ไม่เป็นอิสระ
1216 Words
EP5
"พี่ทิมมาได้ไงอ่ะ" ลูกเกดถาม เมื่อเห็นทิมเอาแต่ยืนมองหน้าเธอ แววตาของทิมส่อแววให้เห็นว่าไม่ชอบที่เธอมาที่นี่นัก เพื่อนที่นั่งอยู่ด้วยพากันมองหน้ากันเลิ่กลั่ก
"พี่ต้องถามเรามากกว่า ว่ามาทำไมที่นี่" เขายังคงพูดด้วยน้ำเสียงเรียบ ถึงแม้ว่าลูกเกดจะไม่ได้เต็มใจจะหมั้นหมายกับทิม แต่ถึงยังไงเขาก็มีหน้าที่ดูแลเธอ หากเธอทำอะไรไม่บอกเขา ทิมเองก็มีสิทธิ์ที่จะลงโทษในแบบพี่ชายคนนึง
"เอ่อ..เกดก็มาดูรถแข่งกับเพื่อนไง"
"ใครให้มา รู้ไหมว่าที่นี่ส่วนใหญ่มีแต่ผู้ชายทั้งนั้นแหละ" น้ำเสียงของเขาเริ่มดังขึ้น ทำให้เพื่อนอีกสี่คนต่างนั่งเงียบ ทิมหันไปมองหน้าเด็กหนุ่มรุ่นน้องสองคน ด้วยสายตาที่ไม่ค่อยพอใจ ทำเอาแบงค์กับโอ๊ตก้มหน้าอย่างกลัวๆ
"พวกนายใช่ไหมที่มาเกดมา" เขาถาม แบงค์กับโอ๊ตมองหน้ากัน
"ฉันถาม!!" ทิมตะคอกเสียงใส่ ก่อนที่แบงค์จะตอบอย่างตะกุกตะกัก
"ชะ...ใช่ครับ พวกผมพาเกดมาเอง"
"พี่ทิม มันจะมากเกินไปแล้วนะ นี่มันชีวิตของเกด เกดจะไปไหนมาไหน ไม่เห็นจำเป็นต้องบอกพี่เลย" ลูกเกดที่ยืนฟังอยู่นาน เธอพูดออกไปเพราะไม่อยากให้ทิมทำเป็นหวงเธอ เพราะเขาเคยบอกว่ารักเธอแบบน้องสาวและจะไปถอนหมั้นด้วยกัน แต่นี่เขาทำแบบนี้ มันทำให้เธอรู้สึกอึดอัด
"..." ทิมเงียบไป เขามองหน้าลูกเกดด้วยใบหน้าเรียบเฉยแต่แฝงไปด้วยความรู้สึกมากมายที่อยู่ในใจของเขา
"มีเรื่องอะไรวะไอ้ทิม" ริวเดินเข้ามาถามเพื่อนรักอย่างเขา เมื่อเห็นว่าทิมยืนคุยอยู่กับลูกเกด ริวมองลูกเกดที่ตอนนี้แสดงสีหน้าออกมาด้วยความไม่พอใจ
ลูกเกดรีบเดินออกไป เพราะไม่อยากคุยกับเขา จนทำให้เพื่อนอีกสี่คนต่างพากันรีบเดินตาม
"มีเรื่องอะไรวะไอ้ทิม" มอสถาม ทิมไม่ได้ตอบอะไร เขาได้แต่มองตามแผ่นหลังบางของลูกเกดที่ค่อยๆลับสายตาไป
"เกด พี่ชายแกทำไมถึงดูเป็นห่วงแกจัง ท่าทางและน้ำเสียงของพี่ทิม ฟังแล้วเหมือนเค้าไม่อยากให้แกไปไหนมาไหนคนเดียวเลยนะ" แมทถามขึ้น ขณะที่พากันเดินมายังรถยนต์ของแบงค์
"เค้าก็เป็นแบบนี้แหละ ไม่ค่อยอยากให้ฉันไปเที่ยว ฉันเบื่อมากอ่ะ ไม่เป็นอิสระเลย" ลูกเกดบ่นให้ฟัง แบงค์กับมอสมองหน้ากัน อย่างรู้สึกแปลกๆ เวลาที่ทิมมองลูกเกดด้วยสายตาที่ไม่เหมือนพี่ชายมองน้องสาว
"เกด..ฉันขอถามอะไรหน่อยสิ" โอ๊ตตัดสินใจพูด
"ถามอะไร?"
"ฉันถามจริงๆนะ เธอกับพี่ชายเธอ เป็นพี่น้องกันจริงๆเหรอ" ลูกเกดยืนเงียบไปเมื่อโดนถามอย่างนั้น เธอไม่อยากให้ใครรู้ว่าเธอกับทิมเป็นคู่หมั้นกัน ถ้ามีคนรู้จะทำให้เธออึดอัด
"..อืม จริงสิ ถามทำไม" เธอตอบด้วยสีหน้ายิ้ม โอ๊ตที่ได้ยินอย่างนั้นจึงหันไปมองแบงค์
"เอาจริงๆนะ ฉันรู้สึกว่าพี่เธอดูเป็นห่วงเป็นใยเธอมาก มากจนไม่เหมือนพี่เป็นห่วงน้อง"
"พี่ทิมก็เป็นแบบนี้แหละ เค้าเป็นห่วงฉันตั้งแต่เด็กแล้ว เอ่อ..ฉันว่าเรากลับกันเถอะ" แบงค์ที่ได้ยินอย่างนั้นก็พยักหน้าเป็นเชิงเข้าใจ ก่อนจะหันไปเปิดประตูรถตัวเอง ลูกเกดที่ตั้งท่าจะเปิดประตูรถต้องหยุดชะงักไปเมื่อมีมือหนาของทิมมาคว้าข้อมือเธอเอาไว้
"กลับกับพี่" เขาบอกเสียงเรียบ ก่อนจะดึงแขนเธอให้ไปยังรถของตัวเอง แมทกับเฟิร์นต่างยืนนิ่งอึ้งไม่ได้ทักท้วงอะไร
"โอ้ย พี่ทิมปล่อยเกดนะ" ลูกเกดพยายามดึงข้อมือออกจากมือหนา เมื่อทิมเริ่มออกแรงบีบจนรู้สึกเจ็บ เขายังคงดึงข้อมือเธอโดยไม่ได้สนใจว่าลูกเกดจะเจ็บไหม
"ขึ้นรถ" เมื่อเดินมาถึงรถ ทิมก็เปิดประตูแล้วหันมาบอกลูกเกดให้ขึ้นรถ เธอยืนมองทิมด้วยสีหน้าไม่พอใจ พลางจับข้อมือตัวเองเบาๆ เมื่อเขาปล่อยเธอเป็นอิสระ
"ไม่! เกดจะกลับเอง" ว่าจบก็ตั้งท่าจะเดินออกไป แต่ก็ช้ากว่าทิม ที่พุ่งเข้ามาอุ้มพร้อมยัดเธอเข้าไปนั่งในรถ
"พี่ทิม พี่ทำอะไรเนี่ย" ลูกเกดโว้ยวาย เธอตั้งท่าจะลงจากรถ
"หยุดเลยนะ ถ้าขืนลงมา โดนดีแน่" ทิมชี้หน้าบอก ลูกเกดมองหน้าเขาก่อนจะถามขึ้นด้วยสีหน้ากวน
"ทำไม..พี่จะทำอะไรเกด"
"พี่ก็จะ.." ทิมยื่นหน้าเข้ามาใกล้ใบหน้านวล จนริมฝีปากของกันและกันอยู่ห่างกันเพียงนิด ลูกเกดนิ่งอึ้งไปเธอแม่มริมฝีปากเข้าหากันแน่น เอนตัวไปข้างหลัง พร้อมหลับตาแน่นด้วยความกลัว ทิมที่เห็นสีหน้าของเธอแล้วนึกขำ เขายิ้มมุมปากก่อนจะคาดเข็มขัดนิรภัยให้เธอ ลูกเกดที่ได้ยินเสียงล็อคของเข็มขัดจึงลืมตาขึ้น ทิมผละออกจากใบหน้านวลพร้อมปิดประตูก่อนจะเดินอ้อมไปนั่งฝั่งคนขับ ลูกเกดที่เห็นอย่างนั้นจึงรู้สึกโล่งอก เธอเหลือบมองเขาเพียงนิดแต่ก็ไม่พูดอะไร
@คฤหาสน์บ้านของแม่ทิม
ทิมขับรถเข้ามาในบ้านของรวีของเขา ลูกเกดหันไปมองหน้าเขาแล้วขมวดคิ้ว
"พี่พาเกดมาบ้านพี่ทำไม ทำไมไม่กลับคอนโด"
"ก็พี่อยากมาหาแม่พี่หนิผิดตรงไหน คอนโดเดี๋ยวค่อยกลับก็ได้" ว่าจบทิมก็เปิดประตูลงรถไป ลูกเกดที่เห็นอย่างนั้นจึงรีบลงตามไป
"แม่ครับ" ทิมโผล่เข้ากอดรวีแม่ของเขาอย่างคิดถึง เพราะตั้งแต่ที่เขาเข้าเรียนมหาลัยก็ไม่ค่อยได้มีเวลากลับบ้าน
"มาทำไมไม่บอกแม่ล่ะทิม" รวีเอ่ยถามพร้อมกอดลูกชายแน่น ลูกเกดเดินเข้ามายืนข้างๆ ทิม ทำให้รวีรีบผละออกจากลูกชาย แล้วโผล่เข้ากอดเธอแทน
"ลูกเกด คิดถึงจังเลย ไม่ได้เจอกันตั้งนาน"
"เกดก็คิดถึงคุณน้าค่ะ" ว่าจบเธอก็ผละตัวออกจากกอด ส่งยิ้มหวานให้ว่าที่แม่ย่า
"ไปเรียนมหาลัยเป็นยังไงบ้างลูก พี่ทิมดูแลดีไหม" รวีถามพลางมองไปที่ลูกชายตัวเอง จนทิมรู้สึกว่าแม่ของเขาจะรักและเข้าข้างลูกเกดมากกว่าคนที่เป็นลูกแท้ๆ
"ก็ดีค่ะ" ลูกเกดตอบอย่างยิ้มๆ
"แล้วพิมพ์แม่ลูกเกดล่ะ เป็นไงบ้างสบายดีไหม" รวีพูดพร้อมพาเธอเดินเข้าไปนั่งโซฟาในห้องนั่งเล่น ไม่สนใจทิมเลย เขายืนมองลูกเกดกับรวีแล้วต้องถอนหายใจ
"เกดไม่ค่อยได้กลับบ้านน่ะค่ะ ช่วงนี้มีแต่เรียน"
"ถ้าว่างๆ ก็พาแม่มาเยี่ยมกันบ้างนะ"
"ค่ะ" ทิมที่นั่งฟังบทสนทนาเงียบๆ เขามองไปที่แม่ของเธอและลูกเกดที่คุยกันอย่างถูกคอ ต่างจากเขาที่ดูเหมือนอากาศไม่มีตัวตน
- Writer
