กายเล็กหอบสะท้าน เพราะเมื่อครู่นางเผลอกลั้นใจ ถึงจะฝึกฝนมานาน หากแต่สังหารคนวันนี้คือครั้งแรกของนาง ต่อให้ภายในใจไม่คิดสังหารผู้ใดมาก่อน แต่สันดานของคนเราเมื่อชีวิตตนเองตกอยู่ในยามความเป็นความตายย่อมต้องเลือกรักษาชีวิตตนเองมากกว่าจะละเว้นชีวิตผู้อื่น พลันนั้นปลายหางตาของนางก็ได้เห็นศีรษะของหนึ่งในห้ากลิ้งหลุนๆ แยกไปคนละทางกับร่างบนหลังอาชาที่มันพุ่งทะยานหายไปกับความมืดของแนวป่าสองข้างทาง ปล่อยให้ศีรษะตกอยู่อย่างเดียวดายชวนสยดสยองไม่น้อย
“เหลืออีกสี่ บัดซบเกินไปแล้วนะเมิ่งจี ช่วงนี้ราหูอมไม่คายเลยจริงๆ!”
เรียวปากงามพึมพำ เพราะหงุดหงิด นางก็เพียงสตรีบอบบางที่ต้องเข้ามาแลกชีวิตกับนักฆ่าถึงสี่คนเช่นนี้ หากไม่กล่าวว่าบัดซบซ้ำซ้อน นางยังจะเรียกช่วงเวลานี้ว่าอันใดไปได้อีก
“ย้ากกก!”
เงาร่างวูบวาบว่องไว แต่นางก็ไวมิได้ต่าง กระบี่คมของนางตัดคออีกฝ่ายแม่นยำ โลหิตจากกายสูงใหญ่พุ่งมาปะทะหน้า กลิ่
