“คุณวริศ” เธอครางก่อนเรียกชื่อเขา ความรู้สึกวาบหวามที่เกิดขึ้น ทำให้เขาแนบชิดเข้าหา ทำท่าจะล้วงมือเข้าไปในเสื้อยืดสีขาวของเธอ ถ้าไม่เพราะเจ้ามาม่า สุนัขพันธุ์ทางตัวน้อยวิ่งมาเลียหน้าของทั้งคู่เสียก่อน คงได้ตกเป็นของกันและกันอีกครั้ง
“เฮ้ย!” วริศอุทานออกมา พร้อมกับพาใบหน้าหนีเจ้าสุนัขตัวน้อยที่เข้ามาเลียหน้าเลียตาของเขา พอเขาถอยห่างออกมาจากร่างของปาลิน มันก็เข้าไปเลียหน้าเลียตาของปาลินต่อ
ปาลินหัวเราะชอบใจ จับมันขึ้นอุ้ม ก่อนจะหอมมันแรงๆ อย่างรักใคร่
“ขอบใจนะเจ้ามาม่า” มันเป็นสุนัขลายขาวดำ หน้าตาขี้เหร่ วริศบอกตัวเองเช่นนั้น ก่อนจะแยกเขี้ยวใส่มัน เพราะมันคือมารผจญ เป็นก้างชิ้นใหญ่ เขาเกือบได้กินตับปาลินแล้ว ถ้ามันไม่เข้ามาจู่โจมเสียก่อน
“ชื่ออะไรนะ” เขาเอ่ยถามชื่อมัน
“มาม่าค่ะ”
“ใครตั้งชื่อ”
“ลินเองค่ะ เรียกง่ายดี”
“ว่าแล้ว ทำไมชื่อถึงได้ดูตะกละแบบนี้”
“มาม่าตะกละยังไงคะ”
“ก็คิดแต
