แค้นรัก (อลัน-ณดา)

บทที่ 7 คำขอ NC++

วันต่อมา

เรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดเมื่อคืน เธอก็ได้แต่ปลอบใจตัวเองว่านั้นเป็นแค่ฝันร้าย ที่พอตื่นขึ้นมาทุกอย่างจะหายไป แต่เปล่าเลย… เรื่องที่ผ่านมาเมื่อคืนไม่ใช่ฝัน แต่มันคือเรื่องจริง เรื่องจริงที่โหดร้ายที่สุดสำหรับเธอ แม้จะทำเป็นเหมือนมันไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่เธอก็รู้ดีอยู่แก่ใจว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง และความจริงตลอดระยะเวลาเป็นสิบ ๆ ปีที่เธอไม่เคยรู้มาก่อนด้วยซ้ำ ว่าตัวเองไม่ได้มีสายเลือดที่เกี่ยวข้องกับครอบครัวที่เธอเรียกว่าครอบครัวเลยสักนิด เพราะเธอก็เป็นแค่คนนอก เธอเป็นแค่เพียงกาฝากของครอบครัวเท่านั้น เธอเป็นแค่เด็กที่ถูกเก็บมาเลี้ยง

"คุณหนูจะไปไหนครับ" เดลลูกน้องคนสนิทของอลันเอ่ยถามขึ้น เมื่อเห็นร่างบางของณดาที่เคยสดใสแต่ตอนนี้เศร้าลงถนัดตาเพียงเวลาแค่ชั่วข้ามคืน กำลังก้าวเดินด้วยความเชื่องช้าอย่างระมัดระวังลงมาจากชั้นบนของบ้าน

"ณดาจะไปเรียนค่ะ ไม่…ไม่ต้องเรียกคุณหนูแล้วค่ะ ณดาไม่ใช่คุณหนูแล้ว" เธอก็แค่ต้องทำใจยอมรับมัน เพราะต่อให้หนีหรือต่อต้านไปมันก็ไม่มีประโยชน์ ในเมื่อเขามันซาตานร้ายที่จ้องจะแก้แค้นเธอมาตั้งแต่แรก ทั้งที่เธอไม่เคยรู้เรื่องอะไรด้วยซ้ำ แม้จะหนีไปก็คงไม่หลุดพ้นจากน้ำมือเขาไปได้อยู่ดี

"ใครอนุญาตให้เธอไป!" น้ำเสียงที่เธอไม่อยากได้ยินมากที่สุด ดังขึ้นมาจากด้านหลังด้วยความดุดัน

"น้อง อะ..เอ่อ ฉะ..ฉันต้องไปเรียนค่ะ" เธอพูดทั้งที่ไม่ยอมหันกลับไปมองหน้าเขา เสียงหวานสั่นเครือเล็กน้อยด้วยความหวาดกลัว ที่เผลอเรียกแทนตัวเองว่าน้องอย่างเช่นทุกครั้ง

"ฉันบอกเหรอว่าจะให้ไปเรียน?" มุมปากของอลัน กระตุกยิ้มขึ้นมาอย่างเย้ยหยันคนตัวเล็กตรงหน้า

"มะ..หมายความว่ายังไงคะ" ทำไมเขาถึงพูดมาแบบนั้นกัน แค่เขาย่ำยีเธออย่างโหดร้ายมันยังไม่พอใจเขาอีกเหรอ

"หึ! ไอ้เดล จัดการเรื่องลาออกให้เธอด้วยนะ เพราะต่อไปนี้เธอจะมีหน้าที่แค่อยู่บ้านทำงานบ้าน แล้วก็…" อลันทิ้งคำพูดเว้นวรรคไว้ ก่อนจะไล่สายตาสำรวจเรือนร่างของคนตรงหน้า ตั้งแต่หัวจรดปลายเท้าอย่างนึกสมเพช ก่อนจะพูดต่อประโยคให้จบ

"เอาใจฉันบนเตียงทุกเมื่อทุกเวลาที่ฉันเรียกหา รีบไปจัดการซะ" เขาพูดกับเธอจบก็หันไปสั่งลูกน้องตัวเองเสียงเข้มให้รีบไปทำในสิ่งที่เขาสั่งทันที

"ได้ครับนาย" เดลเองก็ไม่ได้อยากจะทำร้ายจิตใจของเธอให้บอบซ้ำไปกว่านี้ แต่นี่มันคือสิ่งที่เขาต้องทำ แม้ใจจะอยากช่วยเธออยู่ไม่น้อยก็ตาม แต่เขาก็ไม่สามารถขัดคำสั่งได้

"....."

ไม่มีคำพูดใดหลุดออกมาจากปากของเธออีกเลย สมองตอนนี้มันแทบจะไม่สั่งการอะไร หูก็อื้ออึงไปหมด มีเพียงแค่หยาดน้ำตาที่ไหลลงมาอาบสองข้างแก้มอย่างน่าเวทนา

"ได้เวลาทำหน้าที่ของเธอแล้วสิ เพราะตอนนี้ฉันอยากแล้ว มานี้!" พูดจบอลันกระชากร่างบางที่อ่อนแรงให้เดินตามเขามาที่ห้องของเธอ ซึ่งมันก็คือห้องที่ใช้มันแก้แค้นเธอเมื่อคืน โดยไม่สนใจด้วยซ้ำว่าเธอจะเจ็บหรือเปล่า

"ฮึก! ขะ..ขอให้ฉันเรียนต่อเถอะนะคะ" ณดายกมือขึ้นไหว้ขอร้องเขาทั้งน้ำตา อีกแค่ปีเดียวเธอก็จะเรียนจบแล้ว แล้วถ้าเขาทำแบบนี้ทุกอย่างในชีวิตของเธอคงไม่เหลืออะไรเลยสักอย่าง เพราะเธอก็ไม่ใช่คนในครอบครัวของเขาอีกต่อไปแล้ว

"ทำให้ฉันพอใจสิ แล้วฉันจะเอากลับไปคิดดู" เขายังคงกระตุกยิ้มเหยียดคนตรงหน้าไม่หยุด ดูจากสภาพเธอแล้วมันชั่งน่าสมเพชนัก

แต่นั่นมันยังไม่พอ มันยังไม่เพียงพอต่อสิ่งที่เขาต้องการจะให้เธอได้รับ เธอต้องได้รับมันมากกว่านี้ เธอจะต้องเจ็บปวดกว่าที่เขาเคยเจอ!

มือเล็กอันสั่นเทาของณดายื่นไปตรงหน้าเขาช้า ๆ อย่างไม่ลังเล เพียงเพราะเขาบอกว่าจะเก็บเรื่องที่เธอขอไปคิดดูหากว่าเธอสามารถทำให้เขาพอใจได้ มือเล็กสั่นเทาของเธอค่อย ๆ แกะกระดุมเสื้อเชิ้ตของเขาออกทีละเม็ด เธอรู้ว่าเขาต้องการให้เธอทำอะไร แม้เธอจะใหม่กับเรื่องพวกนี้แต่เธอก็ไม่ได้ไร้เดียงสาถึงขนาดไม่รู้ความหมายของคำพูดเขา เพราะนอกจากเรื่องนี้แล้วคงไม่มีเรื่องไหนที่เธอจะสามารถทำให้เขาพอใจได้ นอกจากการใช้ร่างกายบำเรอให้เขา

"ถ้ามัวแต่ชักช้าและยังเอาแต่ร้องไห้ ฉันจะไม่รับคำขอของเธอไปพิจารณานะ...น้องสาว หึ!"

"ขะ..ขอโทษค่ะ" ณดารีบลนลานถอดเสื้อผ้าของเขาออกอย่างไวก่อนที่เขาจะเปลี่ยนใจขึ้นมา

"ถอดแค่ของฉัน แล้วฉันจะกระแทกเธอได้ยังไงล่ะ หื้ม?" เขายังคงพยายามพูดอย่างใจเย็น สายตาคมจ้องมองการกระทำของคนตรงหน้าตาไม่กระพริบ

รอยแดงและรอยเขียวช้ำตามร่างกายภายใต้ร่มผ้าของเธอ เริ่มจะเด่นชัดขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อร่างบางตรงหน้าเขาเริ่มจัดการถอดเสื้อผ้าของตัวเองทีละชิ้น ผิวกายที่บอบบางน่าทะนุถนอมของเธอ เพียงแค่จับนิดจับหน่อยมันก็ดูเหมือนจะบอบช้ำไปหมด

เธอไม่เคยต้องรู้สึกว่าตัวเองจะไร้ค่าขนาดนี้มาก่อนเลยสักนิด ไร้ค่าไร้ศักดิ์ศรีที่ต้องมาเอาตัวเข้าแลก เพื่อให้เขาพิจารณาให้เธอได้เรียนต่อตามที่ขอ เพราะชีวิตของเธอที่นี่มันอยู่ในกำมือของเขา มีแค่เขาคนเดียวเท่านั้นที่ลิขิตชีวิตของเธอได้ เพราะแม้แต่ตัวเธอเอง เธอยังไม่มีสิทธิ์อะไรในตัวเองเลยสักอย่าง

พรึบ!

ตุบ!!

"ชักช้า ฉันไม่มีอารมณ์มาทนนั่งรอเธอทั้งวันหรอกนะ"

ณดาที่กำลังจะถอดชุดชั้นในตัวน้อยออก ก็ถูกกระชากและเหวี่ยงลงไปกับเตียงอย่างรวดเร็ว ก่อนจะถูกกักขังด้วยร่างกายกำยำของเขา ที่คร่อมทับเธออยู่ตอนนี้

"จะหาว่าฉันรุนแรงไม่ได้นะ เพราะฉันให้โอกาสเธอแล้ว" เขาไม่อยากรอ เขารอไม่ไหว เขาอยากจะส่งแก่นกายใหญ่ที่มันกำลังผงาดเข้าใส่ในร่องรักเธอเต็มทีแล้ว

สวบ!

"กรี๊ดดดดด! ฮึก! ฮือออ เจ็บ~ เจ็บ!"

ไม่มีการเล้าโลมใด ๆ จากเขาทั้งสิ้น แก่นกายใหญ่โตถูกเขาอัดกระแทกเข้าใส่ร่องรักของเธออย่างรุนแรง ทำเอาร่างบางถึงกลับกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดจากกลางกายสาว ที่ถูกแก่นกายใหญ่ของเขาอัดกระแทกเข้าใส่อย่างไม่ปรานี เหมือนมันกำลังฉีกขาดอีกแล้ว…

ปึก! ปึกๆๆ

"อ๊าา~ ร่องเธอแน่นดีจริง ๆ น้องสาวฉัน หึๆๆ" อลันกระตุกยิ้มมุมปากมองร่างบางที่นอนรับแรงกระแทกจากเขา ด้วยความรู้สึกพึงพอใจที่ได้เห็นเธอเจ็บปวด

"ฮือออ เจ็บ! เจ็บ ยะ..หยุดก่อนได้ไหมคะ ฉันเจ็บ ฮึก!" ณดาเอ่ยออกมาทั้งน้ำตา มือเล็กพยายามผลักดันหน้าท้องแกร่งของเขาไว้ เพียงเพื่อหวังจะให้เขาหยุดกระแทกแก่นกายใหญ่เข้าใส่เธอ

เพราะตอนนี้ร่างกายเธอมันปวดร้าวแทบแหลกสลาย ความรู้สึกเหมือนเมื่อคืนที่ถูกเขากระทำใส่อย่างโหดร้ายป่าเถื่อนยังคงติดตราฝังลึกในห้วงความทรงจำของเธอ มาตอนนี้เขาก็ยังคงโหดร้ายใส่เธอ ทั้งที่เธอก็ยอมทำตามที่เขาบอกอย่างว่าง่าย เพียงเพื่อให้เขานั้นยอมรับพิจารณาให้เธอได้กลับไปเรียนหนังสือต่ออย่างที่หวัง

ปั๊บๆๆ ปั๊บๆๆ

"ซี๊ดดด~ เธอขมิบฉันขนาดนี้ฉันคงหยุดไม่ได้ ตามใจฉันสิณดา เธอต้องตามใจฉัน" อลันกัดฟันแน่นด้วยความเสียวซ่าน จ้องมองร่างบางที่ตอนนี้ร่างกายของเธอกำลังขยับเขยื้อนขึ้นลงตามแรงกระแทกของเขา โดยเฉพาะหน้าอกอวบใหญ่ของเธอ ที่มันเด้งขึ้นลงตามจังหวะที่เขาส่งแก่นกายเข้าออกร่องรักคับแน่นของเธอ

"ฮึก! ฮืออ เจ็บ ขอร้อง ยะ..หยุดก่อน"

พรึบ!

แทนที่เขาจะหยุดแต่เขากลับจับร่างบางของเธอให้พลิกตัวนอนตะแคง ก่อนที่เขาจะกระแทกแก่นกายใหญ่เข้าใส่ร่องคับแน่นที่บวมเป่งของเธอด้วยความหนักหน่วงและรัวเร็ว โดยไม่สนเลยว่าเธอจะรับได้ไหม เพราะยิ่งเธอขมิบเกร็ง เขายิ่งกระแทกใส่เธออย่างรุนแรงและหนักหน่วงขึ้น ด้วยความเสียวซ่านและปวดหนึบไปทั้งลำกาย ที่ถูกร่องรักคับแน่นของเธอบีบรัดขมิบถี่ไม่หยุด

ปึก! ปึกๆๆ

ปั๊บ ปั๊บ ปั๊บ!

"อะ อ๊ะ! จุก... ฉันจุก เบา ๆ หน่อยได้ไหมคะ ฮึก!" ความรุนแรงที่เขามอบให้ เธอเองก็ยังไม่รู้ว่าทนรับได้นานแค่ไหน เธอไม่รู้ว่าแค่ไหนที่จะทำให้เขาพอใจได้ เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาจะรักษาคำพูดที่ให้ไว้ไหม

"ร่องเธอแน่นมากณดา ขมิบฉันปวดหนึบไปทั้งดุ้นแล้ว อ่าาาส์!"

ปั๊บๆๆ ปั๊บๆๆ

"อ๊ะ! อร๊ายย~ จุก! อ่า ฉันจุก ฮึก ฮืออ! เจ็บ ขะ..ขอร้อง… เบาหน่อยได้ไหม ฮึก!" เสียงหวานที่แหบแห้งของเธอได้แต่ร้องขอให้เขาผ่อนแรงกระแทกที่หนักหน่วงลง แต่ยิ่งเธออ้อนวอนเขามากเท่าไหร่ เขากลับยิ่งกระทำกับเธอแรงขึ้นเท่านั้น เหมือนเขายิ่งสะใจที่เห็นเธอทรมานเจียนจะขาดใจแบบนี้

ร่างกายของเธอถูกจับพลิกซ้ายพลิกขวา ให้เขาได้กระแทกอย่างสมใจ แม้จะจุกและเจ็บปวดกับความป่าเถื่อนของเขา เธอก็ต้องยอม...ยอมเพื่อตัวเธอเอง ยอมทั้งที่ผลลัพธ์ของคำตอบแทบจะเป็นไปไม่ได้เลย แต่ถึงเธอไม่ยอมเขาก็คงจะไม่ปล่อยเธอไปอยู่ดี

"ซี๊ดดด! ณดา อ่าส์~ แน่นเป็นบ้า เสียวฉิบหาย!"

"จะ..เจ็บ เบา ๆ ฮึก! ฮือออ มันเจ็บ… อ๊ะ อื้อออ" ร่างบางเกร็งกระตุกขึ้นมาอย่างอัตโนมัติ ทั้งที่เธอไม่ได้รู้สึกถึงความสุขสมเลยสักนิด แต่ร่างกายกลับเกร็งกระตุกถี่เอาดื้อ ๆ โดยเฉพาะร่องสาวของเธอที่เธอรู้สึกได้ว่ามันกำลังขมิบรัดความใหญ่โตของเขารัวถี่ไม่หยุด

"หึ! ฉันชอบนะ ชอบเวลาที่ได้ยินเสียงร้องไห้ค่ำครวญของเธอ ยิ่งเวลาที่ถูกฉันกระแทกแบบนี้ฉันยิ่งชอบ"

ปึก ปึก!

อลันยังคงโหมกระหน่ำอัดกระแทกแก่นกายใหญ่เข้าใส่เธอไม่ยั้ง จนเธอเสร็จสมไปแล้ว แต่เขาก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะถึงปลายทางให้ได้ปลดปล่อยความต้องการสักที

"อ่าส์~ ใกล้แล้ว อื้มม~ ขมิบตอดแรงเป็นบ้าเลยว่ะ เสียวฉิบหาย! ซี๊ดดด"

ปั๊บ! ปั๊บ!

"อ๊ะ! อะ ฮึก! อร๊ายยยย จะ เจ็บ.."

"อ่าาส์~ ซี๊ดดดดด!"

"หึ! ปล่อยในมันรู้สึกดีแบบนี้นี่เองสินะ" อลันก้มมองจุดเชื่อมต่อแล้วกระตุกยิ้มอย่างพึงพอใจ ที่ได้ปลดปล่อยออกมาในร่องรักคับแน่นของเธอ ยิ่งภายในของเธอกระตุกตอดรัดเขามาเท่าไหร่ มันยิ่งทำให้เขาอย่างจะกระแทกใส่เธออย่างไม่รู้จบ

"คุณอลัน อะ..เอามันออกไป.." ใบหน้าสวยที่ตอนนี้ขึ้นสีแดงอย่างเห็นได้ชัด เอ่ยขึ้นพลางเบือนหน้าหนีไปอีกทาง ไม่กล้าที่จะจ้องมองเขา เพราะเธอเองก็ละอาใจอยู่ไม่น้อย ที่ต้องมายอมทำอะไรแบบนี้ เพื่อแลกกับข้อเสนอที่เขาอาจจะรับไว้พิจารณา แต่ก็อาจจะถูกปฏิเสธด้วยเช่นกัน

"มันไม่พอนะสาวน้อย ตามใจฉัน นั่นคือสิ่งที่เธอต้องทำ" อลันกระตุกยิ้มเหยียดอย่างนึกสมเพช เขาไม่คิดเลยว่าเธอจะยอมปล่อยตัวเองทำตามที่เขาสั่งได้ง่ายดายขนาดนี้

"อะ..อีกนานไหม ฉันเจ็บ…ฮึก! เจ็บ~"

"ก็จนกว่าฉันจะพอใจยังไงล่ะ เจ็บเธอก็ต้องอดทนสิณดา เธออยากเรียนไม่ใช่เหรอ หึ!" อลันกระตุกยิ้มเหยียดแล้วขยับเอวสอบอัดกระแทกแก่นกายใหญ่เข้าใส่เธออีกรอบทันที…