เสียงวิ่งเล่นและเสียงหัวเราะของวริศกับเจ้ามาม่าดังประสานกันในทุกวัน จะเรียกว่าความสัมพันธ์ของทั้งสองรุดหน้าไปอย่างรวดเร็วก็ย่อมได้ แค่วริศกระดิกนิ้วเรียก มันก็รีบวิ่งหน้าตั้งมาหาแทบจะทันที
“เจ้ามาม่า มานี่มา” ปาลินเรียกเจ้าสุนัขตัวน้อย มันได้ยินก็รีบวิ่งไปหา
“เจ้ามาม่า มานี่เดี๋ยวนี้” แต่อีกเสียงคือเสียงของวริศ ทำให้เจ้ามาม่าเบนเข็ม รีบวิ่งไปหาวริศแทน นั่นทำให้ปาลินหน้างอ
“คุณวริศ ลินเรียกมันก่อนนะ”
“ใครเรียกก่อนเรียกหลังไม่สำคัญ สำคัญตรงที่มันวิ่งมาหาฉัน”
“คุณซื้อตัวมันด้วยของกินอร่อย ๆ ลินไม่ยอมนะ” เจ้ามาม่าเป็นสุนัขของเธอ มันจะรักและเชื่อฟังคนอื่นมากกว่าเธอไม่ได้ เธอไม่มีวันยอม ปาลินเม้มปากเมื่อเห็นว่าเจ้าสุนัขตัวน้อยอยู่ในอ้อมแขนของวริศ และตอนนี้มันก็กำลังเลียหน้าของวริศอย่างออดอ้อน
“ไม่ยอมแล้วจะทำอะไร ดูทำหน้าเข้า ขี้เหร่อยู่แล้วยิ่งขี้เหร่กว่าเดิมเสียอีก” ปาลินสะบัดหน้าใส่ ก่อ
