Ang lungkot-lungkot ng mga mata niya at inaamin kong nadadala ako. Nararamdaman kong sinsero siya sa paghingi ng tawad sa akin. Parang gusto kong umiyak dahil nararamdamn kongyon ang nararamdaman niya, masakit din pa lang makarinig ng sinserong paghihingi ng tawad. Akala ko sasaya na ako kapag nangyari 'yon. Akala ko sasaya ako 'pag dumating ang araw na mari-realize niya o ng mga kaibigan niya ang ginawa nilang pagkakamali sa akin noon. Bumalik ulit sa akin ang sakit na pilit kong kinakalimutan araw-araw.
"Let's forget what happened in the past. It's been a long time," malungkot kong sabi sa kaniya. At totoong ayaw ko nang balikan pa ang nakaraan. Isa pa, nawawala na rin ang galit sa puso ko para sa kaniya kaya mas mabuting kalimutan na lang namin 'yon. Gusto kong ilibing na lang iyon at
