเค้ายังไงยังงั้น
“ไหวค่ะ..คุณออกไปเถอะ”
นาตาชาเขินหน้าแดงฉ่า แขนเล็กดันชายหนุ่มให้ออกไปจากห้องเพราะอายจนไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนดี
ลาราจเดินออกมาก็ต้องตกใจ เมื่อเห็นเสกิร์ตถือปืนแกว่งเล่นไปมา
“นายใช้นี้เป็นใช่ไหม”
เสกิร์ตหันปืนชี้มาทางลาราจ
“ใจเย็นเพื่อน..ก่อนอื่นนายต้องไม่แกว่งมันเล่นไปมาก่อนนะ”
ลาราจสอนวิธีใช้ปืนให้กับเสกิร์ตอย่างตั้งใจ เพราะกลัวเค้าจะเผลอไปยิงใครเข้าซะก่อน
“ทำไมฉันรู้สึก เหมือนเราติดคุกอยู่เลยนะ”
เควินนอนอยู่บนโซฟาบ่นขึ้นมา
“อ๊ะ..นายก็อยู่เหรอ”
ลาราจแปลกใจที่เห็นเควินนอนอยู่
“ใช่..ฉันก็อยู่ตรงนี้ตั้งนานแล้ว มองดูนายกอดเจ้าเนิร์ดนั้นจากด้านหลัง โอบกอดทางซ้ายที ทางขวาที สอนยิงปืนเหมือนคู่ผัวเมียไม่มีผิด”
~ผลั๊กกก
ลาราจรีบสปิงตัวออกจากด้านหลังเสกิร์ต
“ฉันทำแบบนั้นที่ไหนกัน นายก็พูดไปเรื่อย หึๆ(ยิ้มแห้ง)”
“นี้เราต้องขังตัวเองอยูในบ้านนี้นานเท่าไหร่ค่ะ อาหารเนี้ยก็ต้องกินอย่างประหยัดนะ กินวันละ 2 มื้อ 3 มื้อ แค่เดือนเดียวก็อาจจะหมดแล้ว”
เจสซิก้าที่เพิ่งเดินเข้ามา พูดบ่น
“อาหารไม่เท่าไหร่หรอกครับ น้ำหมดพวกเราตายแน่”
เสกิร์ตเสริม
“หรือมีใครมีความคิดดีๆ นอกจากอยู่ที่นี้เหรอ”
ทริคชี่ที่นอนอยู่ด้านใต้โต๊ะทานอาหารพูดกวนๆ
“นี้ไอ้เด็กน้อย ไม่พูดก็ไม่มีใครว่าแกเป็นใบ้หรอกนะ”
เควินหันไปว่าทริคชี่ที่ชอบพูดจากวนประสาทอยู่บ่อยๆ ทริคชี่หยักไหล่ให้เควิน ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องตน
..เย็นวันที่ 5..
ทุกคนนั่งซึมอยู่ด้วยกันในห้องโถง
“เบื่อสุดๆไปเลย จะมีอะไรน่าเบื่อไปกว่าการต้องมาขังตัวเองอยู่ในห้องกับอาหารกระป๋องห่วยๆไหมนะ”
ลอเรนนั่งไขว์ห้างทำหน้าเซ็ง
“เธออยากทำอะไรสนุกๆ ตื่นเต้นๆไหมหละ(ยิ้มมุมปาก)”
เควินลุกขึ้นมาหาลอเรนแล้วก้มลงจูบปากเธอ ก่อนจะจูงมือเธอเข้าห้องตัวเองไป
“ฮา..ฮ่า..ดู 2 คนนั้นสิ.. ผมก็เบื่อเหมือนกันอะ”
เสกิร์ตหันไปทำตาหวานฉ่ำใส่นาตาชา ลาราจโมโหเลือดขึ้นหน้า จนนั่งไม่ติดลุกเดินไปยืนบังด้านหน้าเสกิร์ตแล้วตบไหล่เค้าเสียงดัง
~ปึกก ~ปึกกก
“นี่..นายฉันเจ็บนะ! รึว่า..นายกำลังกันซีนฉันอยู่เหรอ”
เสกิร์ตพูดขึ้นมาด้วยความรู้ทัน
“ไม่ใช่ อย่างนั้นหรอก(อึกก)”
ลาราจพูดบ่ายเบี่ยงก่อนจะกลืนน้ำลายลงคอด้วยความยากลำบาก แล้วเดินหนีไปนั่งข้างลุงเจ็ตแล็กค์ แล้วจัดยาให้ลุง
“คือว่า..ฉันพึ่งให้ลุงให้ทานยาไป เมื่อกี้”
นาตาชาพูดขึ้น
“งั้นหรอ”
ลาราจหันหน้าหนีนาตาชาด้วยความอับอายเล็กๆ
“ใช่ลุงเพิ่งกินไปขอบใจมากนะ”
“ครับ สีหน้าลุงดูดีขึ้นนะครับ”
ลาราจชวนคุยเปลี่ยนเรื่องอย่างเนียนๆ
“นาตาว่าไงครับ ผมเบื่อมากเลยคุณไม่เบื่อบ้างหรอ(ปากจู๋)”
เสกิร์ตพูดจา เชื้อเชิญนาตาชาชวนเข้าไปในห้องต่อ ลาราจได้ยินจึงหันไปจ้องหน้าเสกิร์ตเขม็ง จนเสกิร์ตรู้สึกหนาวยะเยือกขึ้นมาทันที
“โอ้ยยย..ไอ้หนุ่ม แขนลุง”
ลาราจรีบดึงมือออกจากแขนลุงเจ็ต ที่เผลอบีบโดยไม่รู้ตัว
~เพี๊ยะะะ
มือเล็กของนาตาชาฟาดลงไปที่ใบหน้าของเสกิร์ตเข้าเต็มๆมือ
“โอ้ยยย..ผมแค่พูดเล่น นาตาไม่เห็นต้องรุนแรงเลย”
“งั้นหรอ”
นาตาทำหน้าไม่เชื่อ จ้องเขม็งเสกิร์ต แล้วแอบเหล่ตาไปมองลาราจที่ทำให้เธอเห็นชัดเจนว่าเค้าชอบเธอ แล้วแอบหันมาอมยิ้มเขินอยู่คนเดียว
- Writer
