หลังจากที่นางไปส่งเจิ้งโหย่งเฉียนที่นอกประตูเมือง
เถียนซูหลินเดินทางกลับจวนเมื่อถึงเรือนเอนกายลงนอน ด้วยความอ่อนแรงกว่านางจะตื่นก็เลยมื้อเที่ยงออกไป
เพราะความที่นางเป็นบุตรสาวคหบดีเรื่องงานในจวนจึงไม่ได้จำเป็นที่นางต้องลงมือทำเอง เพียงชี้นิ้วสั่งทุกอย่างทำให้นางยิ่งมีเวลาที่จะประกอบพัดตามแบบที่นางคิดขึ้นมา เวลาที่เสียไปแต่ละวันคือการทำพัดและออกนอกจวนไปหาหวังโสว่เหริน ไม่ก็ไปสกุลเจิ้งกับเถียนต้านผู้เป็นบิดา
ในที่สุดความสำเร็จของนางก็สัมฤทธิ์ผล นางสั่งให้อาม่านนำพัดขนนกยูงไปมอบให้หวังฮูหยินเล่มหนึ่ง ส่วนอีกเล่มหนึ่งนางนำไปมอบให้กับมารดา เพราะความที่นางไม่ใช่สตรีเชี่ยวชาญงานศิลป์มองอย่างไรก็ไม่เข้าตาสำหรับคนที่นิยมชมของงาม แต่สายตาของผู้ลงมือฝีมือย่อมไม่เป็นรองใคร เพราะนางทำสวยที่สุดแล้ว
"ท่านแม่เจ้าคะ นี่เป็นพัดที่ข้าตั้งใจทำให้ ท่านแม่โปรดลองดูเจ้าค่ะ" นางเข้ามาในเรือนของซูเหมยอิงและส่ง
