9
1029 Words
“กินอะไรก็ได้ใช่ไหม ได้ค่ะเดี๋ยวลินจัดให้” ปาลินยิ้มอย่างมีแผนการ เธอรีบทำอาหารอย่างแข็งขัน ไม่นานอาหารรสเด็ดก็เสร็จสิ้นลงในเวลาอันรวดเร็ว
“อาหารเสร็จแล้วค่ะคุณวริศ” ปาลินยิ้มกว้างออกมา ขณะเอ่ยบอกวริศ
“เธอทำอะไรให้ฉันกิน” วริศเดินมาที่โต๊ะอาหาร เห็นแกงขี้เหล็ก ต้มมะระหมูสับ สะเดาน้ำปลาหวาน เพกาย่างไฟ มะระขี้นกต้มจิ้มกับน้ำพริก เขาก็ถึงกับหน้าเบ้ในทันที
“อาหารน่ากินไหมคะคุณวริศ”
“นี่เธอทำอะไร”
“ก็อาหารพื้นบ้านไงคะ นี่น่ะอาหารโปรดของคุณป้าเลยนะคะ”
“แต่ฉันไม่กินของขมเธอก็รู้”
“หวานเป็นลมขมเป็นยา ไม่เคยได้ยินหรือไง”
“นี่เธอจะแกล้งฉันอย่างนั้นเหรอ” เขาทำท่าจะตรงเข้าไปจัดการเธอ แต่ปาลินถอยหนีเสียก่อน และประโยคทักทายของมารดาก็ทำให้วริศถึงกับชะงัก
“อ้าวตาริศ กลับมาเมื่อไหร่แล้วจ๊ะ” ประโยคคำถามและรอยยิ้มของมารดาทำให้วริศต้องยิ้มกลับไปให้มารดา ก่อนจะคาดโทษยายตัวแสบที่เดินไปหลบหลังมารดาของเขาเอาไว้
“กลับมาเมื่อวานครับคุณแม่”
“จะมาไม่เห็นบอกแม่ก่อน” เพราะคุยโทรศัพท์กัน ก่อนจะไปงานศพ ก็ไม่เห็นลูกชายบอกว่าจะกลับมาบ้าน
“แล้วคุณแม่ล่ะครับ ไปงานศพญาติไม่บอกผมเลย ผมจะได้ขับรถไปส่ง”
“แม่ไม่อยากรบกวนเรา เห็นว่าเรากำลังงานยุ่ง แล้วนี่แม่ลินเขาทำอาหารแล้วเหรอ หือ... ของโปรดแม่ทั้งนั้นนี่นา” ท่านมองโต๊ะอาหารที่จัดเสร็จเรียบร้อยแล้วก่อนจะยิ้มกว้าง แล้วจะมองหน้าลูกชายอย่างกังขา
“เราไม่กินของขมนี่นา แล้วนี่คิดยังไงให้แม่ลินเขาทำอาหารที่ตัวเองไม่ชอบล่ะ”
“ผมไม่ได้บอกครับ หลานรักของคุณแม่ทำเอง”
“อ้อ... ดีนะจ๊ะ หวานเป็นลมขมเป็นยา แม่หิวแล้วละ กลับมาเหนื่อย ๆ ขออาบน้ำสักครู่ เดี๋ยวมากินข้าวด้วยกัน”
“เดี๋ยวลินเตรียมเสื้อผ้าให้คุณป้านะคะ” ปาลินรีบหาทางออกให้ตัวเอง เธอคอยช่วยทำโน่นทำนี่ให้เข็มสรณ์อยู่บ่อยครั้งจึงรู้ใจกันดี อีกทั้งยังไม่อยากอยู่กับวริศสองต่อสอง กลัวเขาจะทำโทษที่เธอแกล้งทำอาหารที่เขาไม่ชอบให้รับประทาน
“ได้จ้ะ เรานี่น่ารักจริง ๆ เลย” เข็มสรณ์หยิกแก้มนวลของเด็กสาวในอุปการะเบา ๆ ก่อนจะเดินเข้าห้องพักส่วนตัว ในขณะที่ปาลินรีบวิ่งตามไป แต่โดนมือหนาของวริศรั้งเอาไว้เสียก่อน
“อุ๊ย! คุณวริศ ปล่อยเลยนะคะ ไม่กลัวคุณป้าเห็นหรือไงคะ” เธอพยายามแกะมือของเขาออกจากการเกาะกุม แต่ไม่สำเร็จ
“คิดว่าจะรอดหรือไง” เขาขู่ชิดใบหน้านวล มองสบตาเธออย่างเป็นต่อ ปาลินหน้าแดง แต่อย่างน้อยเธอก็เอาตัวรอดได้ก็แล้วกัน
“หนูลิน อยู่ไหนจ๊ะ”
“อยู่นี่ค่ะคุณป้า” ปาลินสะบัดมือหลุดจากการเกาะกุมได้สำเร็จ ก่อนจะรีบวิ่งจู๊ดเข้าไปในห้องพักส่วนตัวของเข็มสรณ์ โดยมีสายตาของวริศมองตามไปไม่วาง
ฝากไว้ก่อนยายตัวแสบ!!!
ปาลินมีความสุขที่สามารถรอดพ้นเงื้อมือของวริศมาได้ อีกหน่อยเธอไปทำงานข้างนอกหรือไม่ก็เขากลับไปทำงานของตัวเอง ก็จะได้ไม่ต้องเจอกันอีก เรื่องราวที่เกิดขึ้นมันเป็นความผิดพลาด เธอเองก็ไม่กล้าบอกใคร จะให้เที่ยวโพทนาว่าเสียตัวให้ผู้ชายแบบไม่มีสติ เพราะป่วยกินยาแก้แพ้เข้าไปเลยง่วง รู้ไปถึงไหนก็อายไปถึงนั่น
“เราก็ควรกินอาหารที่มีประโยชน์บ้างนะ หวานเป็นลมขมเป็นยา ลองกินดูสิ รับรองว่ากินแล้วจะติดใจ” ประโยคของมารดาทำให้วริศทำหน้าปูเลี่ยน เขาแทบเผ่นกลับกรุงเทพฯ ไปเลยในตอนนี้
“คุณวริศเขาไม่กินหรอกค่ะ เขาไม่กล้า” ปาลินแกล้งว่า นั่นทำให้วริศหน้าตึงเล็กน้อยที่โดนสบประมาทเช่นนี้
“งั้นแม่จะให้ป้าแสนเจียวไข่ให้เรานะ แต่จะให้ทำอาหารก็คงจะอีกนาน แม่หิวแล้วละ รอไม่ไหว” ประโยคของมารดาคล้ายกับจะรวมหัวกับยายตัวแสบแกล้งเขา นั่นทำให้คนที่ไม่ชอบให้ใครสบประมาทต้องกัดฟันพูดในสิ่งที่ตรงข้ามกับหัวใจ
“ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมกินได้ เดี๋ยวจะมีคนหาว่าผมไม่กล้าอีก มันก็อาหารพื้น ๆ ทั่วไปที่ใครเขาก็กินกัน” เขาไม่ยอมแพ้หล่อน นั่นทำให้ปาลินยิ้มกว้างออกมาในทันที
“งั้นลองชิมแกงขี้เหล็กปลาย่างของลินสิคะคุณวริศ รับรองว่าอร่อยจนลืมไม่ลงเลยละค่ะ” ในเมื่อเขากล้ากินเธอก็กล้าตักให้แบบเต็ม ๆ คำ
วริศกลืนน้ำลายลงคอด้วยความรู้สึกขมคอ ทั้ง ๆ ที่ยังไม่ได้กินแกงขี้เหล็กของเธอ แค่คิดถึงกลิ่นและความขมเขาก็แทบจะอ้วกพุ่ง แต่เขาพูดมันออกไปแล้ว จะเปลี่ยนใจไม่อยากกินมันก็เสียหน้า
“ลองชิมดูสิลูก” คุณเข็มสรณ์เอ่ยกับลูกชายด้วยรอยยิ้ม แต่สีหน้าก็ไม่เชื่อถือว่าเขาจะกินแกงขี้เหล็กขม ๆ ได้ ทำให้วริศหลับตากินเข้าไปในทันที
สีหน้าพะอืดพะอมและทำท่าจะคายทิ้งของเขา ทำให้ปาลินเลิกคิ้วยียวน ในขณะที่คุณเข็มสรณ์ทำหน้าเหยเก วริศจึงกัดฟันกลืนมันลงท้องไป
“ไม่อยากกินก็ไม่ต้องฝืนหรอกนะลูก”
“แค่นี้จิ๊บ ๆ ครับคุณแม่” ประโยคของเขาทำให้ปาลินยิ้มกริ่ม ส่วนคุณเข็มสรณ์นั้นกะพริบตาปริบ ๆ ไม่คิดว่าลูกชายจะเปลี่ยนมาลองกินอาหารที่ไม่ชอบแบบนี้
- Writer
