บทที่ 5
“ไม่!”
กายเล็กลุกพรวดขึ้นมาจากที่นอนราวกับแผ่นหลังถูกจี้ด้วยถ่านไฟร้อน ๆ ใบหน้าและตามร่างกายมีแต่เหงื่อกาฬไหลชุ่ม
“คุณหนูท่านฟื้นแล้ว”
เสียงของสาวใช้ที่รับใช้ใกล้ชิดกันมาหนึ่งฤดูหนาวดังขึ้นพร้อมสัมผัสอบอุ่นที่ต้นแขน ทำให้ถานเมิ่งจีเพิ่งได้สติว่าที่แท้ตนเองเพียงฝันไปเท่านั้น
“ฮูหยินผู้เฒ่าเพิ่งกลับเรือนไปเมื่อครู่นี้เจ้าค่ะ คุณหนูสี่ต้องการสิ่งใดหรือไม่ บอกลู่เจียวมาได้เลย”
ลู่เจียวเป็นดังพี่สาวที่ดี หากตลอดหนึ่งหนาวไม่มีสาวใช้และฮูหยินผู้เฒ่าซึ่งเป็นท่านย่าคอยเคียงข้าง ชีวิตของคนหลงภพที่ไร้ความทรงจำในภพนี้เลยคงลำบากกว่านี้ไม่น้อย
“ข้ากลับมาที่จวนแล้วหรือลู่เจียว” พอหันมองสำรวจรอบกายแล้วพบกับภาพของห้องนอนคุ้นเคยจึงพอจะทราบแล้วว่าตนเองกลับมาถึงจวนถานไท่เว่ยแล้ว
“เจ้าค่ะ กลับมาได้หลายชั่วยามแล้ว”
ลู่เจียวเทน้ำใส่ถ้วยส่งให้ผู้เป็นนายได้ดื่มดับความกระหายไปพลางก็ตอบอีกฝ่ายไป
